Μίλα μου βρώμικα 236

Έχω φάει κόλλημα με τον προϊστάμενο στην καινούργια δουλειά μου. Αυτός πέρα βρέχει… Ενώ δεν έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας με κρατάει σε απόσταση με κάτι «δεσποινίς» και κάτι «κοπέλα μου», ακόμα και όταν τον πετυχαίνω έξω (πολύ συχνά). Τι να κάνω, ρε Μυρτώ, για να του δείξω ότι με ενδιαφέρει; Και ενώ στην αρχή μου είχε ανοιχτεί και μιλούσαμε λίγο, τώρα έκλεισε σαν στρείδι και δεν του παίρνεις κουβέντα. Πώς να τον προσεγγίσω; Help!

P.S.1 Μου ’ρχεται ώρες ώρες να του πετάξω το ποντίκι στο κεφάλι, μπας και γυρίσει να μου πει τίποτα.

P.S.2 Κι ενώ η λογική μού λέει να ξεκολλήσω, αφού δεν δείχνει να ενδιαφέρεται(;;) και είναι και απ’ το γραφείο… είμαι ερωτευμένη… L fuck.

- η συνονόματη

Πετάξτε του το ποντίκι στην κεφάλα. Αν δεν γυρίσει, ρίξτε και τον υπολογιστή. Αν δεν γυρίσει ούτε και μ’ αυτό, πατήστε τον με μηχανάκι και, στη συνέχεια, με αυτοκίνητο. Τέλος, περιλουστείτε με βενζίνη και αυτοπυρποληθείτε μπροστά του φωνάζοντας «λευτεριά στους αιχμαλώτους της Ζέντα». Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα πάρει χαμπάρι.

Υ.Γ. Τέρμα η πλάκα. Ξεχάστε το θέμα.

Αγαπητή Μυρτώ, είναι ωραίο παιδί, στο στιλ που μου αρέσει, καταραμένος ποιητής, πολύ όμορφος, κάνουμε ωραίες συζητήσεις, τον θέλω και με θέλει κι έχει ξεκινήσει μια ιστορία μεταξύ μας. Δεν είναι όλα τόσο ρόδινα, όμως! (τι νομίζεις, ότι θα σου έστελνα τόσο ωραίο μέιλ;). Το πρόβλημα είναι ότι έχει και μια μακροχρόνια σχέση και την κοπέλα του την ξέρω. Έχω προβληματιστεί, άσε που με τσαντίζει που θέλει να τα έχει όλα, και την κοπέλα του, που προφανώς την αγαπάει για να είναι τόσο καιρό μαζί, αλλά κι εμένα, που προφανώς με θέλει. Το θέμα είναι ότι κι εγώ τον θέλω και τον σκέφτομαι... τι να κάνω;

Όλη αυτή η ιστορία μού βγάζει μια απίστευτη ματαιότητα και απογοήτευση για τις σχέσεις... εκεί που νομίζεις ότι έχεις βρει τον άνθρωπό σου (για την κοπέλα του μιλάω) αυτός κυνηγάει άλλες...

Καταραμένος ποιητής ακούω.

Υ.Γ.1 Άρχισαν τα όργανα.

Υ.Γ.2 Σήκω απ’ τη θέση σου.

Υ.Γ.3 Χόρεψε ζεϊμπέκικο.

Υ.Γ.4 Και τα λοιπά.

Υ.Γ.5 Οι καταραμένοι ποιητές είναι μόνο για να γράφουν καταραμένα ποιήματα. Τα οποία, παρεμπιπτόντως, τις περισσότερες φορές είναι για τα μπάζα.

Μυρτώ, λύσε μου μια απορία. Γιατί το μόνο πράγμα που ενδιαφέρει τους ανθρώπους είναι το χρήμα και το γαμήσι; Άσε πια που σε αυτή την πόλη όλοι μαγειρεύουν και όλοι πηδιούνται με όλους. Καλό το γαμήσι, δεν λέω, αλλά είναι αρκετό για να γεμίσει την ψυχή και τη ζωή μας; Και τελικά οι ηθικές αρχές και οι αξίες πού πήγαν; Και γιατί εάν έχεις ένα σύντροφο πρέπει αυτός να πηδηχτεί και με άλλους; Αν δεν σε καλύπτει ή δεν τον καλύπτεις εσύ, γιατί να μη σταθείς απέναντί του και να του πεις «άκου, δεν σε γουστάρω πια» και να πας παρακάτω; Τι πιο τίμιο και πιο απλό; - ΠΕΛΑ

Μέσα σε 100 λέξεις βάλατε πολλά και ποικίλα ζητήματα, στα οποία εννοείται ότι αδυνατώ να απαντήσω. Άσχετο, αυτό με το μαγείρεμα από πού ήρθε; Και ποιοι είναι αυτοί που μαγειρεύουν; Κι εσάς γιατί σας πειράζει που μαγειρεύουν; Και τέλος πάντων, στείλτε κάνα ταπεράκι στα γραφεία της εφημερίδας. Σιχάθηκα τα σπέσιαλ κρουασάν και τις σαλάτες του σεφ.

Υ.Γ. Όλο το ζουμί, πιστεύω, είναι στην πρώτη απορία της επιστολής σας. Όραμα ευζωίας και κονόμας. Όταν γίνεται αυτοσκοπός, αργά ή γρήγορα προκύπτει η αίσθηση της απόλυτης ματαιότητας – και όχι μόνο στα γκομενικά που γράφει η φίλη παραπάνω.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ γυναικείο μπουφάν μηχανής λόγω χωρισμού. Δεν το θέλει πίσω, λέει, για την επόμενη. Ήταν large ο άνθρωπός μου (-της-τους). Εγώ τον αγάπησα αργότερα και σταθερά. Αυτός έπεσε με τα μούτρα. Τα ελαττώματά μου ζύγισαν περισσότερο από την αγκαλιά μου, τελικά, και με άφησε. Μια κουβέντα είναι η αγάπη, ρε γαμώτο. Γιατί τη λένε, αφού δεν είναι σίγουροι; Ω, τι πόνος, Μυρτώ μου... 

Όλα μου άρεσαν κοντά σου τελικά/το σπίτι σου ήταν ζάχαρη και καραμέλες/την πόρτα μου ’κλεισες μια νύχτα με βροχή/και με προσπέρασαν οι μάγισσες μ’ ομπρέλες (God save the Αρλέτα, την αγαπάμε).

Ξέρεις τι με ανησυχεί; Με κυνηγάει ακόμα αυτή η θετική αύρα των 2 χρόνων, η δύναμη, (περνούσαμε τέλεια, λόγω τιμής στο λέω) και δεν πιάνω πάτο, ακόμα. Δεν έχω μπει κάτω από την κουβέρτα... Μονάχα πονάω ολόκληρη. Φοβάμαι μήπως πάει μακριά αυτή η βαλίτσα. Μου είχε ζεστάνει την καρδιά, καταλαβαίνεις, στις πόσες μέρες ξαναπαγώνει; Σε φιλώ.

Με σκοτώνετε.

Υ.Γ.1 Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι ότι κάθε φορά λέμε «τέρμα», πιστεύοντας ότι δεν έχουμε άλλη αντοχή, και αφού κλειδαμπαρωθούμε και γιατρευτούμε στους σκοτεινούς θαλάμους μας, τα ξεχνάμε όλα κι επιστρέφουμε στα πεδία των μαχών πιο πρόθυμοι, πιο ανυποψίαστοι και πιο αθώοι από ποτέ.

Υ.Γ.2 Όπως καταλάβατε, τα θέματα της σημερινής συνεδρίας είναι βαθύτατα υπαρξιακά. Και πέθανε και ο Σέξπιρ έμαθα.

Μυρτώ, τον πήρα και το πουλί του ήταν σαν οδοντογλυφίδα!

Να λέτε δόξα σοι ο Θεός. Θα μπορούσε να είναι σαν κάτι άσχετο, χωρίς καμία απολύτως χρηστική αξία.

ΣΤΕΙΛΕ το γράμμα σου ταχυδρομικά, ή στο fax της A.V., ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».