Βάψ’ τα μαύρα: ένα τραγούδι για το Πολυτεχνείο

Το έχει πει και ο Καβάφης

όλα μαύρα μην τα βάφεις

το μουστάκι, το μαλλί σου

και προπάντων τη σχολή σου

Μα όταν νιώθουνε ανία

πάνε στα Πολυτεχνεία

καλλιτέχνες απ’ τη Λούτσα

και κρατάνε μία βούρτσα

Την καρφώνουν στο κοντάρι

και αρχίζουν στη Στουρνάρη

να γελάνε, να σφυρίζουν

και συγχρόνως ζωγραφίζουν

Σκαρφαλώνουν σε μια τάβλα

και τα βάφουν όλα μαύρα

φτιάχνουνε αυτό κι εκείνο

σχέδια απ’ το Βερολίνο

Κι είναι πια η Πατησίων

γκαλερί των Παρισίων

όχι όπως η Αιόλου

που ’χει γκράφιτι του κώλου

Στη Θεσσαλονίκη οι νέοι

γράφουνε με μαύρο σπρέι

στους ναούς, στα εκκλησάκια

αλλά κάνουνε λαθάκια

Μου είπανε ότι σε λίγο

μέχρι το Λευκό τον Πύργο

θα τον βάψουν σκούρο γκρίζο

αλλά πότε, δεν γνωρίζω

Στις αρχές του Απριλίου

ως και του Κοινοβουλίου

όλη η πρόσοψη που ασπρίζει

θα αρχίζει να μαυρίζει

Βάψ’ τα όλα μαύρα τώρα

να ταιριάζει με τη χώρα

τα Προπύλαια με πινέλο

και με σπρέι τον Βενιζέλο

Αχ! σε λίγο με την τέχνη

όλη η Αθήνα μας θα ζέχνει

και θα δούμε την εικόνα

ενός μαύρου Παρθενώνα...