Μίλα μου βρώμικα 516

Γεια σου Μυρτώ, γνώρισα έναν τύπο, γνωστός μιας φίλης, γίναμε φίλοι στο Facebook και ξεκινήσαμε να μιλάμε. Πέρασαν 5 μήνες, με καθημερινά δικά του μηνύματα. Ναι, μου άρεσε! Περίμενα να μου προτείνει κάτι, μια έξοδο, έναν καφέ. Η πρόσκληση όμως δεν ήρθε ποτέ. Δεν μάσησα, λέω θα του προτείνω εγώ. Δεν βγήκαμε ποτέ. Το πήρα απόφαση, του λέω κουράστηκα με τα μηνύματα και σταματάω να του μιλάω. Αγίου Βαλεντίνου ανήμερα βλέπω φωτογραφία με τη σχέση του. Ααααα λέω, εντάξει. Και μου έρχεται μήνυμα μετά από μέρες στις 5 το πρωί ότι τον πείραξε που σταμάτησα να του μιλάω, με συμπαθεί πολύ και απολάμβανε τις συζητήσεις μας. Επειδή πρέπει να ακούσω τα λογικά, ήταν φιλικό όλο αυτό; Ή είναι το κλασικό, έχω σχέση αλλά βαριέμαι, κάτσε να απασχολούμαι με κάτι; Ή τι είναι όλο αυτό τέλος πάντων; Φιλικά Γ.

Ότι και να ’ναι, προφανώς δεν σας κάνει. Οπότε γιατί να καθόμαστε να αναλύουμε τις ανισόρροπες συμπεριφορές ενός τύπου που προφανώς βαριέται που ζει και καβλαντίζει στο fb;

Γιατί οι άντρες είναι τόσο άσχημη φάρα; Δηλαδή για να καταλάβεις την τόση απέχθεια μου γι’ αυτούς, τους ταξιτζήδες τους έχω κορόνα στο κεφάλι μου. Γεννήθηκαν τόσο προνομιούχοι (όχι μόνο δεν χρειάζονται ξύρισμα, η τρίχα είναι προσόν γι’ αυτούς, δεν σκέφτονται τίποτα, δεν τους νοιάζει αν σκίστηκε το καλσόν, αν το σουτιέν τους ταιριάζει με το εσώρουχο και την μπλούζα, αν θα βγουν με τζιν για ποτό, αν θα κάνουν δίαιτα μετά τη γέννα), σκέφτονται μόνο μ’ ένα μέρος του σώματός τους (και, μάντεψε, δεν εννοώ τον εγκέφαλο), το οποίο κιόλας τεντώνεται και ξανακουλουριάζεται στο πι και φι. Και σε ρωτώ, Μυρτώ μου, όντας γυναίκα κι εσύ: Πώς γίνεται να πέφτουμε θύματα αυτών των αηδιαστικών, βρωμοδιαστροφικών ζωικών πραγμάτων; Πότε θα ζήσουμε κι εμείς την ελευθερία στο σεξ μαζί τους; Πότε θα πάψουμε να τους νταντεύουμε (μιας και είναι ο μόνος τρόπος για να τους κρατήσεις, όταν νιώσουν ότι βρήκαν τη μαμά τους, η οποία……α! μπορεί και να τους κάτσει όποτε το θελήσουν εκείνοι, ΟΥΑΟΥ). Η κατάσταση είναι το λιγότερο απογοητευτική. Σε παρακαλώ, δώσε μου μια ελπίδα ζωής. Υ.Γ. Η φάση του τύπου να δοκιμάσω με το ίδιο φύλο, με κάνει να βλέπω την κατάσταση με τους άντρες καλύτερη και από προφιτερόλ με μπόλικη σαντιγί. -Μπέτυ

Αυτό που επικεντρώνεστε ειδικά στους ταξιτζήδες δεν το ’πιασα ακριβώς, αλλά μήπως να δοκιμάζατε το taxibeat;

Μάγκες. Με έχω εκνευρίσει. Δεν με μπορώ άλλο! Πέρυσι ερωτεύτηκα για πρώτη φορά (γουεεεελλλλ), ζορίστηκα, έκλαψα, έπαθα κρίσεις πανικού και συνήλθα. Γενικά έχω από τότε που ήθελα μια σχέση, να κάτσω, να αράξω, να ζουζουνίσω και να είμαι σαν τις φίλες μου με τους γκόμενούς τους που πάντα τις έβλεπα και τις ζήλευα. Ωραία, έγινε. Βρήκα το παιδί φέτος, γλυκός, ενδιαφέρων άνθρωπος, δεν πολυταιριάζουμε αλλά τάχα μου αρέσει το challenge και τι ωραία τι καλά. Ξαφνικά εκεί που καθόμαστε στη Ζάκυνθο και κάνουμε το μπανάκι μας (έχει και εξοχικό) μου σκάει ότι βαρέθηκα, ότι δεν είμαι ερωτευμένη, ότι δεν πλησιάζουμε ούτε στο ελάχιστο αυτό που είχα στο μυαλό μου σαν Σχέση και έχω καταντήσει τώρα να σκέφτομαι να χωρίσω. Άντε και χωρίζω. Πώς του το λένε; Που ο άνθρωπος δεν έχει πάρει πρέφα τις φρίκες που τρώω εγώ, που νομίζει ότι βγάζω καρδούλες από τα αυτιά (όπως αυτός) και ότι περνάμε τέλεια. Και άντε, πες ότι του το λέω. Πώς τον ξε-συνηθίζω μετά; Έχουμε κοινές παρέες, κοινά στέκια, μέχρι και κοινό κατοικίδιο! Πήραμε ένα σκυλάκι, τρομάρα μας, για να ολοκληρωθεί το τραγικό φάμιλι λάιφ που ζούμε. Και εγώ... τι διάολο πια! Τι ζόρι τραβάω και δεν κάθομαι στα αυγά μου! Με σύγχισα πάλι. - Αλίκη, 21

Αυτή η ιστορία με τα μισά-μισά σκυλιά, γατιά, κουνέλια, ποντίκια, πουλερικά και δεν ξέρω τι άλλο τείνει να εξελιχθεί στη χειρότερη πτυχή μιας καταρρέουσας σχέσης. Πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα. Ελπίζω κάποιος βουλευτής από το «Ποτάμι» να πάει το θέμα στη Βουλή.

Αγαπητή Μυρτώ, διαβάζω τη στήλη σου ανά διαστήματα, όντας καυστική και απολαυστική. Αλλά για το «Μίλα μου βρώμικα 514», απλά θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ! Τις απαντήσεις που δίνεις στους συγκεκριμένους αναγνώστες σου πρέπει να τις εφαρμόσω κι εγώ στη δική μου ζωή που μοιάζει αποστειρωμένη. Keep up the good work με την ίδια καυστική οξύνοια και κυνισμό, λειτουργούν ως ηλεκτροσόκ. Και πάλι σε ευχαριστώ.

Καλή συνέχεια, Διονύσης  

Κι εγώ σας ευχαριστώ. Και θα σας ευχαριστούσα περισσότερο αν αντί για τη φράση «ανά διαστήματα» υπήρχε κάτι σαν «φανατικά /άρρωστα/ εξαρτημένα κάθε εβδομάδα» ή «σε βαθμό παράνοιας κάθε Πέμπτη» ή το απλό «σαν πρεζάκιας» ή το λόγιο «απνευστί».

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.