Είμαι 24, αυτός στα πρώτα άντα. Συμβιώνουμε στο σπίτι μου εδώ και 2 χρόνια. Δεν τον ερωτεύτηκα εξ αρχής, απλώς έδωσα ευκαιρία στον εαυτό μου να κάνω μια σχέση υγιή, γιατί στο παρελθόν είχα αναλωθεί σε αρκετές αρρωστημένες που μόνο απογοήτευση μου προσέφεραν. Είναι γλυκός, τρυφερός, αλλά προσκολλημένος στην παιδική του ηλικία (παρέες, συνήθειες, εμφάνιση). Το θέμα που αντιμετωπίζω πλέον είναι ότι εδώ και αρκετό καιρό είναι άνεργος, πράγμα που πρώτον έχει αντίκτυπο στον ίδιο καθώς έχει γίνει μίζερος, και δεύτερον έχει περιορίσει τις κοινές μας δραστηριότητες στο σπίτι. Ό,τι μπορεί να γίνει «χόμεϊντ», από φαγητά μέχρι ταινίες, το έχουμε δοκιμάσει και δει, με τη λογική του «δεν υπάρχουν λεφτά για έξω». Το πρώτο διάστημα τον καταλάβαινα και τον στήριζα, όμως μετά από ένα χρόνο ανεργίας αρχίζω και δυσανασχετώ με αυτή του την αναβλητικότητα και (κατ’ εμέ) άρνηση για δουλειά, καθώς δεν δείχνει να πολυενδιαφέρεται για να δουλέψει. Οι στόχοι του γενικά συνοψίζονται στο «μεροδούλι μεροφάι». Εμένα από την άλλη, η δυναμική της μιζέριας νιώθω να με έχει παρασύρει και αρχίζω και ανησυχώ. Το θέμα μου έγκειται στο αν πρέπει να αποστασιοποιηθώ από το πρόβλημά του και να μείνω στα θετικά του ή αν αυτή του η στάση είναι ένα δείγμα της γενικότερης φιλοσοφίας του για τη ζωή, η οποία, σε αυτή την περίπτωση απέχει παρασάγγας από την δική μου. -Κ.Α
Αν καταφέρετε να αποστασιοποιηθείτε από το πρόβλημά του ζώντας στο ίδιο σπίτι, με τον αντίκτυπο του προβλήματός του κάθε μέρα μπροστά σας, θα έρθω να μου δώσετε αυτόγραφο. Ειλικρινά. Δεν ξέρω σε τι βάση ξεκινήσατε, πάντως αυτό που περιγράφετε σήμερα δεν το λες «υγιή σχέση». Φαντάζομαι λοιπόν ότι αν συνεχιστεί το ίδιο βιολί, κάποια στιγμή θα συμβεί αυτό που συμβαίνει σχεδόν πάντα σε σχέσεις που ο ένας από τους δύο λουφάρει.
Υ.Γ. Έχετε δοκιμάσει να του χτυπήσετε καμιά καμπάνα. Ή έστω κάνα κουδουνάκι για αρχή;
Αγαπητή Μυρτώ, είμαι 17 και δίνω Πανελλήνιες – ευτυχώς που έχω βάσεις από τα προηγούμενα χρόνια και δεν έχω θέμα στα μαθήματα. Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μπορώ να «αποχωριστώ» τα γκομενικά μου. Δεν γίνεται, είναι αδύνατο, πάνω από 1 1/2 μήνα αγ@μητος ούτε να το διανοηθώ. Το θέμα μου βέβαια δεν είναι το σεξ, το θέμα μου είναι ότι δεν μπορώ να βρω αυτό που θέλω. Από τη μία με την ηλικία μου δεν μπορώ να τα βρω, διότι για κάποιο λόγο είμαι νοητικά πιο μπροστά, και από την άλλη οι μεγαλύτεροι δεν με παίρνουν στα σοβαρά, λόγω του ότι είμαι σωματικά στην ηλικία που είμαι, παρά το νοητικό, εε... εντάξει, και οπίσθιο βάθος που μου αναγνωρίζουν. Συν τοις άλλοις έχω σιχαθεί το γκέι λαϊφστάιλ και τις επιταγές του, σιχάθηκα να βλέπω άτομα που κάθε μέρα πηδιούνται με 100 διαφορετικά άτομα και ξημεροβραδιάζονται στο S-Cape και στα λοιπά στέκια, σιχάθηκα τους
wannabeροκαμπίλιτι τύπους που είναι τελικά οι πιο αφόρητες λαϊκάτζες. Το μόνο που θέλω είναι ένας σκεπτόμενος, κούκλος, να με αγαπά και να τον αγαπώ και να μη φάω το κέρατο της ζωής μου, και τον θέλω τώραααα, αλλά δεν τον θέλω κιόλας γιατί τώρα δεν μπορώ να υποστηρίξω κάτι τέτοιο. Είναι και οι κ*λοεξετάσεις στη μέση. Τι σκατά κάνω, πού σκατά να πάω, πού είναι το άλλο μου ολόκληρο;
Υ.Γ. Δεν πιστεύω σε μισά για αυτό είπα ολόκληρο.
Υ.Γ. 2 Μήπως να γίνω σολογαμιστής και να με παντρευτώ; Εγώ πάντως μια φορά με πήδαγα.
Υ.Γ.3. Οι ωραίοι γκόμενοι θα είναι πάντα αυτοί που δεν θα μας παίρνουν στα σοβαρά;
-Memoirs of a Gay-sha
Όχι. Υπάρχουν και ωραίοι γκόμενοι που μας παίρνουν στα σοβαρά. Αν βέβαια κάνουμε αυτό που νομίζουμε ότι χρειάζεται για να μας παίρνουν στα σοβαρά.
Υ.Γ. Επειδή αυτή τη στιγμή μέσα στο κεφάλι σας εξελίσσεται κάτι αντίστοιχο με τα καιρικά φαινόμενα των τελευταίων ημερών, βρείτε μια απάνεμη γωνιά και ταμπουρωθείτε μέχρι να πέσουν τα μποφόρ. Μετά, βλέπετε.
Δεν έχω γκομενικό πρόβλημα. Ή μάλλον το γκομενικό δεν με καίει τόσο, σήμερα. Εδώ και πολύ καιρό δηλαδή, διότι άλλοι φόβοι πιο δυνατοί επικράτησαν κι έφυγα απ’ την Ελλάδα. Κι ανακάλυψα αυτό που λένε για την προσαρμοστικότητα και την ηλικία (αντιστρόφως ανάλογες). Κλείνω τα 42 σε 2 μήνες. Κι εδώ στα ξένα αναπολώ τα πάντα, δηλαδή την Αθήνα και τους φίλους μου. Το έριξα στα σίριαλ (στο youtube). Ξαναβρήκα τα «Υπέροχα πλάσματα» και κάθε βράδυ είναι σαν να βουτάω στο όνειρο ξανά!!! ΘΕΛΩ κι άλλο! Κάνε κάτι. -Ξένια
Είναι φανερό ότι αυτό το γράμμα στάλθηκε πριν από τη μέρα που ξηλώθηκαν τα κάγκελα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη…
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
30°
