Tattoo-λίστηκα! Αυτό που συμβαίνει όταν κοιτάς τα τατουάζ των άλλων. Από πολύ κοντά

Μια μέρα περπατούσα πίσω από έναν νεαρό στην οδό Σταδίου, και την ίδια μέρα πρόσεξα ξαφνικά ένα μεγάλο καφετί τατουάζ στο πίσω μέρος της γάμπας του. Πλησίασα με περιέργεια. Ο νέος ήταν γυμνασμένος, η γάμπα φουσκωτή, κι όσο παρα-πλησίαζα για να εξετάσω το τατουάζ, τόσο δεν πίστευα στα ματάκια μου: ήτανε μια ζωγραφισμένη, τατουαζιασμένη κουράδα. Καφετιά, αληθοφανής, πλατιά στη βάση, πυργωτή, με μυτερή κορυφή, όπως τα emoji-κουράδες στα κινητά μας αλλά χωρίς ματάκια, αυτή. Άσχετα που εγώ ακόμα δεν πίστευα στα δικά μου.

Ο νέος είχε κι άλλα τατουάζ στα μπράτσα, κάτι πορτραίτα, ένα της Μέριλιν Μονρόε ίσως ή κάποιας φίλης της στον δεξί ώμο, αλλά η κουράδα κέρδιζε τις εντυπώσεις με τη μία. Μάλλον κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη μετά το γυμναστήριο, ο νέος σκέφτηκε «καλός είμαι ρε γμτ αλλά εδώ στη γάμπα κάτι θέλω, πολύ σκέτη είναι, πολύ αστόλιστη…».

Και διάλεξε αυτήν την εικόνα, της κουράδας, για να βελτιώσει το ιματζ του.

Πολλά πράγματα δεν καταλαβαίνω λόγω ηλικίας/γενιάς, εννοείται είμαι εκτός, εννοείται χαμογελάω ευγενικά/χαζά όταν βλέπω τερατώδη τατουάζ. Το καλοκαίρι στην παραλία στη Θάσο, χαζεύαμε έναν υπερ-χτισμένο Βαλκάνιο που είχε στάμπα το μωρό του στο αριστερό στήθος, σίγουρα αντιγραφή από φωτογραφία, και μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια. Το μωρό ήτανε τώρα δύο-τριών χρονών παιδάκι, μάλιστα είχε και αδερφάκι μεγαλύτερο, και μαμά (με άλλα τατουάζ, όχι μπεμπέ). Ο μπαμπάς με το τατουάζ-μωρό-του ήτανε… περίεργος, λίγο σπούκι, καθόλου σέξυ, ούτε καν για τη γυναίκα του. Που μετά πρόσεξα ότι είχε τατουάζ ένα γκόμενο στην πλάτη, ίσως τον Ράιαν Γκοσλινγκ, τον Τζέημς Ντην ή τον Σταμάτη Γαρδέλη – κάπως είχε μαυρίσει τέλεια η μαμά, ή είχε στραβώσει το τατουάζ λόγω αλλαγής κατανομής βάρους, και δεν μπορούσες να πεις με απόλυτη βεβαιότητα ποιος χριστιανός ήταν.

Λοιπόν λόγω παλαιότητας, χαμογελάω ευγενικά μπροστά στα πάρα πολλά, συχνά πάρα πολύ άσχετα τατουάζ. Η γενιά ή η παρέα μας δεν ένοιωθε την ανάγκη να σταμπάρει πράγματα στο δέρμα της (εκτός από έναν λίγο καμένο συμμαθητή που είχε χτυπήσει ένα σφυροδρέπανο στο μπράτσο, μετά έγινε ΠΑΣΟΚ, άλλαξε το σφυροδρέπανο στον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, και τώρα είναι ή Σύριζα ή Νέα Δημοκρατία, οπότε θα το έχει ξανα-αλλάξει αλλά δε γδύνεται πια μπροστά μας λόγω πουρότητας).

Πολλά πράγματα δεν καταλαβαίνω ή τα βαριέμαι κιόλας, πολλά πράγματα αποδέχομαι με το ίδιο ευγενικό χαμόγελο-μπλάστρι, διότι, σκασίλα μου. Η ανάγκη να στολίσεις το δέρμα σου με ωραίες ζωγραφιές είναι κατανοητή – σκέτο, απλό δέρμα, έχει όλος ο κόσμος που δεν σε αφορά, ενώ διακοσμημένο και μπιχλιμπιδωτό, έχει όλος ο υπόλοιπος κόσμος, που σε αφορά. Υπάρχουν πια πάνω από 500 τατουατζίδικα στην Ελλάδα, σίγουρα πολύ περισσότερα, που δεν είναι επίσημα καταγεγραμμένα. Είναι μια ακίνδυνη μόδα με μεγάλη πέραση, και μπράβο της.

Απλώς η κουράδα σαν διακοσμητικό, καλλωπιστικό στοιχείο μιας γυμνασμένης, ξυρισμένης ανδρικής γάμπας… εξακολουθεί να μου φαίνεται ακατανόητη, εκτός από ηλίθια. Όχι;