Στενό Αιτωλοακαρνανίας: Το χωριό των 33 κατοίκων στα social media

Παραδόσεις άγνωστες για τους περισσότερους, που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει κατευθείαν από το παρελθόν. Εικόνες από το ψήσιμο λαπατόπιτας στον ξυλόφουρνο, το πλύσιμο μαξιλαριών από προβατίσιο μαλλί, το κρέμασμα κουδουνιών στο κοπάδι, το ασβέστωμα αυλής, το χτύπημα της καμπάνας, το τάισμα στο κοτέτσι, το άπλωμα του τραχανά, αναγγελείες για τα μνημόσυνα αλλά και τα πανηγύρια του χωριού, αναρτώνται καθημερινά στον λογαριασμό Στενό Αιτωλοακαρνανίας στα social media. H πρωτοβουλία ξεκίνησε από έναν 18χρονο, τον Σήφη Μοίρα, που από την αγάπη του για το χωριό του με τους μόλις 33 μόνιμους κατοίκους και με εξοπλισμό το κινητό του τηλέφωνο, θέλησε να δημιουρήσει ένα ανεπιτήδευτο λεύκωμα με σκηνές από την αγροτική καθημερινότητα, προκειμένου να το αναδείξει στο ευρύ κοινό. 

Στενό Αιτωλοακαρνανίας: Το χωριό των 33 κατοίκων στα social media

«Στη σελίδα αναδεικνύω παραδοσιακά επαγγέλματα, όπως η μάζωξη του βαμβακιού και του καπνού χειρωνακτικά και η ζωοτροφία - κύρια ενασχόληση των κατοίκων της περιοχής με πολλές δυσκολίες καθώς πρέπει ανά πάση στιγμή σε εγρήγορση. Έπειτα είναι και οι οικιακές δραστηριότητες, όπως το ζύμωμα του ψωμιού, το ψήσιμο στον ξυλόφουρνο και η ετοιμασία παραδοσιακών γλυκών σαν το λαδόγλυκο, τον χαλβά, το κουρκούτι και τη γαλατόπιτα» περιγράφει ο Σήφης από το Στενό Αιτωλοακαρνανίας και συμπληρώνει: «Η λαπατόπιτα που συνηθίζουμε να φτιάχνουμε είναι μια πίτα με βασικό συστατικό τα λάπατα και διάφορα άλλα άγρια χόρτα όπως σπανάκι και τσουκνίδα. Η ζύμη φτιάχνεται με αλεύρι και νερό. Αρχικά καθαρίζουμε και πλένουμε τα χόρτα, τα ζεματίζουμε ελαφρώς, τα αναμιγνύουμε με τυρί και μυρωδικά όπως άνιθο και φρέσκο κρεμμύδι και ψήνουμε στον ξυλόφουρνο.

» Φτιάχνουμε επίσης πιρπίρα, που είναι σαν κουλούρα με ζυμάρι, λάδι και τυρί. Από τα πιο παραδοσιακά μας φαγητά είναι ο τραχανάς. Η εκτέλεσή του είναι αρκετά δύσκολη καθώς βάζουμε πρώτα το καζάνι να βράσει με πρόβιο γάλα, μετά προσθέτουμε τον τραχανά, και κάνουμε το λεγόμενο ζεμάτισμα. Το κοσκινίζουμε στον αρήλογο (κόσκινο που αντί συρμάτινο τούλι έχει τρυπητή λαμαρίνα) και μετά τον απλώνουμε στον ήλιο για τρεις μέρες».

Στη σελίδα προβάλλονται οι θερμές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων του μικρού χωριού, που συγκεντρώνονται καθημερινά σε σπίτια ή στο καφενείο και οι καθημερινές εργασίες, από το βάψιμο του καμπαναριού μέχρι την δημιουργία στεφανιών για τα πρόβατα.

«Στο χωριό πλέκουν, κεντούν, ασχολούνται με την ξυλογλυπτική, την καλαθοπλεκτική, το κυνήγι και περιποιούνται τους κήπους τους με προσήλωση. Mια από τις πιο δύσκολες κατασκευές είναι η δημιουργία στεφανιών για τα πρόβατα και τα γίδια. Συνήθως το ξύλο που χρησιμοποιούμε είναι φτελιάς. Παίρνουμε το τρυπητήρι, το κοπίδι και την κασάρα και πελεκάμε το ξύλο για αρκετή ώρα μέχρι να σχηματιστεί μια κλίση. Μετά το βάζουμε στο νερό και αφού περάσουμε μερικές μέρες το βγάζουμε και το βάζουμε πάνω από το τζάκι για να γίνει σκληρό και να καπνιστεί» λέει ο 18χρονος που, όπως τονίζει, ονειρεύεται να ασχοληθεί με την εικονοληψεία και την δημοσιογραφία, ωστόσο την ζωή στο χωριό δεν την αλλάζει: «Mου προσφέρει έναν πιο απλό και ήρεμο τρόπο ζωής και επαφή με την φύση όπου μπορείς να δεις όμορφα τοπία και να απολαύσεις πεζοπορία στην ορεινή περιοχή. Οι σχέσεις μεταξύ μας είναι πιο στενές και ο κόσμος πιο φιλόξενος σε σχέση με τις μεγάλες πόλεις, καθώς όλοι γνωρίζονται και σε περίπτωση ανάγκης πάντα υπάρχει κάποιος να βοηθήσει. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν και ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής στο χωριό, όπως ένα καλύτερο οδικό δίκτυο, το σύστημα ύδρευσης, η πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη, η δημιουργία σχολείου, τρόποι επαγγελματικής αποκατάστασεις για νέους, η ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής αλλά και υποστήριξη της φροντίδας των ηλικιωμένων».