Αγαπητή Μυρτώ, ετών 23, σε σχέση τα τελευταία 5 χρόνια, «σοβαρή». Πριν λίγες μέρες εμφανίζεται ξανά μπροστά μου το απωθημένο χρόνων και συνειδητοποιώ ότι αυτή η σοβαρή σχέση που έχω δεν έχει κάτι άλλο να μου προσφέρει και με κρατάει στάσιμη. Και η ερώτηση είναι η εξής, πώς χωρίζεις μετά από 5 χρόνια; Όλοι μου λένε ότι είναι εύκολο. Μόνο εγώ το βλέπω ως μια τρομερά επίπονη διαδικασία; -*wannabe_free*
Πείτε του ότι θα ψηφίσετε Σαμαρά. Αν είναι κανονικός άνθρωπος θα σηκωθεί αμίλητος, θα ανοίξει την πόρτα και δεν θα ξανακούσετε ποτέ πια γι’ αυτόν.
Υ.Γ. 1 Αν δεν σας χωρίσει, σημαίνει ότι είναι ορκ, οπότε αποκεφαλίστε τον εν ψυχρώ με συνοπτικές διαδικασίες.
Υ.Γ. 2 Σοβαρά τώρα, ποιος σας είπε ότι είναι εύκολο; Δεν μπορούμε όμως να προσπεράσουμε αναίμακτα κάτι που το έχουν ζήσει όοοοολοι οι υπόλοιποι.
Καλησπέρα Μυρτώ, έμπλεξα πάλι, γλυκό μπλέξιμο αλλά οσμίζομαι πικρό ξε-μπλέξιμο. Άκου να δεις την περίπτωσή μου. Εγώ κατοικοεδρεύω εις τας Αθήνας και εδώ θέλω να μείνω γενικά, εδώ είναι η ζωή μου, η δουλειά μου, οι φίλοι μου... αλλά κάτι συμβαίνει τα καλοκαίρια και όταν πηγαίνω σε μεγάλα νησιά μπλέκω με «localια» και μετά ξεχνάω να τα «αφήσω» εκεί που τα βρήκα και μπλέκω σε εξ αποστάσεως καταστάσεις/σχέσεις. Το έκανα με μέτρια αποτελέσματα προ 2ετίας (διήρκησε 1μισι έτος με πολλά αλε-ρετούρ και miles&bonus) αλλά μετά κούρασε και φυσικά τέθηκε και το θέμα ποιος θα πάει πού, ο Μωάμεθ στο βουνό ή το βουνό στον Μωάμεθ (και σκοτωθήκαμε στο ποιος είναι το βουνό και ποιος ο Μωάμεθ). Είπα «δεν θα το ξαναματακάμω», το έγραψα και στην πέτρα, το ανακοίνωσα και στην ομήγυρη και να ΄σου πάλι η δικιά σου να ξεκινάει νέα ιστορία long-distance. Και ερωτώ, τι να κάνω, να το αφήσω και όπου/όσο πάει ή να μάθω να ρωτάω πρώτα «πού μένεις» και όχι «πώς σε λένε;». P.S. Είμαστε από διαφορετικούς κόσμους αλλά όταν είμαστε μαζί υπάρχει έντονη χημεία και περνάμε πολύ καλά. Μίλα μου καθαρά!!
Αν μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι διαφορετικοί κόσμοι και η έντονη χημεία σας έχουν αντέξει στο χιονιά, τι να συζητάμε;
Υ.Γ. Υπάρχουν έρωτες που τρέφονται από την απόσταση. Δεν είναι κακό. Αρκεί οι ανάγκες μας για σύμπραξη και καθημερινότητα να καλύπτονται από άλλους παράγοντες – φίλους, δουλειά, γυμναστήριο, κατοικίδια, ξερωγώ.
Αγαπητή Μυρτώ, είναι ένας τύπος που δεν είναι σαν τους άλλους ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Έχει αυτό το κάτι, είναι ο μοναχικός τύπος, αυτός που δεν μιλάει πολύ και είναι ακριβώς το στιλ μου. Έλα όμως που παρόλο που είμαι ανοιχτή και ψιλομιλάμε, δεν μπορεί να μου φύγει η αίσθηση ότι δεν είμαι αρκετά καλή και κομπλάρω αφάνταστα. Ο τύπος είναι στη σχολή μου στην οποία η πλειοψηφία είναι κορίτσια και είμαι σε φάση «σιγά μην κοιτάξει εμένα». Είναι πολύ ειρωνικό γιατί δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, δεν είμαι αυτή που δεν έχει αυτοπεποίθηση και δεν μιλάει και είναι ντροπαλή. Ίσα-ίσα έχω έρθει σ’ αυτή τη σχολή 2 μήνες τώρα και έχω γνωρίσει τη μισή σχολή. Μιλάω σε όλους αβίαστα και όταν έρχεται η δική του σειρά του μιλάω μεν, αλλά προσπαθώ πολύ. Τι να κάνω για να τον πλησιάσω πιο πολύ; Βασικά τι να κάνω για να μη νομίζει ότι είμαι άλλη μια τύπισσα από τις πολλές; Ωραία τα «γεια» και τα «τι κάνεις;» αλλά πώς το πας στο άλλο επίπεδο; Ρε, πραγματικά είναι η πρώτη φορά! Ποτέ δεν είχα θέμα να μιλήσω σε κάποιον που μου αρέσει. Αυτά. Η δεν-ξέρω-τι-μου-γίνεται
Το θέμα μας είναι να μην το νομίζει αυτός ή να μην το νομίζετε εσείς η ίδια;
Η Μαρίνα ξαναγύρισε στη ζωή μου μετά από τρία χρόνια σιωπής και απόλυτης απουσίας. Υπέφερα πολύ μέχρι να ξαναβάλω κάπως τα πράγματα σε τάξη, χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο, κλείστηκα σπίτι, έκλαψα, ύστερα σιγά-σιγά άρχισα να ξεπροβάλλω στον κόσμο και πάλι, ταξίδεψα, γνώρισα άλλες κοπέλες, δυνάμωσα, βρήκα δουλειά. Και ξαφνικά εμφανίστηκε μέσα στις γιορτές λέγοντας πόσο της έλειψα και ζητώντας μου μια «ελεύθερη σχέση», όπως λέει. Νιώθω όπως τότε. Αδύναμη σαν κουτάβι, ανυπεράσπιστη μπροστά στα «θέλω» της, χαμένη. Και το χειρότερο, Μυρτώ μου, είναι πως δεν μπορώ να της πω «όχι».
Υ.Γ. Είναι στρέιτ – ή μάλλον νομίζει ότι είναι. Πάντως οι σχέσεις της μετά από μένα ήταν όλες με αγόρια. Και αυτή τη στιγμή είναι με κάποιον εδώ και 1 χρόνο και ετοιμάζονται να συζήσουν.
Σας εύχομαι, τώρα που μιλάμε, να έχει ξεκουμπιστεί το Μαρινάκι μαζί με τους καλικάντζαρους, πίσω στα έγκατα της γης. Αν όχι, πάρτε κράνος ή βάλτε γούνινη ταπετσαρία στον τοίχο, να χτυπάτε στα μαλακά τουλάχιστον.
5°
