Το πρώτο κουμπί της

Αλλάζανε μηνύματα του πάθους χωρίς να έχουν αποφασίσει και κανένα μεγάλο πάθος δηλαδή. «Σε σκέφτομαι», «Σε θέλω» και λοιπές υποσχέσεις. Εικονική κλιμάκωση. Διασκέδαση και για τους δύο. Πώς αλλιώς;

Καθισμένη στο δωδέκατο σκαλί της εσωτερικής σκάλας, χάζευε από τα κενά το στολισμένο δέντρο και τη φάτνη. Δεν ήταν σίγουρα η πιο βολική θέση αλλά ήταν μια άλλη θέση και αυτό ήταν κάτι. Κοίταζε τη Μαρία της φάτνης και προσπαθούσε να ανοίξει κουβέντα μαζί της αλλά εκείνη την απέφευγε.

Το «Τι κάνεις;» μήνυμά του, την κούρδισε. «Τίποτα εκτός αν έρθεις για ένα στ…», του απάντησε χωρίς να ολοκληρώσει το μήνυμα επίτηδες. Μετά έκλεισε το κινητό της και περίμενε να μην έρθει. Μισάωρο μετά της χτυπούσε το κουδούνι.

Η Λίζα κατέβηκε τα δώδεκα σκαλιά. Τον είδε απ’ το θυροτηλέφωνο. «Ανέβα αλλά δε θέλω λέξεις σήμερα. Θα μας ακούσει η Μαρία». Αυτός ανέβηκε. Εκείνη έκλεισε την πόρτα χωρίς να κάνει βήμα προς το μέρος του. Ας έκανε αυτός… Με την πλάτη αφημένη στην κλειστή πόρτα, έμπλεξε τα δάχτυλά της στα δικά του για να του δείξει πώς ανοίγει το πρώτο κουμπί απ’ το σκισμένο τζιν σορτς της. Και του έδειξε. «Στ..α γρήγορα»