»Μυρτώ! Είμαι 27, και θέλω να φύγω από το σπίτι, από μπαμπά μαμά και τα συμπαρομαρτούντα, να νοικιάσω μια τρύπα και να ζω με το μωρό μου που τα έχουμε 6 χρόνια, να φιλιόμαστε και να... ολημερίς και οληνυχτίς μέχρι να πεθάνουμε. Ζητάω πολλά; Άμα δεν το κάνω σύντομα, θα με πάνε μόνη μου σε άλλη τρύπα και θα μου φοράνε άσπρα ρουχαλάκια και θα έχω επισκεπτήριο. Είμαι η ντροπή της γενιάς μου που δεν στέκομαι στα πόδια μου ή υπάρχουν και άλλοι αναξιοπαθούντες; Σε φιλώ -Αθηνά
Δεν το ήξερα ότι αναξιοπαθής είναι αυτός που δεν στέκεται στα πόδια του. Μέχρι τούδε, νόμιζα ότι είναι αυτός που υποφέρει άδικα. Όπως εγώ. Που ήρθα και βρήκα χαλασμένο το κλιματιστικό.
Υ.Γ. Το ερώτημά μου είναι: Και γιατί δεν το κάνετε; 27 είσαστε όχι 17.
»Αγαπητή Μυρτώ, κι αν δεν ερωτευτώ ποτέ;
Υ.Γ. Διακοπέεεεες!!!! -Ν.
Αν δεν ερωτευτείτε ποτέ, να μου τρυπήσετε τη μύτη. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο με τόσο ισχυρά αντισώματα σε αυτή τη μορφή νεύρωσης.
»Αχ, αυτή η ειλικρίνεια! Πόσες φορές δεν βγήκα αυτό το περιβόητο πρώτο ραντεβού, το οποίο περιγράφοντάς το στη κολλητή μου βάλαμε τίτλο «το τέλειο ραντεβού» που τίποτα δεν πήγε στραβά, κανένα μαρούλι δεν κόλλησε στο δόντι, καμία μπούρδα δεν βγήκε από το στόμα μου κι εκείνος κύριος σε όλα. Και στο τέλος, αφού έβγαλε από μέσα του την ατάκα «είχα καιρό να περάσω τόσο καλά» απλά εξαφανίστηκε; Πόσες φορές προχωρήσαμε στο 2ο ραντεβού, ανταλλάξαμε λίγα μηνύματα και το αποτέλεσμα ήταν να μείνει εκεί; Τελικά τι είναι αυτό που φοβούνται όλοι; Τόσο δήθεν έχουμε γίνει; Τόσο πολύ μας αρέσει να παίζουμε κάποιον άλλον; Είναι πολύ εύκολο να ανεβάζουμε τον άλλον στα σύννεφα, να δείχνουμε ότι όντως είχαμε καιρό να περάσουμε τόσο απίστευτα καλά στο ραντεβού, αλλά γυρνώντας σπίτι να κοιτάμε το κινητό και να σκεφτόμαστε «άλλη μια επιβεβαίωση ότι αρέσω...». Φίλε, αν τελικά δεν πέρασες καλά, αν τελικά παραήμουν σοβαρή γιατί έτσι μεγάλωσα, αν τελικά παραήμουν ειλικρινής γιατί δόξα το Θεό έτσι έμαθα, μη με ταλαιπωρείς στέλνοντάς μου «κενά» μηνύματα για 1, 2 μέρες και μετά μην τον είδατε τον Παναή! Μίλα μου ειλικρινά! Πες τι σε χάλασε και μη με αφήνεις να περιμένω το επόμενο μήνυμα που ποτέ δεν θα έρθει. Μη με γεμίζεις ελπίδες που δεν θα ολοκληρωθούν ποτέ! Βρες τα με τον εαυτό σου πρώτα, για να τα βρεις και με κάποιον άλλον. ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΚΙ ΑΝ ΘΕΣ ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΡΩΜΙΚΑ! ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΤΣΙ... ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ! ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΛΙΓΟΣΤΕΨΟΥΝ ΟΙ «ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΕΛΩ» ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΘΟΥΜΕ, ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΛΕΜΕ «ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΜΕ..... -Ε.
“I’ ve nothing much to offer/ there’s nothing much to take/ I’m an absolute beginner/ when I’ m absolutely sane.
…Nothing much could happen/ nothing we can’t shake/ oh, we are absolute beginners with noting much at stake”…
»Δεν ξέρω πώς να αρχίσω… χωρίς να σε φαντάζομαι να λες «μα τι λέει τώρα αυτός!». Αυτό που σου γράφω είναι μια μικρή απολογία! Απλά θα σου πω γιατί σε είχα παρεξηγήσει. Και τι έγινε θα μου πεις, δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις εσύ. Όμως το παράξενο είναι πως το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ, γιατί να με ενδιαφέρει το ότι σε είχα παρεξηγήσει – πολύ απλά έκανα λάθος και προχωράμε, ούτε η πρώτη φορά θα είναι ούτε η τελευταία. Και εδώ είναι το περίεργο, γιατί μου έχει καρφωθεί εδώ και μήνες τώρα να απολογηθώ. Δεν σε γνώριζα καθόλου (σκασίλα σου) όταν τυχαία διάβασα τη στήλη σου στη VOICE και άκουσα για το σίριαλ στο MEGA, δεν ξέρω γιατί σε θεώρησα υπερτιμημένη, και σε χλεύαζα (μαλακία μου), ό,τι και να άκουγα για σένα το κορόιδευα (ναι, το ξέρω είμαι κακός άνθρωπος, αλλά το περίεργο είναι ότι μου συνέβη μόνο με σένα, δεν είμαι έτσι). Όμως τελικά (επιτέλους το Άγιο Πνεύμα άρχισε να εργάζεται) κατάλαβα πως είχα άδικο, και αυτά που γράφεις μου αρέσουν στην πλειοψηφία τους και η σειρά είναι τέλεια. Και να φανταστείς δεν βλέπω καν τηλεόραση και τώρα κάθομαι και βλέπω την επανάληψη του «Μίλα μου βρώμικα». Με αυτά και με αυτά η σκέψη μου γυρνούσε συνέχεια πως σε έχω αδικήσει και θεώρησα χρέος μου να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη. ΣΥΓΝΩΜΗ. Ελπίζω να το δεχτείς. - Γιώργος Φ.
5°
