H σταγόνα στο στήθος της

Αβυσσαλέο το ντεκολτέ της δεν ήταν, όμως η πρώτη σταγόνα της βροχής διαπέρασε τα χυτά μαλλιά για να τη βρει στο στήθος. Ξαφνιάστηκε και χαμογέλασε αυθόρμητα με το θράσος της σταγόνας.

Στην άλλη γωνία, εκείνος την κοίταζε να τον πλησιάζει. Όταν τον έφτασε, σηκώθηκε στις μύτες για να τον φιλήσει, παρότι δεν χρειαζόταν. Της άρεσε να κάνει ότι πολύ προσπαθεί για το φιλί του.

«Γελάς μόνη σου στη μέση του δρόμου;» την ρώτησε. Εκείνη τράβηξε πίσω τα μαλλιά της και του απάντησε «Καλά, δεν βλέπεις τίποτα;». Άρχισε να την παρατηρεί στο πρόσωπο και στο λαιμό, χωρίς να εντοπίζει κάτι. «Πιο κάτω…» του ψιθύρισε και χαμογέλασε κοριτσίστικα… σαν δειλά. «Ναι, βέβαια», είπε αυτός με ενθουσιασμό. Σαν να ήξερε.

Η σταγόνα είχε πια εξατμιστεί, αλλά εκείνος είχε αρχίσει να μαθαίνει πώς να παίζει το παιχνίδι της.