Μίλα μου βρώμικα 506

Μυρτώ, φοβάμαι! Είμαι 20 ετών κι όσο μεγαλώνω αισθάνομαι ότι αλλάζω... Μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ δεσμό με άτομο του αντίθετου φύλου, ούτε καν φιλικό (πόσο μάλλον ερωτικό), κυρίως λόγω ανασφάλειας ότι ο ενδεχόμενος σύντροφός μου θα προδώσει την εμπιστοσύνη μου. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πλέον δεν εμπιστεύομαι ούτε τις φίλες μου! Τις προάλλες εξομολογήθηκα στην ξαδέρφη μου κάτι τρομερό: ότι εκτός από την οικογένειά μου δεν αγαπώ κανέναν, ούτε την πιο επιστήθια φίλη μου! Αν και στο παρελθόν το δόσιμό μου στους άλλους με πλήγωσε, η πρόσφατη συναισθηματική μου αγκύλωση με τρομάζει... Κι αν η ασθένειά μου εξελιχθεί σε μόνιμη αναπηρία; Κι αν δεν ξαναδώ ποτέ την ουσία; Κι αν είμαι καταδικασμένη να βλέπω στο εξής τον κόσμο μόνο με τα μάτια κι όχι με την ψυχή;

Πού να δημιουργήθηκε άραγε η ανασφάλεια ότι ο ενδεχόμενος σύντροφός σας (αλλά και όλος ο άλλος κόσμος) θα προδώσει την εμπιστοσύνη σας; Και τι αμετάκλητο θα συμβεί αν προδώσει κάποιος την εμπιστοσύνη σας; Και τέλος πάντων τι διαφορετικό έχετε εσείς απ’ όλους εμάς τους προδότες-προδομένους του πλανήτη για να μην προδοθείτε ούτε μια φορά σ’ αυτή τη ζωή;

Αγαπητή Μυρτώ... και εκεί που πιστεύεις ότι έχεις γνωρίσει τον πιο ψυχαναγκαστικό παπάρα και ότι έχεις δει πολλά ώστε να αντέξεις τα χάλια του επόμενου, έρχεται εκείνη η ώρα που σου έρχονται όλα τούμπα πλάκα και πρέπει να κάτσεις να νταντέψεις άλλον έναν παρτάκια που σε φλομώνει με τις γνωστές παπάτζες, «σε θέλω αλλά δεν μπορώ να αφήσω και την άλλη την περικοκλάδα την κακομοίρα που είμαι τόσο καιρό μαζί της γιατί θα πληγωθούμε όλοι μαζί…» και αναρωτιέμαι λοιπόν και εγώ με τη σειρά μου... Να σου ρίξω, φίλτατε, δέκα φάσκελα και να γυρίσω στον πρώην (ο οποίος κάνει guest, όποτε θυμάται χαίρεται, αλλά απαλλάσσεται λόγω πρώτου εφηβικού έρωτος), αλλά να μου πεις και αυτός τα ίδια σκατά ήταν (που πανάθεμα την ώρα που τον γνώρισα σε εκείνο το κωλομάγαζο), ή να κάτσω να υπομείνω τις γνωστές παπάρες ενώ το έργο το έχω ξαναδεί πιο πολλές φορές και από το Κωνσταντίνου και Ελένης... Και έχω να προσθέσω τούτο... για κάτι τέτοια φυντάνια ο άμοιρος πατέρας φταίει που ΔΕΝ τραβήχτηκε και εννιά μήνες μετά καμάρωνε τα μούτρα σας... κατά τ’ άλλα ή ζωή μου σκόρος...

Ούτε στον πρώην, ούτε στον νυν (νυν my ass). Στο μέλλον, αδελφές μου, στο μέλλον…

Για καιρό μονή μου (μέχρι πριν λίγους μήνες), ευχόμουν όσο τίποτε άλλο να ζήσω έναν αληθινό και δυνατό έρωτα. Απογοητευμένη από την πρώτη απόπειρα σχέσης μου και από έρωτες χωρίς ανταπόκριση, κάποια στιγμή είπα να πάψω να ψάχνω τον ιδανικό άντρα και να δώσω μια ευκαιρία σ’ αυτόν που θα με αγαπήσει για αυτό που είμαι. Έτσι, πριν λίγους μήνες τα έφτιαξα με τον Κ. Με κυνήγησε απ’ την πρώτη στιγμή και επέμεινε, παρά τα όσα άκυρα του είχα δώσει. Διαφέρουμε σε πολλά, όμως έχει αλλάξει αρκετές από τις συνήθειές του για χάρη μου. Ώριμος, περιποιητικός, σε κάνει δίπλα του να νιώθεις σιγουριά και ασφάλεια. Ωστόσο είναι φορές που δεν νιώθω ιδιαίτερα ικανοποιημένη μαζί του. Λίγο καιρό πριν, βγαίνοντας για ποτό, γνώρισα κάποιον άλλον, που δεν πτοήθηκε από το ότι έχω σχέση και ήθελε να με ξαναδεί. Βγήκαμε για καφέ και από τη πρώτη στιγμή ήταν τόσο τρυφερός μαζί μου, κάτι που με τράβηξε σε εκείνον και δέχτηκα να ξαναβρεθούμε. Όσο πιο πολύ μιλούσαμε ανακάλυπτα ένα παιδί γλυκό, αστείο, γεμάτο αισιοδοξία και τρέλα. Μέχρι που άρχισε να γίνεται πιο διαχυτικός και επίμονος, για κάτι που εγώ (καθώς σκεφτόμουν τι κάνω στο φίλο μου), μόνο να το ευχαριστηθώ δεν μπορούσα. Από τότε και μετά χάθηκε, λέγοντάς μου πως «αν δεν νιώθω ελεύθερη όταν βρισκόμαστε είναι δύσκολο». Και εγώ πίστευα πως δεν θα τον ξαναδώ μέχρι προχθές, που απάντησε θετικά στο μήνυμά μου. Κάτι όμως με κρατάει! Γιατί μπορεί με το φίλο μου να μην είμαι τρελά ερωτευμένη, αλλά τον αγαπάω και δεν θέλω να τον κοροϊδέψω (ακόμα κι αν χωρίσω). Από την άλλη, ο άλλος ξυπνάει τον ενθουσιασμό μέσα μου. Αν όμως το μόνο που θέλει είναι να περάσει καλά και τέλος; Αξίζει να το ρισκάρω;

Τι συζητάμε τώρα; Αν θα χωρίσετε τον ένα για να τα φτιάξετε με τον άλλο; Σε λάθος βάση το θέτετε – αν είναι να ρισκάρετε, ρισκάρετε. Το ρήμα τα λέει όλα από μόνο του.

Υ.Γ. 1 Βασικά, η προτεραιότητα του γλυκού, αστείου, γεμάτου αισιοδοξία και τρέλα παιδιού είναι ολοφάνερη. Η προτεραιότητα αυτή μπορεί στο μέλλον να αλλάξει – προς το παρόν πάντως παραμένει απολύτως πηδηχτική.

Υ.Γ. 2 Αυτός που μας μπαλαμουτιάζει και μετά εξαφανίζεται γιατί δεν του κάτσαμε (και μας το λέει κιόλας) μάλλον δεν έχει την υπομονή να περιμένει θεωρώντας μας κάτι ξεχωριστό που αξίζει να δώσει χρόνο. Ε;

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.