Όλο και πιο δυνατά το στόμα της

Ήταν δειλοί στις πρώτες συναντήσεις και είχαν πλάκα. Πλάκα είχαν για τους ίδιους βέβαια γιατί αν τους έβλεπε τρίτο μάτι, είχαν καύλα όχι πλάκα. Πήγαν στο χώρο του. Άρχισε να της μιλάει για ταξίδια που έγιναν χωρίς αυτήν και γι άλλα που θα γίνουν μαζί της. Τον κοίταζε και σκεφτόταν «Παράτα με, με τα αξιοθέατα. Θέλω λίγο καναπέ στην αγκαλιά σου.» Τον άφηνε να μιλάει χωρίς να του το λέει. Αν μπορούσε να προφέρει το όνομά του θα του το έλεγε ίσως. Το δύσκολο για εκείνη ήταν να μάθει να τον λέει με το όνομα που του απευθύνονταν όλοι.

Σηκώθηκε όρθια. Ξανακάθισε. Εκείνος περίμενε να δει το μετά. Χαμήλωσε το κεφάλι της, κρύφτηκε πίσω απ’ τα κόκκινα μαλλιά της. Αυτός γονάτισε μπροστά στα πόδια της. Εκείνη μαζεύτηκε κι άλλο. Τρυφερά, ήσυχα, της άνοιξε τα πόδια, χωρίς να απαιτεί να τον κοιτάζει και στα μάτια.

Αυτή για να μην δείξει την αδυναμία της, διάλεξε να γυρίσει στα ταξίδια. Το σκάφος είχε σηκωθεί απ’ το έδαφος καλά. Έτσι της έλεγε η αφή στο δεξί της πόδι που τριβόταν πάνω του. Με μια ευγενική κίνηση των δαχτύλων του, άναψε τα φώτα του πύργου ελέγχου της, δίνοντας ρεύμα σε όλη της την πλάτη. Ο διάδρομος έτοιμος να τον δεχθεί. Οι ανακοινώσεις της πρόθεσης «θα σε…», της πράξης «σε…», της ολοκλήρωσης «…», την έκαναν να κρύβεται πίσω απ’ τις κόκκινες κουρτίνες της, δαγκώνοντας όλο και πιο δυνατά το στόμα της. Η Λίζα.