Δάχτυλα

Βάδιζε πλάι του με τα χέρια σταυρωμένα ή στις τσέπες του σκισμένου τζιν της. «Περπατάς σαν θυμωμένο 5χρονο. Δεν θέλεις να μου δώσεις το χέρι σου να γίνουμε ζευγάρι;», της είπε. «Τσου», η απάντησή της. Στο τέλος του δρόμου την τράβηξε στο σκοτεινό στενό για ένα φιλί. «Εδώ φιλιούνται όλοι βλάκα», του είπε και απέφυγε.

Περπάτησαν ως το αυτοκίνητο. Η Λίζα κάθισε πάνω στο καπό οκλαδόν, εκείνος όρθιος ενώπιόν της. Πήρε την παλάμη του και την έφερε στο πρόσωπό της. Μια παλάμη του όλο της το πρόσωπο. Το καπνισμένο δέρμα κι αυτή η φθίνουσα θερμοκρασία απ' τον καρπό ως τ' ακροδάχτυλά του καθώς γλιστρούσαν από τα μάτια, στη μύτη, στα χείλη, στο στόμα μέσα αιχμάλωτα των δοντιών της... ήταν μια έκπληξη -η κάθε φορά έκπληξη- που δε θ' άφηνε με τίποτα να χάσει. Πόσω μάλλον να καταστρέψει η ίδια. Ενωμένα τα χέρια έρχονται σε μια θερμοκρασία. Κοινή. Ίδια. Αχρείαστη και τελικά χωρίς εκπλήξεις.