Το post της ημέρας: Δημήτρης Οικονομάκης

«Ένας είναι ο Βασιλιάς.
Ο Jeff Beck!
Κι ας τους άλλους να λένε…

Σκληροί ροκάδες εμείς, είχαμε την γκρουπάρα μας.
Λύρας, Δήμης, Πιέρ, Νίκος, ο Χρήστος, περαστικός Χαριτοδιπλωμένος κι εγώ.

Είχαμε και τους ήρωες μας.
Hendrix, Clapton, Page…
Αλλά ο πρώτος την έκανε νωρίς, ο δεύτερος πρόδωσε το κίνημα κι έγινε φλώρος, ο τρίτος παραήταν φιγουρατζής.

Κι είχαμε και τον Δήμη τον Παπαχρήστο να μας ψήνει γιά τον Beck…
“Ακούστε τι κάνει ρε μάγκες….”
Κι ανακαλύπταμε κάτι ύπουλα, υποδώρια παιξίματα που δεν έμοιαζαν με τίποτα.
Και λυώναμε το “Beck Ola” και το “Truth” και αρχίζαμε να παίζουμε “Rice Pudding” στους χορούς του Κολλεγίου Θηλέων που άλλοτε διαπρέπαμε.
Τα κορίτσια προτιμούσαν “α godness in the mountain top” κι ο Χαριτό μας τρίπλαρε.
Αλλά εμείς εκεί.
Ιδεολογία ρε φίλε.

Νομικές, Πολυτεχνεία κλπ.
Εμένα με φάγαν τα κομμουνιστικά κι ο ιμπεριαλισμός, το γύρισα στ’ αντάρτικα και στα ρεμπέτικα ( που ήσουν νιότη που λεγες….), ο Λύρας άλλαξε ήπειρο κι έσκισε, ο Δήμης στον Εξαδάκτυλο, ο Πιερ στους Sharp Ties κι ο Νίκος αργότερα στους Πυξ Λαξ…

Αλλά η λατρεία γιά τον Beck σταθερή.
Τον παρακολουθούσα συνέχεια κι ας έπαιζε την μουσική των φονιάδων των λαών.
Αυτός κι αν ήταν killer!
Ωραία γκρούπ έκανε αλλά ωραία τραγούδια δεν έφτιαχνε.
Και μάλλον δεν τον ένοιαζε.
Αφορμή έψαχνε να ξεδιπλώσει αυτές τις παράξενες ιδέες και να σε περιμένει στη γωνία.
Κι εκεί που νόμιζες ότι ήξερες τι θα παίξει, να σου παίζει κάτι εξωφρενικό που δεν τοχεις φανταστεί.
Λυρικός, κρυψίνους, master of sound, τεχνίτης και πάνω απ’ όλα απρόβλεπτος.
Μέχρι τέλους.

Αυτό το “απρόβλεπτος’ μου έμεινε σαν δίδαγμα και προσπάθησα να το ακολουθήσω.
Με μέτρια αποτελέσματα.
Κι αν κάπου υποψιάζομαι ότι το πετυχαίνω, αναφωνώ κοιτάζοντας τον καθρέφτη.
“Γειά σου ρε Jeff, Μεγάλε”».