«Το μικρό σου το σπίτι, αχ ρωτάω γιατί / μια μου βγάζει κακία μια με ταλαιπωρεί/ απ’ την ώρα που μπήκες συνεχώς απορώ/ γιατί έγινα λίγη κι ούτε καν δε χωρώ. / Ξέρω αλήθεια δεν είναι όλ’ αυτά που ιστορώ / δε μου φταίει το σπιτάκι μα μονάχα εγώ / Γιατί πλάθω εικόνες και θυμώνω μ’ αυτές / ίσως μέσα τους βλέπω τις αλήθειες ωμές / Όταν παίρνω το θάρρος να σου πω τι πιστεύω / μου λες «άραξε λίγο άλλο δεν την παλεύω» / και την άλλη ημέρα με χαρά μου το λες / οι γονείς σου πως ήρθαν και θα δω αλλαγές / Το γραφείο αλλού πήγε και πόσο ωραία κολλά / με το mac από πάνω και απ’ το μπάνιο μακριά / κι εγώ στέκω εδώ πέρα, καλαμιά μοναχή / ενώ μόλις χθες δεν τολμούσα να το βάλω εκεί / Ναι οκ δε λέω είναι δικοί σου οι γονείς / άλλος όμως τραβιόταν στα ΙΚΕΑ νωρίς / στη βροχή να μουλιάζω να χωρέσουν τα πάντα, η απλώστρα, το βάζο και το σετ με τα πιάτα!
Τελικά άμα το γράψεις βλέπεις το δράμα σε όλο το μεγαλείο του, που διαδραματίζεται Λιλιπούπολης και Ανυπαρξίας διασταύρωση.
Ω, ναι, είμαι drama queen, αλλά να σου πω κάτι; Το ’πα και το ’βγαλα. Αν το καλοσκεφτώ, ένα τράβηγμα λιγότερο στη μέση μου. Καληνύχτα!
Έσχατη προδοσία. Μα δεν ξέρει ότι το ΙΚΕΑ για τα ζευγάρια είναι ό,τι είναι ο όρκος του Ιπποκράτη για τους γιατρούς.
Και τώρα που το βγάλατε από μέσα σας, αρχίστε σιγά σιγά να περνάτε από την ομοιοκαταληξία στον πεζό λόγο και συζητήστε το. Ή, ακόμη καλύτερα, κολλήστε το ποίημα στο επίμαχο γραφείο.
»Φίλτατη Μυρτώ, δεν θα σε ταλαιπωρήσω πολύ. Μπορείς μάλιστα να σβήσεις το μέιλ με το που θα το διαβάσεις. Είμαι 21 πατημένα και με μία μόνο σχέση στο ιστορικό μου. Στην οποία μάλιστα ο τύπος τσαντίστηκε που δεν έτρεχα σαν σκυλάκι πίσω του (έβγαινα μόνο μια φορά την εβδομάδα μαζί του) και έφυγε με μία βαριόμοιρη από το γυμναστήριο που πήγαινε. Και καλά που έφυγε, χεστήκαμε κιόλας, αλλά έφυγε και γιατί ήμουν παρθένα. Τι του λες τώρα; Όπως όταν κανείς δεν παίρνει υπάλληλο χωρίς προϋπηρεσία. Άσε!!! Και σαν να μη φτάνει ο φόβος μου ότι όλοι στο μέλλον θα με παρατάνε γι’ αυτό (αν και δεν ρωτάνε όλοι…), έχω και μια βάσιμη υποψία ότι είμαι ομοφυλόφιλη. Δεν έχω κάτι με την ταυτότητα αυτή –την αποδέχομαι–, αλλά δεν θέλω να είμαι μία και εγώ… το κοριτσάκι των γονιών μου που κοιτάζει στα μουλωχτά ωραίους κώλους μελαχρινών. Τι να κάνω; Πώς να ξεκαθαρίσω και να χαλαρώσω; Μυρτώ, στέκομαι στη μοναξιά κι ακούω τραγούδια που κανείς ποτέ δεν θα μου αφιερώσει.
-Περίλυπη Άννα
Δεν έχω ιδέα για το πώς μπορεί να χαλαρώσει κανείς με όλα αυτά να στριφογυρνάνε στο μυαλό του, απλώς ξέρω ότι όσο περισσότερο χρόνο δίνεις τόσο περισσότερο χώρο παίρνεις για να αναπνεύσεις. Μπορεί στα 21 σας να χρειάζεστε κι άλλο χρόνο. Ή περισσότερη εμπιστοσύνη. Και τώρα που ξαναδιαβάζω το γράμμα σας, είμαι σχεδόν σίγουρη γι’ αυτό. Φοβάστε ότι στο μέλλον θα σας παρατάνε όλοι οι άντρες γιατί είστε παρθένα; Είναι σα να φοβάστε ότι όλοι οι άντρες είναι ηλίθιοι με ανύπαρκτο δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης. Κι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καήκαμε.
Υ.Γ. 1 Μπορεί να είσαστε ομοφυλόφιλη, μπορεί και όχι. Μεγαλύτερη σημασία πάντως έχει να βρείτε πρώτα με ποιον νιώθετε άνετη και ζωντανή. Αγόρι ή κορίτσι, αδιάφορο. Φιλιά.
»Μυρτώ, η στήλη σου είναι μόνο για γκομενικά; Γιατί γκομενικά δεν έχουμε, οι άντρες βαράνε μύγες και παίζουν Playstation, και δεν λέω, ίσως να φταίμε εμείς γι’ αυτό, αλλά στην Ξενερούπολη που πλασάρεται και ως η πόλη του έρωτα (αυτό θα πει τραγική ειρωνεία, αρχαίον δράμα, ρητοτική ερώτηση κ.ο.κ.), οι γυναίκες στολιζόμαστε σαν λατέρνες και οι άντρες ποζάρουν σαν κούροι με ένα drink στο χέρι και μοιράζουν χυλοπίτες. Κομφόρ και άγιος ο Θεός, πού να ξεβολεύεσαι τώρα και να μοιράζεσαι με μια άγνωστη την οδοντόβουρτσά σου, χίλιες φορές να κάνεις παιχνίδι με την πρώην ή με καμία αλλοδαπή που δεν θα το πει πουθενά κι αν δεν αποδώσεις... Ρομάντζο; Τέλος. Πάθος; Μπα. Τρέλα; Δεν υπάρχει... Το πιο τρελό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άντρας σήμερα είναι να φάει τρία σάντουιτς στη σειρά. Happy end; Δεν το θέλουμε λέμε, είμαστε καταδικασμένοι, αυτοκαταστροφικοί. Φαντασία; Εδώ γελάμε κινεζικά. Τσιν Τσον Τσιν! Το πιο τραγικό είναι ότι συμβιβαστήκαμε στα επαγγελματικά, πώς να συμβιβαστείς και στα προσωπικά; Μυρτώ, σοβαρά τώρα, υπάρχει κανά manual να γράψω κανά σενάριο; Γιατί στη ζωή όλα βαρετά βαρετά βαρετά...
-Μικρή Αγγελία
Ξενερούπολη, χε χε. Από τα πιο πετυχημένα που άκουσα τον τελευταίο καιρό. Σας συμπαθώ πολύ αγαπητή «Μικρή Αγγελία».
4°
