»Ρε Μυρτώ, δεν κάνω πλάκα, οι γκόμενες έχετε ξεφύγει έτσι; Προχτές ήμουνα με κάτι κολλητούς στο Hoxton, βλέπω μια γκόμενα να με καρφώνει από το δίπλα τραπέζι, στην αρχή δεν κάνω τίποτα (αν και μου αρέσει), μετά της ρίχνω δυο τρεις ματιές και το κόβω τελείως, γιατί βαριέμαι. Σε κάποια φάση πάω να πάρω ποτά από το μπαρ, έρχεται πίσω μου, πιάνουμε κουβέντα (όχι τίποτα σοβαρό, πώς σε λένε, πού μένεις, έρχεσαι συχνά εδώ και τέτοια) και εκεί που μιλάμε χαλαρά με πιάνει και μου ρίχνει ένα γλωσσόφιλο. Μένω μαλάκας. Παίρνω τα ποτά, πάω να φύγω να πάω στους δικούς μου, με τραβάει και μου λέει «αυτή η βερμούδα σού κάνει ωραίο κώλο». Ξαναμένω μαλάκας. Παίρνω τους κολλητούς και εξαφανιζόμαστε. Όχι ότι δεν τη γούσταρα την γκόμενα, μια χαρά κορίτσι ήτανε. Ψηλή, ωραίο σώμα, ωραίο χαμόγελο, άνετη και με χιούμορ. Αλλά αγχώθηκα με αυτά που έκανε. Σοβαρά τώρα, ρε Μυρτώ, τι έχετε πάθει; Σε λίγο θα σας λέμε «χαίρω πολύ» και αντί για το χέρι θα μας πιάνετε τον κώλο. Και μη βιαστείς να μου πεις ότι η δικιά μου είναι μεμονωμένη περίπτωση. Πριν δυο βδομάδες ο κολλητός μου γνώρισε μια άλλη στο facebook. Με τα πολλά είπανε να βρεθούν να γνωριστούν καλύτερα. Όταν τελικά βγήκανε για ποτό, εκεί που καθόντουσαν και της έλεγε για τη δουλειά του, ξαφνικά τον διακόπτει και του λέει «δεν τα αφήνουμε τώρα αυτά να πάμε να γαμηθούμε;»! Και στο καπάκι βάζει το χέρι της μέσα από τη βερμούδα και του χαϊδεύει το μπούτι. Έλεος. -Γ.
Όντως έχουμε ψιλοαγριέψει τον τελευταίο καιρό. Αλλά να σας πω κάτι; Μήπως η κοπέλα σκυλοβαριόταν που την είχε πιάσει μονότερμα και αφού είδε κι απόειδε, σου λέει καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς; Μήπως ο κολλητός δεν άκουσε καλά; Μήπως δεν του είπε «να πάμε να γαμηθούμε», αλλά «να πάνε να γαμηθούνε»; Και τέλος πάντων, μαζευτείτε κι εσείς λίγο. Τι μου φοράτε τις βερμούδες και βγαίνετε έξω; Χάθηκε το κανονικό τζιν με το μακρύ το μπατζάκι; Είναι σα να πηγαίνει ένας θνητός στο μπαρ των βαμπίρ, με αίμα στο λαιμό. Ε, θα τον φάνε. Δείτε και λίγο “True Blood”.
Υ.Γ. Αλλά μου φαίνεται πως τα θέλει κι εσάς ο κωλαράκος σας. Σόρι, ο λαιμουδάκος σας.
»Ειλικρινά, δεν χρειάζεται να διαβάσεις στατιστικές για να καταλάβεις ότι τα παρελκόμενα της κρίσης είναι ότι γίναμε όλοι νευρόσπαστοι, κακιασμένοι και χαιρέκακοι. Πάω να παρκάρω μετά τη δουλειά και η γκόμενα από τον 3ο όροφο πολυκατοικίας με απειλεί να κατεβάσω τη ρόδα από το πεζοδρόμιο, που σημειωτέον χωρά να περάσει και καρότσι μωρού, γιατί λέει πληρώνει αυτή τα σπασμένα πλακάκια... Τα ποια; 9 χρόνια στη γειτονιά τέτοιο πράγμα δεν είδα, και δεν εννοώ μόνο σπασμένο πλακάκι, αλλά γνήσιος Ελληνάρας να βγάζει λεφτά από την τσέπη του για να πληρώσει πλακάκι του δήμου! Πάω στο σούπερ μάρκετ. Με κοιτάζει, με βλέπει μικρή και λέει «εδώ είμαστε» και τσουπ σιγά σιγά χώνεται να πάρει τη θέση μου στην ουρά για το ταμείο. Δεν είναι γριά, δεν είναι κατάκοιτη, δεν κρατά μόνο ένα πράγμα, είναι αυτό το σιχαμενο είδος γυναίκας (απαντάται και σε άνδρα) που κοιτάζει λοξά και πονηρά... Της το λέω και παίρνω την κομψή φράση «’ντάξει, μωρέ, πώς κάνεις έτσι», στραβώνει μα δεν με νοιάζει. Νιώθω το δίκιο να φέρνει οξυγόνο στους πνεύμονές μου, αλλά να σου, λίγο πριν φτάσω ταμείο είναι ήδη εκεί! Εκεί! Και γίνεται ένας όμορφος τσακωμός και καταλήγω και η στρίντζω στο τέλος. Τέλεια! Το όνειρο της ζωής μου όταν ψωνίζω ζαρζαβατικά είναι να ρίχνω και κανά μπινελίκι για το καλό του χρόνου!
Κι όταν επιτέλους καταλήγω σπίτι, οι χειραγωγημένες ειδήσεις που αναγκάζομαι να βλέπω κοντεύουν να με πείσουν ότι τα πλουσιοπαιδάκια που κάνανε το πάρτι στο «Αβέρωφ» είναι στην καλύτερη άξιοι δημόσιου ραπίσματος. Σώπα ρε, τα πάρτι των υπουργών που πληρώθηκαν από σένα και μένα και γελάνε στα μούτρα μας τα ανέχεσαι, αλλά αυτό βεβηλώνει την ιστορία! Πραγματικά χέστηκα, και μη σου πω να πάει και τσίρκο, μπας και κόψει κανά εισιτήριο υπέρ του δημόσιου χρέους.
Τη λατρεύω τη χώρα μου, αλλά όχι αυτούς τους Έλληνες που γίνονται εθνικολόγοι με τα πάρτι, τσαμπουκαλήδες κι ας έχουν άδικο, εκδικητικοί λες και γω τους έριξα σε κρίση ή αγαμία ή αφραγκία ή μαλακία. Και μου βιδώνουν τα εγκεφαλικά κύτταρα, γιατί κάνουν και μένα οξύθυμη. Αλλά ναι, μωρέ, δεν τρέχει κάτι, θα ανοίξουμε όλοι εμείς οι αδικημένοι ένα group στο facebook ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ και όλα κομπλέ.
Μου αρέσει που τα χώνετε όπως τα χώνετε, αν και δεν είμαι σίγουρη ότι όλο αυτό που περιγράφετε είναι –τελευταίας εσοδείας– αποτέλεσμα της κρίσης . Όσο για το πάρτι στο «Αβέρωφ», το δικό μου θέμα έχει να κάνει κυρίως με την αισθητική, τη μεγαλομανία και τα τσάμικα. Κατά τα άλλα, βίο ανθόσπαρτο εύχομαι.
3°
