Fiction?

Εκείνο το βράδυ ξαναθυμήθηκε το παιχνίδι που έπαιζε με τη μαμά της στις παραλίες. Έθαβαν μαζί το δαχτυλίδι με τη μαργαρίτα κάτω από βότσαλα. Ύστερα η Λίζα έκανε αμέτρητες σβούρες γύρω απ' τον εαυτό της και μετά έπρεπε με όσο λιγότερες προσπάθειες, να εντοπίσει το κρυμμένο δαχτυλίδι. Τα σενάρια ήταν δύο. Ή θα το έβρισκε με την πρώτη και όλα θα τέλειωναν, κερδίζοντας 24 ολόκληρες ώρες με το δαχτυλίδι περασμένο στον αντίχειρά της. Ή δεν θα το έβρισκε και θα χάζευε το δαχτυλίδι στον παράμεσο της μητέρας της. «Παρατηρητής» ή «Κάτοχος» ήταν το διακύβευμα.

Μπήκε στο αυτοκίνητο, το ραδιόφωνο ξεκίνησε να παίζει μόνο του. Οι μέσα ψίθυροι την αναστάτωναν, την μπέρδευαν και εν τέλει την έκαναν να το κλείσει, μιας και δεν μπορούσε να κλείσει εκείνους. «Μια φωτογραφία από απόσταση τον έβγαλε. Χαλάρωσε!», ο παρατηρητής. «Ωραία αρχίζουμε. Πρώτα οι εξομολογήσεις για τα πεσίματα στο γραφείο και καπάκι η φωτογραφία.», ο κάτοχος. «Και να τη γαμήσει εμένα θα σκέφτεται», η Λίζα.

Πάτησε το γκάζι. Κινηματογραφικά κινούνταν μέσα στις εικόνες, μη μπορώντας να αποφασίσει τι απ ' όλα ήταν fiction εκείνο το βράδυ. Και κάπως έτσι ήταν η πρώτη φορά στις λίγες μέρες της κοινής τους ζωής που ανησύχησε στ' αλήθεια για το τι μπορεί εκείνος να θεωρεί fiction. Ύστερα σταμάτησε να γράφει, έσβησε τη λάμπα πάνω απ' τον υπολογιστή, φόρεσε τη δεύτερη γόβα και βγήκε απ το γραφείο.

Φωτο: Στέλλα Αλαφούζου, Συντεταγμένες Ι