Τop 10# στα social media. Ποια ήταν η συζήτηση στα σόσιαλ; Οι αναρτήσεις που ξεχωρίσαμε την εβδομάδα που πέρασε.
1) Σίγουρα θέλουμε να ξεχάσουμε τις εικόνες από το βράδυ της Τρίτης έξω από το σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου. Είναι πραγματικά σύλληπτο. Τρία παιδιά φέρεται να θανατώθηκαν από τη μητέρα τους, όπως μένει να αποδειχθεί στο δικαστήριο. Όχι στο λαϊκό δικαστήριο, στο άλλο, το κανονικό.
Για να είμαστε ακριβείς. Δεν είναι κόσμος συγκεντρωμένος έξω από το σπίτι. Είναι όχλος(σύνολο πολλών ανθρώπων που χαρακτηρίζονται από ομαδική ψυχολογία και κυριαρχία των ενστίκτων).
2) Για όσους δεν το έχουν δει, μια αμερικανική εκδοχή της Πάτρας, η σειρά του HBO «Sharp Objects» (Aιχμηρά αντικείμενα), βασισμένη στο best seller της Jyllian Flynn. Mια ιστορία που μιλά για τη ξεχασμένη υποκριτική Αμερική, που τελικά όμως μοιάζει αν είναι πολύ πιο δίπλα μας, οικεία και αιχμηρή.
Η υπόθεση: Η δημοσιογράφος Καμίλ Πρίκερ (πολύ καλή η Amy Adams) επιστρέφει ύστερα από χρόνια στη γενέτειρά της με αφορμή τους φόνους δύο νεαρών κοριτσιών την εξιχνίαση των οποίων καλείται να καλύψει για λογαριασμό της εφημερίδας της. Η επιστροφή της θα την αναγκάσει να έρθει σε επαφή με την οικογένειά της από την οποία έχει αποξενωθεί και θα ξυπνήσει τις μνήμες της οικογενειακής τραγωδίας που βαραίνουν το παρελθόν της. Η αστυνομική έρευνα μοιάζει αδιέξοδη και η μόνη λύση είναι η κατάδυση της Καμίλ στην προσωπική της κόλαση.
3) Η σύντομη ανάλυση αυτής της ανάρτησης του Ρωμανού Γεροδήμου μας εκφράζει απόλυτα.
Υπάρχουμε κι εμείς -ίσως ελάχιστοι- που πιστεύουμε ότι το μεμονωμένο έγκλημα είναι ακριβώς αυτό, μεμονωμένο, ότι όχι, η Ελλάδα δεν έγινε ξαφνικά Μεσαίωνας, ότι ναι υπάρχουν άπειρα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε καλύτερα και σε επίπεδο επιμόρφωσης και υποστήριξης γονέων και παιδιών, και στη δημόσια συζήτηση για την ψυχική υγεία (αλλά όχι αυτός δεν είναι ο τρόπος να το κάνουμε), και ότι το 95% αυτών που βλέπουμε και διαβάζουμε από την αρχή αυτής της ιστορίας είναι απλώς είτε ηθικός πανικός, είτε κουτσομπολιό, είτε κατανάλωση πόνου και θεάματος που θρέφει τα πιο φθηνά μας ένστικτα, τα οποία άλλωστε έχουν εξηγηθεί προ πολλού από την κοινωνιολογία και την κοινωνική ψυχολογία.
4) Και από όλη αυτή την ιστορία κρατάμε το σκίτσο του Χρήστου Παπανίκου.
5) Και επίσης ενώ η επικαιρότητα των σόσιαλ κυριαρχείται ηδονοβλεπτικά από το μεμονωμένο έγκλημα στην Πάτρα, είναι σε εξέλιξη ένας πόλεμος που επηρεάζει το μέλλον της ηπείρου. Οπότε...
Υπάρχει η Ρωσία που ΑΓΑΠΑΜΕ! Σε αυτό το εξώφυλλο του υπό διωγμού ελεύθερου Τύπου. Πάει το τελευταίο ελεύθερο μέσο στη Ρωσία. Η ΜΜΕ στη Ρωσία λένε μόνο ψέματα.
Αν το δημοσιογραφικό θάρρος μπορούσε να γίνει πρωτοσέλιδο, θα ήταν αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία.
Είναι το τελευταίο φύλλο της Novaya Gazeta που αναστέλλει τη λειτουργία της λόγω των απειλών του Κρεμλίνου. Στο πρωτοσέλιδο γράφει: Ρωσία. Βομβαρδίζει. Ουκρανία.
Μέσα στο σπίτι του Πούτιν που απαγορεύει την ελεύθερη ενημέρωση.
Σώζουν την τιμή της ρωσικής δημοσιογραφίας βάζοντας το κεφάλι τους στην γκιλοτίνα...
Πόσος σεβασμός για αυτούς τους ανθρώπους!
→Και στον Μιχαήλ Μπαρίσνκικοφ που αγωνίζεται εκτός (σε πρόχειρη μετάφραση)
Έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τότε που ζούσα στη Ρωσία, και τα έχω περάσει ζώντας σε μια ελεύθερη κοινωνία, αλλά μεγάλωσα στη Λετονία ως γιος Ρώσου στρατιωτικού στην τότε ΕΣΣΔ. Η οικογένειά μου ήταν μέρος ενός κατοχικού πληθυσμού, αλλά ακόμη και η κατεχόμενη Λετονία ήταν πιο ανοιχτή και πιο ευρωπαϊκή από τη Ρωσία εκείνη την εποχή. Άρα, είμαι προϊόν της Ευρώπης, της Ρωσίας και, φυσικά, της Αμερικής (...)
Από την αρχή της εισβολής στην Ουκρανία ένιωσα βαθύ τρόμο και βεβαιότητα ότι αυτή θα είναι μια αιματηρή και φρικτή σύγκρουση. Κατάλαβα αμέσως ότι αυτή η κίνηση του ρωσικού στρατού ήταν πιο απειλητική από τη λεγόμενη προσάρτηση της Κριμαίας και την αυτονομιστική εξέγερση στην περιοχή του Ντονμπάς.
Οι Ουκρανοί ήταν πάντα και εξακολουθούν να είναι φίλοι, γείτονες και οικογένεια. Οι δύο χώρες είναι απίστευτα συνυφασμένες, αλλά με επίγνωση και εκτίμηση των λεπτών πολιτισμικών διαφορών.
Δεν μπορώ να αρχίσω να καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι εμπιστεύονται και ακολουθούν έναν ηγέτη όπως ο Πούτιν, αλλά οι Ρώσοι ιστορικά έχουν αγωνιστεί κάτω από καταπιεστική και βάναυση ηγεσία. Το πώς καταλήγουν σε τέτοιους ηγέτες δεν μπορώ να απαντήσω.... Ακόμη όμως και στην ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία στην οποία ζω, ένα συγκλονιστικό ποσοστό Αμερικανών φαίνεται να πιστεύει παράξενες θεωρίες που σχετίζονται με «κλεμμένες» εκλογές του 2020. Η άγνοια της ιστορίας και η εθνικιστική ζέση δεν είναι αποκλειστικά σε καμία χώρα.
Αρνούμαι να ζωγραφίσω όλους τους Ρώσους με το ίδιο πινέλο και νομίζω ότι ο Πούτιν απευθύνεται σε όσους φοβούνται. Υποθέτω ότι τους κάνει να αισθάνονται ασφαλείς με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες κάνουν τους ανθρώπους τους να αισθάνονται προστατευμένοι. Είναι μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας γιατί, φυσικά, κάθε μέρα, ο προστατευόμενος μπορεί εύκολα να γίνει ο διωκόμενος.
Δεν μπορώ να επηρεάσω την πολιτική ή να πετάξω μολότοφ και δεν είμαι ικανός να δώσω συμβουλές σχετικά με το τι είδους βοήθεια θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να παράσχουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ ή οι Ευρωπαίοι στους Ουκρανούς, το λιγότερο που μπορώ είναι να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερους πρόσφυγες. Γι' αυτό είναι τιμή μου που προσκλήθηκα από τον μεγάλο συγγραφέα Μπόρις Ακούνιν και τον οικονομολόγο Σεργκέι Γκούριεφ να συμμετάσχουν μαζί τους στην κυκλοφορία του truerussia.org. Δεν ξέρω αν η ανθρωπιστική έκκληση της True Russia θα γίνει αντιληπτή από τους πολίτες της Ρωσίας, αλλά η ομορφιά του κυβερνοχώρου είναι ότι μπορεί. Πρέπει να ξέρουν τι γίνεται στο όνομά τους.
6) Τα ζώα της Ουκρανίας είναι μέρος αυτού του πολέμου, με κάθε τρόπο!
Τα ζώα υποστηρίζουν όπως μπορούν την ουκρανική αντίσταση! Αυτός εδώ είναι ο πιο γνωστός γάτος της Ουκρανίας, μεγάλη μορφή! Κατάφερε να μαζέψει και 10.000 δολάρια, που θα δοθούν όλα σε φιλοζωικές οργανώσεις.
Το προφίλ του.
Τα ζώα υποστηρίζουν όπως μπορούν την ουκρανική αντίσταση!
Πολεμούν στις γραμμές άμυνας στα περίχωρα του Κιέβου…
Βρίσκονται ανάμεσα στους αμάχους, και τα διασώζουν οι στρατιώτες.
7) Η Τζόαν Μπαέζ έκανε ένα πορτρέτο του προέδρου Ζελένσκι και μάζεψε 125.000 δολάρια Η Joan Baez, τραγουδίστρια-σύμβολο του αντιπολεμικού κινήματος των 60ς, καταλαβαίνει πως επιθυμία για την ειρήνη σήμερα σημαίνει υποστήριξη στο Ζελένσκι.
Ζωγράφισε αυτό το ποτρέτο του Ζελένσκι «συγκινημένη από την αδιαμφισβήτητη και εκπληκτική γενναιότητά του» θέλοντας έτσι «να μεταφέρει τη θλίψη του πολέμου, την ανθεκτικότητα του Ουκρανικού λαού και την επιθυμία για ειρήνη».
Πούλησε 250 αντίτυπα προς $500 το καθένα, για ενίσχυση των ομάδων του International Medical Corps που βρίσκονται στην Ουκρανία.
«Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα ζωγράφιζα έναν ήρωα πολέμου. [...] Αν συναντούσα τον Ζελένσκι σήμερα, στον πυρετό της φρικιαστικής μάχης που κληρονόμησε, αν και στεναχωριέμαι βαθιά για την οργανωμένη βία, δεν θα είχα καμία συμβουλή, καμία κρίση, μόνο έναν ταπεινό χαιρετισμό στο μνημειώδες θάρρος του» λέει η Baez.
8) Είναι πολλές οι αναρτήσεις που σχολιάζουν την επιθυμία του κόμματος του κ. Βελόπουλου και του κ. Βαρουφάκη, όταν μιλήσει ο Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή, να τον στριμώξουν με ερωτήσεις. Ίσως το σχολιάσουμε εκτενέστερα στην επόμενη στήλη.
Δηλαδή, θα έρθει ο ηγέτης μιας χώρας που βομβαρδίζεται ανηλεώς επί έναν μήνα να ζητήσει βοήθεια, το ένα κόμμα θα λείπει, άλλα δύο θα μισολείπουν και θέλουν να του κάνουν ερωτήσεις να τον στριμώξουν, και ο αρχηγός του τέταρτου και μεγαλύτερου θέλει να τον τσεκάρει αν θα κάνει αναφορά στην κατεχόμενη Κύπρο. Να το πούμε αυτοαναφορικότητα; Έλλειψη ενσυναίσθησης; Αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας; Προσπάθεια να τα έχουμε με όλους καλά;
Στο μεταξύ οι ομιλές του Ζελένσκι στα κατάμεστα κοινοβούλια των άλλων χωρών, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΘΗΚΑΝ, ήταν από τις ΠΙΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ αυτού του πολέμου, με τους ίδιους τους διερμηνείς ενίοτε να κλαίνε μεταφράζοντας!
Αυτά όμως την άλλη εβδομάδα. Προς το παρόν, η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Roberta Metsola επισκέπτεται το Κίεβο.
Συγκινητική εικόνα. Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο στα μετόπισθεν του πολέμου.
9) Τώρα γιατί να θέλεις να προωθείς την προπαγάνδα του Κρεμλίνου, είναι ένα ερώτημα.
Δύο μέτρα, δύο σταθμά. Μας θύμισε αυτό από την 25η Μαρτίου.
και αυτό...
10) Να τελειώσουμε με κάτι ωραίο. Με ζωγραφική.
Ο πολιτισμός των Ουκρανών φαίνεται στη σχέση τους με τα ζώα. Αλλά αυτός ο πόλεμος μας κάνει να θέλουμε να γνωρίσουμε τον Πολιτισμό τους με κάθε τρόπο.
Ο Olexandr Murashko (1875 - 1919) ήταν Ουκρανός ρεαλιστής ζωγράφος. «Χειμώνας» (1905), λάδι σε καμβά, Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Ουκρανίας.
18°
