H Δήμητρα Αδαμοπούλου κάνει remake τραγούδια μέσω ψυχοθεραπείας

Οι στίχοι του Φοίβου από το «Θα μελαγχολήσω» που ερμήνευσε πρώτη φορά η Καίτη Γαρμπή το 1996 συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να τραγουδιούνται από τους απανταχού χωρισμένους που περνούν το πρώτο στάδιο της κατάθλιψης και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το μέχρι πρότινος έτερον ήμισυ τους.  Στο «τι ζωή θα ζω/ αν δεν είσαι αγάπη μου εδώ» έρχεται η σκιτσογράφος Δήμητρα Αδαμοπούλου να απαντήσει «μια χαρά θα ζω/ κι αν δεν είσαι εδώ». Η σκιτσογράφος, με το remake διάσημων «καψουροτράγουδων», έχει καταφέρει τις τελευταίες ημέρες να κάνει το κοινό του ελληνικού ιντερνέτ να γελάσει και να συζητάει πόσο καλύτερα θα ήταν τα τραγούδια αυτά μετά την ψυχοθεραπεία.

«Αυτό το πρότζεκτ με τα τραγούδια το σκεφτόμουν από πάντα, ειλικρινά. Πάνω στην καψούρα σου, θες όντως να ακούσεις ένα τέτοιου είδους τραγούδι, γιατί εξυπηρετούν στο να βγάλεις από μέσα σου όλα αυτά τα συναισθήματα πόνου που βιώνεις. Ωστόσο, κάποιοι παρερμήνευσαν αυτή την αλλαγή στους στίχους, σαν να μην ενέκρινα τα τραγούδια. Δεν ακυρώνω τα τραγούδια. Επειδή έχω κάνει ψυχοθεραπεία, ήθελα να δείξω το πόσο διαφορετικά μπορείς να δεις τα πράγματα, αφού περάσεις αυτό το στάδιο. Έτσι, ήθελα να δείξω πως αν σκεφτείς λίγο καλύτερα την κατάσταση που βιώνεις, μπορείς να τη μετατρέψεις σε κάτι πιο ευτυχισμένο και χαλαρό» λέει η Δήμητρα.

Και η Καίτη Γαρμπή συμφώνησε, κάνοντας repost το σκίτσο για το τραγούδι της,  με αναφορά σε έναν άλλο στίχο της, που πέρασε η ίδια από «ψυχανάλυση». «Για να γίνουν τα περασμένα ξεχασμένα, πρέπει να είναι ψυχαναλυμένα».

«Μόνο που γελάς με κάτι, ήδη έχεις αποστασιοποιηθεί και αυτό σε βοηθάει να δεις τα πράγματα πιο αντικειμενικά, λίγο πιο χαλαρά και να μην καταφύγεις σε ακραίες συμπεριφορές. Αν τώρα καταφέρω και κάνω κάποιον να το δει λίγο πιο αστεία μια άσχημη κατάσταση που βιώνει, bonus για εμένα και τον κόσμο. Μακάρι να μπορούσα μέσα από την τέχνη μου να βοηθήσω σε κάτι τέτοιο. Αν μπορέσω να ενθαρρύνω τον κόσμο να κάνει ψυχοθεραπεία, ακόμα καλυτέρα» προσθέτει η Δήμητρα.

Όπως τα τραγούδια σε συνάρτηση με την ψυχοθεραπεία την ενέπνευσαν για να δημιουργήσει σκίτσα που «έχουν κάτι να πουν», έτσι την εμπνέει η καθημερινότητα, η επικαιρότητα και τα απλά προβλήματα που βιώνει η κοινωνία που ζούμε. Όπως μου λέει, θεωρεί πως το κόμικς είναι μια μορφή τέχνης που δεν την κάνεις για τον εαυτό σου αλλά για να ανοίξεις διάλογο με τον κόσμο και να επικοινωνήσεις αυτό που σκέφτεσαι.

«Βγαίνεις έξω σε αυτόν τον κόσμο και κανείς δεν σε προετοιμάζει για τα τεραστία ποσοστά σουρεαλισμού που θα βιώσεις στην καθημερινότητα. Αυτό μου δίνει έμπνευση για τα σκίτσα μου».

Κομμάτι της καθημερινότητας υπήρξε και η καραντίνα, που ενέπνευσε τη Δήμητρα να δημιουργήσει το «ΚαρανDiary», μια σειρά σκίτσων με διάχυτο το στοιχείο του χιούμορ για τους προβληματισμούς και τα ζητήματα που έφερε η νέα παγκόσμια συνθήκη της πανδημίας. «Η καραντίνα λειτούργησε αντίστροφα για εμένα σε ότι αφορά το κομμάτι της δημιουργικότητας. Πάντα μια νέα κατάσταση δίνει παραπάνω υλικό και έτσι, αφού είχα παραπάνω χρόνο και ερεθίσματα, ήρθε η έμπνευση και η δημιουργία».

Η Δήμητρα, που ασχολείται τα τελευταία δέκα χρόνια επαγγελματικά με την εικονογράφηση, τα κόμικς και τη διδασκαλία, μιλά για τις δυσκολίες που βίωσε για να μπορέσει να διαγράψει μια πορεία σε αυτόν τον χώρο, σε μια χώρα που πολλές φορές το επάγγελμα σκιτσογράφος, θεωρείται απλά ένα χόμπι.

«Από πάντα ένιωθα την ανάγκη να ασχοληθώ με τον χώρο της τέχνης. Από τριών χρονών. Αν με ρωτούσες, από παιδί θα σου έλεγα πως όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ζωγράφος. Σε κάθε άλλη δουλειά που έκανα, ένιωθα ότι κάτι μου λείπει. Όποτε τώρα νιώθω πάρα πολύ τυχερή που κατάφερα να βιοπορίζομαι από αυτό που μου αρέσει» λέει με ενθουσιασμό στον τόνο της φωνής της η Δήμητρα, που στην ερώτηση τι ρόλο παίζει η τέχνη στη ζωή της, απαντά με αυθορμητισμό και χωρίς να υπερβάλλει, πως είναι η ζωή της και η έκφραση της μέσω της τέχνης είναι το πως βλέπει η ίδια τον κόσμο. Ο παράγοντας της ανταπόκρισης του κόσμου, εκτός από χαρά, της δίνει κουράγιο να συνεχίζει, γιατί η ματιά της, έχει αντίκρισμα.

Μέσα στα χρόνια, η Δήμητρα έχει να δει να υπάρχει μεγαλύτερη αποδοχή σε ότι αφορά το επάγγελμα του σκιτσογράφου. Εξηγεί πως όταν εκείνη επέλεγε σχολή, έπρεπε να διαλέξει ένα «κανονικό» επάγγελμα. Στη συνέχεια όμως, ακριβώς επειδή δεν μπορούσε να δει τη ζωή της χωρίς να κάνει αυτό που αγαπά, πέρασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και συνέχισε τις σπουδές της στην σχολή Ορνεράκη, όπου εξειδικεύτηκε με την εικονογράφηση και το κόμικς.

«Στον χώρο των κόμικς και της εικονογράφησης πλέον υπάρχουν άπειρα ταλέντα και μια πολύ δυναμική παρουσία των γυναικών που επίσης δεν βλέπαμε παλιά. Αυτό είναι τεράστιο βήμα. Πλέον, είναι πιο ανοιχτοί οι γονείς στο να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο τα παιδιά τους, ενώ η συμβολή του διαδικτύου είναι εξίσου σημαντική».

Με συμμετοχές στο Comic Don και την επίσημη κυκλοφορία δύο κόμικς της το «True Story» και το «Dracula» (το οποίο δημιουργήθηκε σε συνεργασία με την Α.Οθωναίου), η Δήμητρα έχει στα άμεσα σχέδια της να συγκεντρώσει αρκετά από τα τραγούδια που θα «περάσει από ψυχοθεραπεία» και να εκδώσει μια συλλογή. Η ανταπόκριση του κόσμου έπαιξε καθοριστικό ρόλο για αυτό της το πλάνο. «Θέλω να δημιουργώ όμορφα πράγματα που θα κάνουν τον κόσμο να νιώθει καλύτερα. Μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελάει, για αυτό όταν κάποιος μου λέει ότι του έφτιαξα την μέρα μέσα από ένα σκίτσο μου, αυτό με ευχαριστεί» καταλήγει.