Μίλα μου βρώμικα 489

Είμαι ούτε 18 χρονών και υποψιάζομαι ότι τα έχω κάνει όλα λάθος και τελείως μα τελείως σκατά! Έδωσα πανελλήνιες και περιμένω τα αποτελέσματα χωρίς ιδιαίτερη ανησυχία, καθώς σκέφτομαι να φύγω κατευθείαν στη Γαλλία. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι πως έχω χεστεί απάνω μου, νιώθω ότι έχω ελάχιστες εμπειρίες σε ΟΟΟΟΟΛΟΥΣ τους τομείς και νιώθω «μικρό», φοβάμαι ότι ίσως είμαι ανώριμη και δεν το είχα καταλάβει τόσο καιρό! Αυτό που με σκοτώνει όμως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι αυτό το χαρακτηριστικό «Δεν σε φοβάμαι εσένα, σου έχω εμπιστοσύνη!» που λένε όλοι οι άσχετοι οικογενειακοί φίλοι και συγγενείς, γιατί με γεμίζει άγχος ότι αν κάνω κάτι λάθος θα απογοητεύσω τους πάντες (ξέρω, κλασική περίπτωση ενοχικού ατόμου, αλλά αυτός είναι ο άκρως προβληματικός εαυτός μου με τον οποίο ήμουν αναγκασμένη να ζω για 18 χρόνια)! Τελικά καταλήγω κάθε φορά να αναρωτιέμαι αν παίρνω τις σωστές αποφάσεις, μου ταιριάζει η νομική, φταίω εγώ που δεν έχω αγόρι, είμαι ώριμη ή θα φύγω από το σπίτι και θα πεθάνω από ασιτία ή μικροβιακή μόλυνση την πρώτη εβδομάδα; Το point είναι το εξής: οι φόβοι αυτοί είναι φυσιολογικοί ή μήπως είναι άλλη μια απόδειξη της απεριόριστης βλακείας και ανωριμότητας που έχω υποψιαστεί ότι υπάρχει μέσα μου; Θεωρείτε ότι έχω αργήσει να αποκτήσω εμπειρίες; Μήπως το προστατευμένο περιβάλλον στο οποίο ζούσα λειτουργούσε σαν φούσκα που θα σκάσει στα μούτρα μου και θα παρουσιάσει μια πραγματικότητα που είμαι ανίκανη να αντιμετωπίσω; Και αυτό που φοβάμαι περισσότερο από ΟΛΑ: αν απογοητεύσω τους αγαπημένους μου ανθρώπους τι κάνω;

Ένα θα σας πω και θα σωπάσω για πάντα: όταν αποφάσισα να μετακομίσω (7 χιλιόμετρα) από το πατρικό μου για πρώτη φορά, με το που πήρα το κλειδί του νέου σπιτιού άρχισα να παθαίνω όλα όσα γράψατε (με μικρές παραλλαγές). Μέχρι να μαζέψω τα μπογαλάκια μου πέρασαν δυο μήνες, τα νοίκια έτρεχαν κι εγώ ακούνητη στο πατρικό λόγω μιας ξαφνικής και ανεξιχνίαστης «ασθένειας» που μου προκαλούσε ιλίγγους, παραισθήσεις και γενικά ό,τι μου προκάλεσαν κάτι μανιτάρια που έφαγα κάποτε στο Άμστερνταμ.

Υ.Γ. 1 Ξέχασα να σας πω ότι αυτά συνέβησαν όταν έκλεισα τα 28 (εντάξει, τα 30). Μέχρι τότε ήδη δούλευα επί μια δεκαετία, είχα σχέση επί μία τριετία και αλώνιζα στα club επί μία δωδεκαετία.

Υ.Γ. 2 Η γοητεία και το έρεβος του καινούργιου…

Μυρτώ, βόηθα! Αφού χώρισα μετά από μια σχέση με μεγάλη χρονική διάρκεια και πολλά σκαμπανεβάσματα, πήρα το χρόνο μου, ήρθα στα ίσια μου και να σου πάλι έρωτας! Ψηλός μελαχρινός, πράσινο μάτι και πολύ γλυκό παιδί! Που ’ναι το πρόβλημα; Ο τύπος ανταποκρίνεται αλλά δεν παίρνει μπρος να κάνει καμιά κίνηση! Άσε που τα κουτσομπολιά της παρέας λένε ότι νταραβερίζεται με την παντρεμένη πρώην του! Τι κάνω; Επιμένω... Να το αφήσω στην τύχη του; Τι; 

Ο φίλος μου ο Μίνως συμβουλεύει: «Δοκιμάστε την τεχνική του χαρταετού: για ένα μήνα αμόλα καλούμπα και μάζευε, αμόλα καλούμπα και μάζευε. Αν μέσα σε δυο-τρεις βδομάδες δεν υπάρξει κινητικότητα, την τέταρτη βδομάδα εξαφανιστείτε τελείως. Αν και τότε δεν δείτε αντίδραση, ξεγράψτε τον και προχωρήστε στο επόμενο παρατράγουδο».

Καλησπέρα, αγαπητή μου. Είμαι 20 χρονών, φοιτήτρια, και τραβάω ένα μίνι ζόρι (ενώ θα ’πρεπε να είμαι χαλαρή και «δε με πολυνοιάζει» στα ερωτικά). Πέρυσι είχα περάσει μια δύσκολη φάση με τον πρώην, ωστόσο είναι μια ιστορία, δακρύβρεχτη μεν, αλλά έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Το θέμα είναι ότι από τότε, ενώ έχουν βρεθεί πολλές ευκαιρίες για να πραγματοποιήσω όλα όσα δεν μπορούσα με τον πρώην, δεν μπορώ να νιώσω τίποτα «βαθύ». ΤΙ.ΠΟ.ΤΑ. (λες και τα ρούφηξε όλα τα συναισθήματα, ο παλιάνθρωπος). Οι καινούργιοι πολύ καλά παιδιά, δε λέω, ενδιαφέρονται, αλλά το ένα μου βρωμάει το άλλο μου ξινίζει. Εγώ το ρίχνω στο ότι ίσως δεν είμαι σε φάση για σχέση αλλά για κάτι πιο χαλαρό, καιρός να πειραματιστώ κι εγώ λιγάκι (τώρα βρέθηκαν όλοι οι σοβαροί για σχέση, τσίζας!), ενώ οι φίλοι μου λένε ότι έχω πολλές απαιτήσεις και αν συνεχίσω έτσι θα απορρίψω όλα τα καλά παιδιά και θα μείνω μόνη μου. I’m too young for this shit, my friend.  Υ.Γ. Το μόνο που με απασχολεί είναι μήπως στέρεψα και αργήσω να ξανανιώσω. Γιατί –ας το παραδεχτώ– όντως είμαι λίγο περίεργη.

Ο Μίνως συνεχίζει να μου τρώει το ψωμί: «Δώστε την ευκαιρία στον εαυτό σας και στους ανθρώπους που σας πλησιάζουν να σας εκπλήξουν και ίσως εκπλαγείτε κι εσείς από σας. Μπαίνοντας σε μια ερωτική περιπέτεια δεν σημαίνει σώνει και καλά ότι θα παντρευτείτε. Αφήστε τον ερωτισμό σας ελεύθερο και το μυαλό σας στην άκρη. Περάστε καλά, γνωρίστε κόσμο. Οι επιλογές που απλώνονται μπροστά μας είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι και όχι μια περίπλοκη εξίσωση μαθηματικών που πρέπει να λύσουμε. Η ξινίλα είναι συνήθως ο φόβος μας να ξεβολευτούμε».

Υ.Γ. 1 …Είπε ο σοφός φίλος μου που τις είδαμε και τις δικές του τις επιτυχίες…

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.