Athens Voices 773

Ιστορίες με ταξιζήδες

Εξηντάρης οδηγός, χαρούμενος και πολύ ομιλητικός, με μάσκα το χαμόγελο του Τζόκερ.
-Καλά, κύριέ μου, αφού πάτε Αμπελόκηπους γιατί εμένα μου βγάζει Μενεμένη;
-Υπάρχει δήμος Αμπελοκήπων-Μενεμένης στη Θεσσαλονίκη και μάλλον μπερδεύεται ο χάρτης του GPS.
-Τι λέτε… Κι εγώ λέω τι όνομα είναι αυτό πάλι…

...(συνεχίζει): Σαν τη γυναίκα μου που ήθελε να βγάλουμε την κόρη μας Αλεφάντω. Τι;; της λέω. Αλεφάντω ή Ελεφάντω. Έτσι, λέει, λέγανε τη γιαγιά της. Και πώς θα το φωνάζουμε το παιδί; Έλλη, μου λέει. Μωρέ, δεν πάει στο διάολο και η γιαγιά σου;…

...(συνεχίζει): -Και πώς τη βγάλατε τελικά;
-Κωνσταντίνα. Σκέφτεσαι να μας έβγαινε παχουλή και να τη λέγανε Αλεφάντω τι θα άκουγε στο σχολείο;…

...(συνεχίζει): -Καλά, εγώ διαβάζω πάρα πολύ. Διαβάζω τέτοια περιοδικά (δείχνει στο κάθισμα δίπλα του), την Πτήση, για αεροπλάνα, για στρατό, τέτοια. Η γυναίκα μου δεν διαβάζει τίποτα. Από τσόντα μέχρι Αγία Γραφή: τί-πο-τα!…

...(συνεχίζει): Γι’ αυτό κι εγώ ήθελα τον γιo μας να τον βγάλουμε Παρμενίωνα αλλά εκείνη δεν ήθελε. Και πώς θα τον φωνάζουμε; με ρωτούσε. Μένιο, της λέω. Μια χαρά όνομα!…

...(συνεχίζει): -Και πώς τον βγάλατε τελικά;
-Κανονικό όνομα τον βγάλαμε. Πλάκα της έκανα. (Διαδρομή Εξάρχεια - Αμπελόκηποι, Τετάρτη πρωί)