To post της ημέρας: Γιώργος Τσακνιάς

«ΤΜΗΜΑ ΜΑΝΑΒΙΚΗΣ
#quarantine_stories

Μια παράπλευρη απώλεια, ας πούμε, της καραντίνας και όλων αυτών των μέτρων προφύλαξης από τον covid είναι ότι δεν μπορούμε να φυσήξουμε τη σακούλα στο σούπερ μάρκετ· πολλώ δε μάλλον, να σαλιώσουμε τα δάχτυλά μας. Πάντως, χωρίς να κάνουμε κάτι από τα δύο, δεν ανοίγει. Πέρασα κατ’ επανάληψιν λεπτά που μου φάνηκαν ώρες εκεί, στο τμήμα της μαναβικής, με αυτές τις καινούριες βιοδιασπώμενες σακούλες να παλεύω, να ιδρώνω, να μην ξεχωρίζουν οι δύο πλευρές με τίποτα, μα με τίποτα, λες και είναι κολλημένες, να βάζω και γυαλιά για να δω καλύτερα κι αυτά να θολώνουν, να πνίγω τις βρισιές εν τη γενέσει τους, να πασχίζω με υπομονή που δεν έχω (ή δεν ήξερα μέχρι τώρα ότι έχω) να ανοίξω τη γαμωσακούλα, να θέλω να ουρλιάξω, να θέλω να τη σκίσω και να φύγω χωρίς ζαρζαβατικά αλλά να μη γίνεται, το χέρι μου εκεί, να γλιστράει σαν κουλό, να θέλω να σαλιώσω τα δάχτυλα, το χέρι μου να πηγαίνει προς τη μάσκα να την κατεβάσει, να του λέω εγώ (του χεριού, εννοώ) «μη, μην το κάνεις, ντροπή...»
Μέχρι που σήμερα, εκεί που είχα απομείνει με τη σακούλα στο χέρι, έτοιμος να βάλω τα κλάματα, το βλέμμα μου έπεσε στα μαρούλια. Εκείνα δεν μου ανταπέδωσαν το βλέμμα (ευτυχώς), αλλά μόνο έλαμψαν στο νέον φως του τμήματος μαναβικής, γιατί βέβαια ήταν υγρά... Υγρά! Πήγα αμέσως, ακούμπησα ένα μαρούλι αρκετά ώστε να βρέξω τα δάχτυλά μου και, voila, η σακούλα άνοιξε! Τη γέμισα πατάτες, πήρα την επόμενη και πήγα κατευθείαν στα μαρούλια για να ξαναϋγράνω το δάχτυλο, ώστε να βάλω αυτή τη φορά κρεμμύδια. Το αυτό εν συνεχεία με τα πράσα, με το λάχανο, τα καρότα κ.ο.κ. Ήμουν πανευτυχής, είχα βρει τη λύση.
Τότε βέβαια μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα ότι, εάν τυχόν με παρακολουθεί κανείς, θα αναρωτιέται γιατί πάω και πιλατεύω τα μαρούλια. Έτσι, πρόσθεσα μια δόση υποκριτικής: ότι τάχα μου πιάνω ένα μαρούλι, το κοιτάζω καλά καλά αλλά, τελικά, αποφασίζω να μην το πάρω. Δεν λέω ότι ήμουν και για όσκαρ, έκανα πάντως ό,τι μπορούσα. Μετά, μου μπήκε η ιδέα ότι μπορεί να δίνω την εντύπωση του εμμονικού, του σαλεμένου ή, ακόμα χειρότερα, του διεστραμμένου. Φαντάστηκα —έριξα μάλιστα μερικές καχύποπτες ματιές γύρω μου— κάποια υπάλληλο να με παρακολουθεί, ενώ τοποθετεί στο ράφι μπρόκολα, ας πούμε, ή τακτοποιεί τα παντζάρια, και μετά να πηγαίνει στην υπεύθυνη του τμήματος μαναβικής, να με δείχνει με ένα νεύμα και να ψιθυρίζει: «Αυτός εκεί χαϊδολογάει τα μαρούλια. Ώρα τώρα». Η άλλη να κοιτάει και να χασκογελάει: «Ε, όπως τη βρίσκει ο καθένας».
«Αρκεί βέβαια να συναινεί το μαρούλι», σκέφτηκα χαμογελώντας. Αναρωτήθηκα αν υπάρχει τέτοιο βίτσιο. Στο κάτω κάτω, η ποικιλία είναι τεράστια — και των σεξουαλικών συμπεριφορών και των ζαρζαβατικών. Και δεν αναφέρομαι στα προφανή, π.χ. στα αγγούρια ως υποκατάστατα του πέους. Χίλια δυο πράγματα μπορεί να κάνει κανείς. Φαντάστηκα αγγελία σε site γνωριμιών: «Άντρας 52 ετών μελαχρινός αναζητά γυναίκα για να χαϊδέψουν μαζί μαρούλια. Αν τα βρούμε, ίσως πειραματιστούμε και με άλλα λαχανικά». Ή, μετά την αρχική επαφή, να προχωρήσει το πράγμα: «Έλα, εγώ είμαι. Έχω κλείσει δωμάτιο. Σε μια ώρα εκεί. Ναι, πέρασα ήδη από το μανάβικο. Σήμερα σου έχω κάτι σπέσιαλ, μωρό μου: φρέσκο κόλιαντρο...»
Ντράπηκα μόλις κατάλαβα ότι είχα μείνει σκυμμένος πάνω από τα μαρούλια και τα σκεφτόμουν όλα αυτά, ποιος ξέρει πόση ώρα... Σηκώθηκα και είδα την προϊσταμένη που όντως μιλούσε με μια υπάλληλο και χασκογελούσαν. Έτρεξα λοιπόν κι εγώ κοντά τους και ούρλιαξα εκτός εαυτού: «Και τι θέλετε να κάνω; Έχω μια ώρα που παιδεύομαι! Είναι τουλάχιστον υγρά!» Εκείνες με κοίταξαν εμβρόντητες· μετά, το βλέμμα τους χαμήλωσε, το ακολούθησα και συνειδητοποίησα πως έσφιγγα στην αγκαλιά μου ένα μαρούλι».