Μίλα μου βρώμικα 483

Μυρτώ, δεν έχω ερώτηση, αλλά θα με βοηθούσε μια ενδεχόμενη απάντηση. Πριν αρκετό καιρό (χρόνια ίσως, μια και είμαι στο σημείο εκείνο που ο χρόνος χάνει τη δύναμή του) σου είχα γράψει ένα αινιγματικό μήνυμα με έναν κάποιον και ένα κάτι και έναν άνθρωπο (εμένα) που παύει να (μπορεί να) αγαπά, μόνο και μόνο επειδή τόσο πολύ αγάπησε. Όλες οι υποθέσεις που ’χες κάνει τότε, για το κάτι και το κάποιον, ήταν σωστές και μου χάρισες μια πολύτιμη συμβουλή που δεν μπόρεσα ποτέ να ακολουθήσω: να μη ρίχνω μαύρο στα άλλα χρώματα της παλέτας. Όλο αυτό τον καιρό, χρόνια ολόκληρα, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορεί να τα καταφέρει να κάνει ένα έστω αναθεματισμένο βήμα από το σημείο εκείνο που όλα πονάνε παράξενα πολύ για τόσο καιρό μετά. Αλλά όποτε στέκομαι απέναντί του ξέρω ότι δεν θέλω να βρίσκομαι πουθενά αλλού στον κόσμο κι αυτή την ανάγκη δεν ξέρω πώς να την ξεγελάσω, πώς να της πω, όπως έλεγες κι εσύ, ότι οι «κάποιοι» είναι αυτό που λέει η λέξη. Δεν ξέρω αν φταίει που δεν τόλμησα να του πω ποτέ τι νιώθω για αυτόν και τώρα έχασα κάθε ευκαιρία να το κάνω, αλλά δεν έχω ούτε μια στάλα μπογιά κανενός χρώματος, δεν κρατάω καν παλέτα. Κι εκείνος δεν είναι μόνος του και δεν θα είναι ποτέ ξανά. Είναι χαρούμενος. Κι εγώ δεν ξέρω πώς γίνεται η ευτυχία ενός ανθρώπου που αγαπάω τόσο πολύ να με κάνει να μην μπορώ να ανεχτώ τον εαυτό μου. Λ, 29.

Σας έχω πρόταση: σταθείτε απέναντι στον άνθρωπο που δεν ξεπεράσατε ποτέ και ρωτήστε τον τι ψήφισε. Υπάρχει περίπτωση να σας απαντήσει «Σαμαρά». Θα ξενερώσετε αυτομάτως και θα λυθεί το θέμα σας μια και καλή.

Υ.Γ. Δοκιμασμένο.

Μυρτώ μου, θεά, καλησπέρα. Έχω σοβαρό πρόβλημα: είμαι με τον τύπο 5 χρόνια και τον τελευταίο συζούμε και συνειδητοποιώ πως κάνει 2 φορές την εβδομάδα μπάνιο. Τραγικό; Και προσπαθώ από τότε και με το καλό και με το άσχημο και με ανταλλάγματα και αποτέλεσμα μηδέν. Δεν είναι αυτή σοβαρή αιτία για χωρισμό; Γιατί στο τέλος θα ξεχάσω κι αυτά που ξέρω...

Έχετε δοκιμάσει να τον ψεκάσετε την ώρα που κοιμάται, σε κοιλιά, ράχη και πατούσες;

Βρεθήκαμε στην ίδια αίθουσα μετά από 8 μήνες. Μετρούσαμε δύο χρόνια και κάτι μαζί ως τότε. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του (βρέθηκε λίγο πριν το θάνατο) στάθηκα μάνα, αδερφή, φίλη, ερωμένη, ΟΛΑ. Τα έδωσα ΟΛΑ κι όταν αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει ΣΟΛΟ καριέρα, απλά έφυγε και με πλήγωσε χωρίς να τον νοιάξω εγώ. Μετά από πολλή προσπάθεια και καλούς φίλους στάθηκα και πάλι στα πόδια μου. Ήταν όμως θλιβερό το γεγονός ότι βρέθηκα στην ίδια αίθουσα με τον άνθρωπο για τη ζωή του οποίου είχα παλέψει τόσο πολύ και ταυτόχρονα έλεγα σε οικογενειακή μου φίλη –που του είχε δώσει αίμα για να ζήσει– ότι αδιαφορούσα πλέον για την ύπαρξή του. Θλιβερός δεν είναι ο θάνατος, αλλά τα πεθαμένα συναισθήματα. Εύχομαι ο επόμενος άνθρωπος που θα μπει στη ζωή μου να μην εκμεταλλευτεί την καλοσύνη μου, γιατί δεν μ’ αρέσει να μετράω πόσα θα δώσω. Θα τα ξαναδώσω ΟΛΑ... Ελπίζω μόνο να τ’ αξίζει.... 

Είμαι μαζί σας φουλ – με μια διαφορά. Όταν σε μια σχέση δίνουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, το κάνουμε όχι από καλοσύνη αλλά από πίστη στη σχέση και από εμπιστοσύνη στα αισθήματα του άλλου. Αυτό λοιπόν είναι το πληγωτικό σε περιπτώσεις προδοσίας: η στιγμή που ο άλλος παύει να μας χρειάζεται (για άσχετους λόγους από την αγάπη) και φεύγει γιατί πλέον νιώθει δυνατός.

Υ.Γ. Πάντως μερικές ανάποδες τις παίρνεις όταν φτάνεις τόσο οριακά και τη σκαπουλάρεις στο ενενήντα. Να τα λέμε κι αυτά.

Μυρτώ! Δεν είμαι καλά… Λοιπόν φοιτήτρια, 20, και βρίσκομαι αντιμέτωπη με την εξής κατάσταση. Από τη μία πλευρά έχω ένα πολύ καλό παιδί που μου την πέφτει και δεν λέω, οκ, αλλά δεν είναι ότι τρελαίνομαι κιόλας. Από την άλλη πλευρά έχω έναν κομμουνιστή, από τους λίγους, ο οποίος και αυτός κομπλέ αλλά δεν το πολυπροχωράει… (και που λέει να μη με εγκρίνει το κόμμα). Από την άλλη πλευρά έχω το φιλο-φλερτ-σπαστικό «κολλητό» μου, ο οποίος είναι καρά κότα και δεν κάνει κίνηση... (και σαφώς όλοι νομίζουν ότι τα ’χουμε γιατί απλά βγάζει μάτι η κατάσταση) και τέλος η τελευταία πλευρά είναι η ελευθερία μου και η προσμονή ενός «μεγάλου έρωτα» που θα με βγάλει από αυτό το αδιέξοδο (ο ρομαντισμός θα μας σώσει, ρε+)! Τι να κάνω, η έρημη; Τρελάθηκα; Φταίνε τα οιστρογόνα, η άνοιξη, η εξεταστική που πλησιάζει, οι απανωτές εκλογές ή απλά το κούφιο μου το κεφάλι;

Φτιάξτε τα με όλους εκτός από τον κομμουνιστή. Αρκετές βλακείες κάνανε πάλι την προηγούμενη βδομάδα.

Υ.Γ. Εκτός αν πρόκειται για τον Νικόλα Μπογιόπουλο, που είναι ο μοναδικός ακαταμάχητος κομμουνιστής σε όλο το γαλαξία.

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.