Γράμματα 304

Γράμμα στον Φώτη!

Αγαπητέ Φώτη, σου γράφω γιατί διάβασα σήμερα το καινούργιο φύλλο της «Φωνής» και ειλικρινά έμεινα έκπληκτος με αυτά που διάβασα στο edito! Δηλαδή εσύ νομίζεις ότι αυτοί οι αγωνιστές της αριστεράς που ακόμα το αίμα τους ρέει στα σοκάκια της Αθήνας και των οποίων οι πατούσες των παπουτσιών τους έχουν μείνει ανεξίτηλες στους δρόμους από τα διαρκή πέρα δώθε, δεν ξέρουν τι λένε; Ε λοιπόν, φίλε, είσαι μακριά νυχτωμένος! Δεν ξέρεις ότι αυτοί οι αγωνιστές ολημερίς κι ολονυχτίς πασχίζουν για σένα και τα παιδιά σου (αν είχες, αλλά οπωσδήποτε για τα δικά μου), για να έχεις κι εσύ και εκείνα ένα καλύτερο αύριο; Πώς λοιπόν θα βρουν το χρόνο να δουλέψουν; Από πού να κόψουν; Τι περικοπές να κάνουν; Δεν ξέρεις τι σου γίνεται, Φώτη μου! Γιατί αυτοί οι αγωνιστές της σύγχρονης αριστεράς, δηλαδή αυτοί οι ρηξικέλευθοι και ριζοσπάστες άνθρωποι, που στη ζωή τους μόνο τομές κάνουν και ανατροπές, (π.χ. όπως έλεγαν τον Μάη «η φαντασία στην εξουσία», ε, καμία σχέση!), αυτοί λοιπόν δεν είναι «κρατικοδίαιτοι» και «επιχορηγούμενοι επαναστάτες», είναι η προσωποποίηση του σκοταδισμού, της υποκρισίας και της πιο αντιδραστικής νοοτροπίας που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος. Είναι αυτοί που καπηλευόμενοι τα δημοκρατικά συναισθήματα και τις δημοκρατικές ιδέες του κόσμου που δημιούργησε την εθνική αντίσταση οδήγησαν μαζί με τους δεξιούς τη χώρα στον εμφύλιο. Είναι αυτοί που όταν έγινε η χούντα ξυνόντουσαν. Είναι αυτοί που όταν έγινε το Πολυτεχνείο μιλούσαν για «κάποιους μερικούς προβοκάτορες». Είναι αυτοί που στη μεταπολίτευση προωθούσαν τις απόψεις τους «δέρνοντας δημοκρατικά» τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Είναι αυτοί που τη δεκαετία του ’80 στελέχωναν τα περίφημα ΚΝΑΤ για να καταστείλουν το φοιτητικό κίνημα. Είναι αυτοί που όταν το ΠΑΣΟΚ πήρε την κυβέρνηση το 81 γέμισαν ως σύμβουλοι τα γραφεία υπουργών και ταυτόχρονα κατακεραύνωναν τις επιλογές των κυβερνήσεων. Είναι αυτοί που στελέχωσαν τα παν/μια με σύνθημα τον εκδημοκρατισμό και σήμερα τα κατάντησαν, όπως τα κατάντησαν, διατηρώντας στο ακέραιο το «σύγγραμμα» ως το απόλυτο γνωστικό θέσφατο. Είναι αυτοί που κατέλαβαν τις θέσεις στα νοσοκομεία για να έχουν μέσα ιδιωτικά ιατρεία. Είναι αυτοί που όταν γινόταν ο σκοτωμός στην πρώην Γιουγκοσλαβία πήραν τη μια μεριά, χωρίς καν να αναρωτηθούν: γιατί πόλεμος;

Είναι αυτοί που όταν ακούν για θέσπιση θεσμικών μέτρων γίνονται «λούηδες». Είναι αυτοί που ως καθηγητές διαφθείρουν τα παιδιά διδάσκοντάς τους ότι όταν καταλύεις κάθε έννοια θεσμικού πλαισίου, κάνοντας απεργία εν μέσω εξετάσεων, τότε μπορείς να κερδίσεις!

Είναι όλα αυτά τα επικίνδυνα άτομα, αυτοί οι «στόκοι» της πολιτικής και του πολιτισμού που ερίζουν για τα «κεκτημένα» (;) υιοθετώντας ως βασική πολιτική τους αρχή εκείνη του άκρατου συνδικαλισμού, δηλαδή «ο σώζων εαυτό σωθήτω» και σε όποιον αρέσει.

Χανιά 1978, μαζί, περπατάμε στο δρόμο ενός χωριού έχοντας σηκωμένα τα μπατζάκια από τα τζιν (Ράγκλερ, φυσικά, μια ζωή) και συναντάμε τον Κνίτη. Έκπληξη, ευχάριστη, ίσως. Όμως τι είπε το άτομο: «Ρε παιδιά, τι αμερικάνικος τρόπος ζωής είναι αυτός; Τι σόι εμφάνιση είναι αυτή;». Γαμώ το σόι μου μέσα! Εδώ είναι το τέλος! Τζιμ Μόρισον.

Κοσμοπολιτισμός, έννοια και νόημα πέρα για πέρα ελληνικό. Ελληνιστικοί χρόνοι. Διογένης ο κυνικός ο «κοσμόπολης». Βυζάντιο, Έλληνες, ρωμιοί, γραικοί, Γρηγόριος Παλαμάς το «συναμφότερο»! Το σταυροδρόμι, δύσης και ανατολής. Σύγχρονη εποχή, «κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι» λέει ο ποιητής. Και ροκ και πανκ και τζαζ και μπλουζ και λαϊκά και ρεμπέτικα και έντεχνο, και χάουζ και Σεφέρη και Ελύτη και Άντι Γουόρχολ και… ανοιχτά μυαλά, ειδάλλως «στα κάγκελα»!

Αυτά είχα να σου πω, Φώτη μου, και εύχομαι να είσαι καλά! Εμείς καλά είμαστε, τα παιδιά καλά, μόνο που να, τώρα τελευταία αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα…

Σε φιλώ, ο φίλος σου Ανδρέας.