#menoumespiti με την Athens Voice: Ο Θοδωρής Πανάγος μάς γράφει για το Μείνε Σπίτι πόσο σημαντικό είναι να μένουμε σπίτι.
Ο κανονικός τίτλος, αν δεν ήταν τόσο μεγάλος και αν ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα παρερμηνευθεί, θα ήταν: Αντέχουμε και στεκόμαστε, παραμένουμε ασφαλές, ή και όχι. Για να καταλάβει κανείς (και) το χιούμορ αυτής της πρότασης πρέπει να γνωρίζει τον Θοδωρή Πανάγο από το φεϊσμπουκικό του προφίλ, ένα inside joke για πολλούς από εμάς που τον ακολουθούμε και είμαστε φίλοι του στο Φέισμπουκ. Όμως η στιγμή δεν είναι για αστεία. Του στείλαμε να μας γράψει για το Μένουμε Σπίτι και αυτό ακριβώς έκανε, μας έστειλε ένα «δεκάλογο», παραινέσεις το ονόμασε εκείνος, για το πώς αντέχουμε τον υποχρεωτικό αυτοπεριορισμό μας στο σπίτι. Και κυρίως για το πόσο σημαντικό είναι να μείνουμε σπίτι. 10 πολύ υποστηρικτικές, πολύ στοχαστικές παραινέσεις, και με μία νότα αισιοδοξίας. Για να είμαστε όλοι «ασφαλές»...
Υ.Γ. Αντί για φωτογραφίες μάς έστειλε τρεις πίνακες που θεωρεί, όπως μας είπε, ότι βοηθάνε (!).
→ Και μένουμε σπίτι απαρέγκλιτα, αδήριτα, διότι είναι ότι πιο ωφέλιμο αυτή τη στιγμή για την υγεία μας, και την υγεία των άλλων. Και επειδή είναι ό,τι πιο πολύτιμο για τη χώρα. Και μένουμε σπίτι ξέροντας ότι μπορεί να χρειαστεί να μείνουμε σπίτι για πολύ παραπάνω από όσο θα αντέχαμε να περιοριζόμαστε στο «βάναυσο» αυτό περιβάλλον.
→ Κατανοούμε ξεκάθαρα ότι καλούμαστε σε κάτι εντελώς σοβαρό, παγκόσμια, σε μια κατάσταση με βάναυσα διακυβεύματα, να κάνουμε μόνο αυτό, να απομονωθούμε από την ανθρώπινη παρουσία και επαφή όσο περισσότερο γίνεται.
→ Στοχαζόμαστε, και διερευνούμε τι θα μπορούσε να μας κάνει τέτοιους που να αντέξουμε ψυχικά και σωματικά τον περιορισμό. Μετακινούμαστε σε καταστάσεις που θα μας βοηθήσουν σε έναν μαραθώνιο δρόμο που περιλαμβάνει μόνο χιλιόμετρα απομόνωσης, και έλλειψης ανθρώπινης παρουσίας. Στοχαζόμαστε και διερευνούμε τι ακριβώς ενισχύει εμάς προσωπικά σε αυτόν τον δρόμο, και το θρέφουμε. Τι ακριβώς είναι εμπόδιο στην ψυχική μας αντοχή, και το απομακρύνουμε.
→ Αποφασίζουμε ότι είναι ακριβώς η ώρα να είμαστε αισιόδοξοι για τις δυνητικές εκβάσεις. Επειδή μας βοηθά το να είμαστε αισιόδοξοι, και επειδή χωρίς έστω και αποφασισμένες βοήθειες είναι αρκετά πιθανό να φθαρούμε πολύ παραπάνω από όσο θα αντέχαμε. Ακούμε τις μουσικές που μας βοηθούν, ακούμε μουσικές σίγουρα.
→ Κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί, εντός ορίων, και όταν σταματά να μας ευχαριστεί σταματάμε να το κάνουμε. Εξετάζουμε τι μπορεί να είναι πηγή άντλησης χαράς. Αντλούμε ευχαρίστηση από το ελάσσον, και αυτό είναι μείζον, από μόνο του.
→ Μπαίνουμε σε καταστάσεις όπου κοιμόμαστε όσο περισσότερο γίνεται, τρεφόμαστε όσο νομίζουμε ότι μας εξυπηρετεί, και όταν νιώθουμε ότι δεν μας εξυπηρετεί, αλλάζουμε διατροφή. Ο πλήρης άξονας και ο οδικός χάρτης του αγώνα μας, είναι να γίνουμε τέτοιοι που θα τον αντέξουμε, ψυχικά, σωματικά, πνευματικά.
→ Κοιτάμε τα πράγματα μέρα με την μέρα. Είναι ακριβώς η κατάσταση να ζούμε εντελώς για τη στιγμή, και τη μέρα. Δεν προτρέχουμε, δεν προεξοφλούμε βάναυσες μελλοντικές μέρες, δεν βυθιζόμαστε σε μέλλοντα. Δεν βυθιζόμαστε σε παρελθόντα. Είναι η τέλεια κατάσταση να χαιρόμαστε όσο γίνεται πράγματα που δεν είναι καθόλου αυτονόητα, τελικά.
→ Δίνουμε όση περισσότερη σημασία μπορούμε στα καλά νέα του πολέμου. Στεκόμαστε δυνατοί στα άσχημα νέα. Είμαστε τέτοιοι που δεν αφήνουμε τη θλίψη από μια άσχημη έκβαση να μας απομακρύνει από τον δικό μας προσωπικό στόχο.
→ Προσέχουμε ψυχικά και φροντίζουμε τους άλλους ανθρώπους, στο σπίτι, η μακριά. Φροντίζουμε όσο γίνεται να καταλάβουμε ότι η μάχη είναι και συλλογική και ατομική ταυτόχρονα, είμαστε αλληλέγγυοι ψυχικά με όλους, με μια ελπίδα που ίσως αποδειχθεί λανθασμένη, αλλά ίσως μας επιστρέψει αλληλεγγύη.
→ Κρατάμε μέσα μας μια πίστη για την εντελώς πιθανή νίκη επί της ασθένειας. Την επικοινωνούμε. Μένουμε σπίτι. Νικάμε.
