To Post της ημέρας: Ελίζα Συναδινού

«Μια προσωπική ιστορία & μια νότα αισιοδοξίας

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή να γράψω τέτοιου είδους λεπτομέρειες για την προσωπική μου ζωή δημόσια. Κανείς δεν το φαντάζεται νομίζω. Προχωράμε τη ζωή μας σαν μια δεδομένη συνθήκη ευτυχίας και οι μεγάλες αναταράξεις εμφανίζονται και μας κάνουν “μπου!” σε μια στροφή του δρόμου που είχαμε ξεχαστεί, περπατούσαμε αφηρημένοι. Μένουμε να αναρωτιόμαστε αμήχανα “τι ήταν αυτό τώρα; εμένα μέχρι χτες το μεγαλύτερο μου βάσανο ήταν που δεν είχα λεφτά για τα κοινόχρηστα/δεν με ήθελε ο γκόμενος”. Για μένα όλα αυτά άλλαξαν ένα απόγευμα. Είδα το γυναικολόγο να ζορίζεται. Ήμουν χαλαρή πριν, έκανα και πλακίτσα,εξάλλου κάθε τρεις και λίγο εξεταζόμουν. Αλλά μου κόπηκε το γέλιο. Enter αδιανόητη αμηχανία. Και εξετάσεις. Και ξανά εξετάσεις. Στο μεσοδιάστημα μέχρι τα αποτελέσματα περνάνε βδομάδες, και οι κοντινοί σου άνθρωποι σε συμβουλεύουν να το ξεχάσεις, να σκεφτείς θετικά. Μπορεί να έχουν δίκιο μωρέ, τίποτα δε θα ναι. Ύστερα όμως έρχεται “το” τηλεφώνημα. Κάτι ήταν τελικά. Μετά από αυτό η αφήγηση σταματά να είναι γραμμική. Μπαίνεις κάπως στον αυτόματο-εγώ τουλάχιστον αυτό έπαθα. Από εκεί που δυσκολευόμουν να θυμηθώ πού έκρυψα την κάρτα της τράπεζας κι αν έφαγα, σε μια στιγμή μετατράπηκα σε συγκροτημένο και στοχοπροσηλωμένο αγρίμι της ζούγκλας που το κυνηγάει ο εχθρός. Και τρέχει. Το τηλέφωνο παίρνει φωτιά. Χρειάζομαι ένα ραντεβού για μαγνητική, όχι δεν το θέλω την άλλη βδομάδα, το θέλω αύριο. Τώρα χρειάζομαι κάποιον να τη διαβάσει. Ποιος είναι ο καλύτερος; Θα πάω τώρα. Μετά χρειάζομαι μια γνώμη. Και μια δεύτερη γνώμη. Και μια τρίτη. Δεν θα αφήσω τίποτα στην τύχη. Πρέπει να ψάξω, πρέπει να διαβάσω. Πρέπει να ξέρω. Πρέπει να αποφασίσω. Απομνημόνευσα λεπτομέρειες και διαδικασίες. Έμαθα το ποίημα να το λέω σε κάθε καινούριο εξεταστή. Όγκος στον τράχηλο, δυόμισι εκατοστά, καλά διαφοροποιημένο αδενοκαρκίνωμα, ναι έκανα τεστ παπ συχνά, όχι δεν είχε δείξει κακοήθεια ποτέ, όχι δεν ξέρω γιατί. Η αφήγηση είναι θολή αλλά υπάρχουν στιγμές που θυμάμαι με απόλυτη διαύγεια. Φίλους και συγγενείς θησαυρούς. Που μου κράτησαν το χέρι σε ιατρεία και νοσοκομεία, που μου γέμισαν το δωμάτιο στο νοσοκομείο με σαχλαμάρες για να σπάσει ο πάγος, που με σκέπασαν, που δεν με άφησαν να νιώσω μόνη στιγμή. Σιωπηλά τσιγάρα, ενθαρρυντικά χαμόγελα. Θυμάμαι και τη μοναξιά που επεδίωκα: στο σαλόνι μόνη μου και να ανατρέχω στη ζωή μου μέχρι τώρα. Τριάντα χρόνια στρογγυλά. Τα ξόδεψα σωστά; Τι θα αφήσω πίσω εάν φύγω; Πώς έζησα μέχρι σήμερα, πώς αγάπησα, πώς δούλεψα, πώς ξόδεψα τις Κυριακές μου; Χρησιμοποίησα σωστά τον χρόνο; Και μετά έρχεται το χειρουργείο. Πονάει. Πολύ. Περιμένεις με νηπιακή αγωνία την νοσοκόμα ζητιανεύοντας ένα παυσίπονο. Την αφήνεις να σε πάει στην τουαλέτα όταν πια είσαι σε θέση να σηκωθείς και αποχαιρετάς την αξιοπρέπεια σου. Ζαλίζεσαι, στο δωμάτιο μπαίνει ο γιατρός, πότε θα βγεις; Θέλεις τη μαμά σου, θέλεις ένα μπέργκερ. Θέλεις να γίνεις παιδάκι πάλι, να σε βάλει κάποιος για ύπνο και να σου πει πως όλα θα πάνε καλά. Είσαι μεγάλος άνθρωπος όμως και ξέρεις πως δεν υπάρχουν τέτοια εχέγγυα. Τώρα το ξέρεις καλύτερα απο πριν. Ο γιατρός αποκτά στα μάτια σου θεικές ιδιότητες. Προσπαθείς να μαντέψεις το ύφος του, έχουμε ευχάριστα νέα; Εμείς είχαμε. Δεν βλέπει μετάσταση. Αφαιρέθηκε το “πρόβλημα”. Τα ξαναλέμε σε τρεις μήνες στην πρώτη μαγνητική. Ανακουφίζεσαι. Μεταθέτεις την αγωνία τρεις μήνες μετά και τώρα απλά πονάς. Και περιμένεις από το γιατρό τα πολυπόθητα ναι: ναι, μπορείς να φας κάτι άλλο από φρυγανιές. Ναι, μπορείς να βγάλεις τον καθετήρα. Ναι, μπορείς επιτέλους να πας σπίτι σου. Τίποτα δεν είναι πια ίδιο όμως. Γίνονται πολλές “πρώτες φορές” και είναι όλες σημαντικές. Η πρώτη βόλτα μετά το χειρουγείο. Η πρώτη έξοδος για φαγητό. Πρέπει να προσέχεις και τα παπούτσια που φοράς, κάθε βήμα πονάει. Το πρώτο σεξ. Και φυσικά δεν το ξεχνάς- απλώς δεν το σκέφτεσαι.
Ό,τι πέρασες μαζί με μια βουβή αγωνία για το μέλλον, υπάρχουν πάντα σε μια μικρή μικρή γωνία της σκέψης σου, ακόμα και όταν τρως πρωινό ή ξυρίζεις τις μασχάλες σου. Και οι λίγες στιγμές που πραγματικά καταφέρνεις να ξεχνάς εντελώς ότι κάποτε υπήρξες ή είσαι καρκινοπαθής, πόσο κιτς λέξη, είναι πολύτιμες όσο όλες οι Κυριακές της προηγούμενης σου ζωής μαζί. Έτσι αναγνωρίζεις πια τις στιγμές που είσαι στα αλήθεια, εντελώς και αυθεντικά ευτυχισμένος: όταν πραγματικά δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά. Εκπαιδεύεσαι να εκτιμάς τα μικρά παραθυράκια ομορφιάς όπως ποτέ πριν. Και μαζί εκτιμάς και εκείνους που στα προσφέρουν, είτε είναι οι άνθρωποι που αγαπάς είτε ο εαυτός σου που επίσης αγαπάς και προστατεύεις τώρα λίγο παραπάνω.

Ερχόμαστε στο προκείμενο: διανύουμε την εβδομάδα πρόληψης για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Το παραπάνω κείμενο θα ήθελα να το αφιερώσω στον εαυτό μου σε ένα παράλληλο σύμπαν, που θα είχε διαβάσει αυτή τη μαρτυρία και θα έπαιρνε το χρόνο να ψάξει και να ενημερωθεί για το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου που ναι, μπορεί να σε προστατεύσει από όλα τα παραπάνω και χειρότερα. Που θα είχε γλιτώσει το σώμα και την ψυχή του από όλη αυτή την ταλαιπωρία κάνοντας, απλά, ένα εμβόλιο.

Εάν είστε γυναίκες, άνδρες, γονείς, κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας σήμερα, έτσι για να μην πάει χαμένη και η τόσο δημόσια έκθεσή μου αυτή. Ενημερωθείτε!».