Μίλα μου βρώμικα 463

Αγαπητή Μυρτώ, δεν με ενδιαφέρει να δημοσιευθεί, απλά θέλω να σου πω πως κι εγώ διαβάζω χρόνια τη στήλη σου και μου αρέσει πολύ, απλά πιστεύω πως οι περισσότεροι που διαβάζουμε τον πόνο των αλλονών, όπως κι εσύ, μπορούμε να δώσουμε συμβουλές καλές και σωστές γιατί χρησιμοποιούμε τη λογική μας, αλλά στα δικά μας θέματα σκατά τα κάνουμε. Όλοι δίνουν καλές συμβουλές στους άλλους, εμείς όμως δεν χειριζόμαστε παρόμοιες καταστάσεις με αυτόν τον τρόπο που συμβουλεύουμε τους άλλους. Εσύ δεν έχεις πονέσει; Σίγουρα, όπως όλοι μας. Αλλά αν ήσουν στη θέση τους δεν θα τα έβλεπες τόσο κυνικά. Πώς όμως ξεπερνάμε τελικά κάποιον που αγαπήσαμε πολύ; Γιατί ένιωσα και νιώθω μετά τους 5 μήνες πως δεν μπορώ να ζήσω ξανά χαρούμενη, όπως ήμουν, χωρίς να είναι διπλά μου και να με αγαπάει όπως εγώ; Γιατί όταν βρίσκεις κάποιον που τον αγαπάς από την πρώτη στιγμή, χωρίς λόγο, κάνεις καλό σεξ, παίζετε σαν φίλοι και όσο και να μαλώνετε σε γεμίζει απλά με το να είναι δίπλα σου και να συζητάς, να πρέπει να τον ξεχάσεις; Μάλλον ο έρωτας με έρωτα περνάει ε(;), όπως λέει και ο Σπύρος Σπυράκος σε ένα κομμάτι του.

Ε, άμα το λέει ο Σπύρος Σπυράκος, έτσι θα’ ναι, δεν θα το αμφισβητήσουμε εμείς. Γιόρταζε κιόλας ο άνθρωπος.

Υ.Γ. 1 Αν χειριζόμασταν τα δικά μας θέματα με τον τρόπο που συμβουλεύουμε τους άλλους, δεν θα είχαμε κυβέρνηση τοn Σαμαρά και τον Βενιζέλο.

Υ.Γ. 2 Έχετε φάει ποτέ αχινό στο κεφάλι (και μάλιστα σε ηλικία που το κρανίο είναι μαλακό); Σας έκλεισαν ποτέ τον αγκώνα στην πόρτα; Σας σημάδεψαν με ένα ψαροντούφεκο στο δόξα πατρί; Με δυο λόγια, έχετε μεγαλύτερο αδελφό; Αν ναι, ξέρετε. Αν όχι, μην ξανακάνετε σε δεύτερο παιδί την άστοχη ερώτηση «έχεις πονέσει»;

Υ.Γ. 3 «Ερωτευόμαστε για να μεγαλώσουμε» μου είπε κάποτε μια σοφή κυρία με γυαλιά. Προφανώς εννοούσε το πόσο μας καθορίζει (και μας αλλάζει) η διαδρομή από τη βαθιά ευτυχία ως το βαθύ πόνο. Γάμησέ τα, δηλαδή. Ή όχι κιόλας.

Ξέγνοιαστη και υπέροχη νεαρή φοιτήτρια ήμουν μέχρι να αναγκαστώ για πολλούς λόγους να αλλάξω πόλη. Η πρώην ζωή στην Κρήτη, η νυν στην Αθήνα. Και πες πως ξεπερνάω το γεγονός ότι μου είναι αδύνατο να συνηθίσω τη ζωή στη μεγαλούπολη, όντας κάτοικος ενός παραδείσου επί της γης, είναι τόσα άλλα πράγματα που μου έχουν καταστρέψει την πρώην ευτυχία μου, που είμαι πλέον ανήμπορη. 20 χρονών γαϊδούρα και μου είναι απίστευτα δύσκολο να κοινωνικοποιηθώ, να βρω νέους φίλους, νέο έρωτα. Άδεια από συναισθήματα και αισιοδοξία πια, κάθομαι με τις ώρες στον Πειραιά (αφού μπορώ να θεωρηθώ νεκρή, αν δεν είμαι κοντά σε θάλασσα) και κοιτάζοντας τα πλοία που φεύγουν για Κρήτη, κλαίω. Κλαίω και τρώω. Φαύλος κύκλος η ζωή μου. Άφησα τη ζωή στην Κρήτη, το μεγάλο μου έρωτα, υποτίθεται για να κάνω μια καινούρια αρχή. Μα νιώθω τρομοκρατημένη μπροστά σε έναν άνθρωπο που του ζητάω εργασία, σε έναν άνθρωπο που ζητάω παρέα και συντροφικότητα και σε έναν άνθρωπο που ζητάω αγάπη και έρωτα. Η αυτοπεποίθηση εξαφανίστηκε μαζί με οποιαδήποτε ελπίδα. Κι αν δεν βρω ποτέ δουλειά; Αν δε βρω κάποιον άνθρωπο να πιαστώ; Πολύ απελπισμένη δεν είμαι για 20 χρονών; Νιώθω τόσο μικρή και τόσο μόνη μέσα στο χάος της πόλης και δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να ορθώσω ανάστημα. Τελικά το να «απογαλακτιστείς» από την πατρίδα σου είναι πιο δύσκολο απ’ όσο περίμενα.

Υ.Γ. Μίλα μου όσο πιο βρώμικα μπορείς. Αν δεν ξυπνήσω τώρα, δεν θα ξυπνήσω ποτέ.

Δεν ξέρω πόσο καιρό είσαστε στην Αθήνα. Επίσης δεν ξέρω για ποιους λόγους ήρθατε εδώ και πόσο σοβαροί είναι. Επίσης δεν ξέρω γιατί αφήσατε το μεγάλο σας έρωτα και τώρα ψάχνετε να βρείτε κάποιον να πιαστείτε. Μην πιαστείτε από κανέναν. Αν δεν σας κάτσει το χάος της πόλης, μπορείτε να γυρίσετε πίσω, εκεί που νιώθετε καλά. Δώστε λίγο χρόνο και βλέπετε. Cool, baby, cool.

Γεια, Μυρτώ, τι έχει πιάσει τον κόσμο με τα Χριστούγεννα δεν μπορώ να το καταλάβω. Βλέπω τριγύρω μιζέρια και δήθεν ματιές, άσε που στα 4 μέτρα έχεις τον άστεγο και το φτωχό και η γκόμενα να χαλάει τα μούτρα της (το είδα στην πλατεία Καρύτση). Δεν ξέρω, μπορεί σαν ιχθύς να τα βλέπω μαύρα (έχω ωροσκόπο Δίδυμο), αλλά δεν μπορώ να πω ότι το 2013 ήταν καλύτερο απ’ ό,τι ήθελα. Υπομονή. Και θέλω να πω στον κόσμο να μη μασάει και να χαμογελάει λίγο σε αυτή την πόλη. Όχι άλλη θλίψη. Καλές γιορτές και με περισσότερη αλήθεια.

Η στήλη θα επανέλθει μετά την Πρωτοχρονιά. Έχω την ανάγκη να χουχουλιάσω μ’ αυτούς που αγαπώ, να πιω ποτά, να μαγειρέψω με τους φίλους μου την παραμονή, να δούμε βεγγαλικά απ’ το μπαλκόνι, να αγκαλιαστούμε. Ελπίζω κι εσείς το ίδιο. Τα χριστουγεννιάτικα φιλιά μου στα μαγουλάκια σας. Καλή χρονιά.

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.