Μίλα μου βρώμικα 694

Μυρτώ μου, δεν έχω καθόλου όρεξη για σεξ και φοβάμαι ότι στο τέλος το αγόρι μου θα βαρεθεί και θα με χωρίσει. Από την άλλη μεριά γιατί να καταπιεστώ με κάτι που δεν το αισθάνομαι; Σημειωτέον ότι το αγόρι μου το αγαπώ, τα βρίσκουμε, ζούμε μαζί και γενικά νιώθουμε ασφάλεια και εμπιστοσύνη.

Υ.Γ. Δεν έχω επιθυμία για κάποιον άλλο, ούτε με ενδιαφέρει κανείς.

Μια υποθετική ανάγνωση του ίδιου γράμματος: «Δεν έχω όρεξη για σεξ με το αγόρι μου γιατί δεν τον επιθυμώ πια και έχω βαρεθεί αλλά φοβάμαι ότι στο τέλος θα απελπιστεί και θα με χωρίσει. Αυτό μού προκαλεί ανασφάλεια γιατί τον έχω συνηθίσει».

Μυρτουδάκι, είναι ο κολλητός μου και μόλις γύρισε από Γαλλία όπου σπούδαζε. Μπήκε αμέσως στην παρέα μου χωρίς προσπάθεια, αφού είναι πολύ ευχάριστο και ενδιαφέρον τυπάκι… ε… χμ… για να μην αναφερθώ στην εμφάνιση Τζον-Σνόου-χωρίς-γουναρικό. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ του προξένευα μια φίλη από τον ευρύτερο κύκλο, όταν όντως άρχισε να ενδιαφέρεται για εκείνη και να βγαίνουν οι δυο τους ανακάλυψα ότι με ενοχλεί πάρα πολύ. Μου τη σπάει να τον ψάχνω και αντί να σηκώνει το τηλέφωνο να μου στέλνει μνμ ότι είναι σινεμά με την άλλη. Γίνομαι έξαλλη που δεν μπορώ να τον πάρω και να βγούμε αυθόρμητα και χωρίς πρόγραμμα οι δυο μας για μπίρα ή να τσατάρουμε όλη τη νύχτα και να λέμε ό,τι να ’ναι αλλά ακόμα και τα αστεία (που τώρα τα έκοψε) ότι είμαι τόσο στρίτζω που θα καταλήξω μαζί του γιατί με ξέρει και με ανέχεται. Τα τελευταία βράδια βλέπω στον ύπνο μου ότι ξαναφεύγει στη Γαλλία ή ότι είμαστε μαζί διακοπές και έχει φέρει την άλλη και κάνουν σεξ στην παραλία που έχουμε πάει για μπάνιο. Μου εξηγείς τι έπαθα; Νευριάζω με τον εαυτό μου γιατί δεν θέλω να είμαι κτητική με τους φίλους μου σαν κανένα ανώριμο βλαμμένο. Που γενικά δεν είμαι κιόλας.

Υ.Γ. Υπήρξαμε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο χωρίς ποτέ να γίνει κάτι αλλά αυτό δεν κολλάει πουθενά, είναι παλιό.

Το παλιό είναι αλλιό.

Υ.Γ. Δεν θέλω να σας χαλάσω την ψευδαίσθηση αλλά «άλλη» χαρακτηρίζουμε συνήθως μια fuckin αντίζηλο, όχι την προσεχώς κοπέλα του κολλητού μας. Επίσης νευριάζουμε και καλά κάνουμε όταν οι φίλοι μας δεν είναι διαθέσιμοι πλην όμως σε λογικά πλαίσια, δλδ. ξέρω γω δεν μας στοιχειώνουν και στον ύπνο μας. Εκτός αν δεν έχουμε δική μας ζωή – που δεν νομίζω να συμβαίνει στη δική σας περίπτωση. Και τώρα, θα σας πω κάτι και ελπίζω να φανείτε δυνατή και ψύχραιμη: μάλλον γουστάρετε το άτομο που αποκαλείτε κολλητό σας. Παλιοκατάσταση.

Μυρτώ μου, γεια σου! Σου γράφω για ένα διαφορετικό θέμα, ιδιαίτερα σοβαρό και αφορά μία από τις αδελφές μου. Εγώ 28, εκείνη 2 χρόνια μικρότερη. Όταν τη βλέπεις λες: «μια χαρά κορίτσι», κι όταν της μιλάς, απορείς γιατί είναι έτσι. Μέσα στην απογοήτευση, την γκρίνια, τη μαυρίλα. Θεωρεί πως όλα στη ζωή της πάνε χάλια, επειδή κάνει μια καθιστική δουλειά που δεν της αρέσει (γιατί χαλάει το σώμα της). Επειδή δεν έχει δημιουργήσει ως τώρα μια σοβαρή σχέση και επειδή δεν έχει κανέναν να τη νοιάζεται και να τη βάζει ως προτεραιότητα στη ζωή του (ούτε καν η οικογένειά της). Η μάνα, που κατηγορεί για όλα όσα της συμβαίνουν, αφού όταν μικρή (όπως λέει) δεν διέκρινε τις παιδικές της φοβίες, ώστε να τις αντιμετωπίσει. Δεν ήταν συνεχώς κοντά της, με αποτέλεσμα να την κάνει συναισθηματικά κενή, και τώρα να μην μπορεί να πατήσει μόνη της στα πόδια της. Και μαζί με τη μητέρα μας, κατηγορεί λίγο πολύ και εμάς. Που δεν ασχολούμαστε όπως θα ήθελε μαζί της. Όταν όμως εδώ και μήνες έχεις έναν άνθρωπο που απ’ όταν μπαίνει στο σπίτι μονίμως γκρινιάζει, παραπονιέται και ψάχνει αφορμές για να ξεσπάσει τα νεύρα και το άγχος του, πώς να του μιλήσεις; Αλλά εκείνη το βλέπει πάλι σαν αδιαφορία. Οι καβγάδες και οι φωνές συνεχίζονται. Τα μικρά δεν της μιλάνε καλά (κυρίως για τη στάση της απέναντι στη μαμά), και εγώ που ακόμα προσπαθώ να συμβιβάσω όπως μπορώ τα πράγματα, στο τέλος βγαίνω χρεωμένη και αφήνω πίσω δικά μου ζητήματα. Είχε δει ψυχολόγο, αλλά τίποτα! Τώρα ξεκίνησε συνεδρίες με ψυχίατρο, αλλά δεν ξέρω πόσο θα την ωφελήσει αν δεν αλλάξει η ίδια τρόπο σκέψης. Ψάχνω είναι έναν τρόπο να την ταρακουνήσω, αλλά πώς;

Το μόνο ταρακούνημα που μας παίρνει να κάνουμε είναι στον εαυτό μας, οπότε ασχοληθείτε καλύτερα με τους λόγους που αφήνετε πίσω τα δικά σας ζητήματα. Τα αταρακούνητα δεν ταρακουνιούνται.