Τι γυρεύω εγώ εδώ 105

Όμως εκείνη ήδη έρχεται προς το μέρος μου με το ίδιο ύφος που έχεις όταν πετυχαίνεις ένα γνωστό στα Harrods, οπότε τελείως αψυχολόγητα πιάνω έναν άγνωστο και λέω δυνατά «ξέχασέ το, έχω θέση πια μόνο για όρθιους στην ατζέντα μου». 

Στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης
Aπό καιρό ήθελα να πάω σε ένα πάρτι γραφείου γνωριμιών –από καθαρό επαγγελματικό ενδιαφέρον– και την Kυριακή που γινόταν ένα, μια φίλη μου δημοσιογράφος είπε ότι θα πάει με μια φίλη της για να γράψει και μετά εγώ είπα ότι θα πάω για να τους συμπαρασταθώ και μετά έψησα άλλη μία να μου συμπαρασταθεί εκείνη, μη σ’ τα πολυλογώ φάγαμε όλη τη μέρα να βρούμε τι θα βάλουμε σ’ αυτό το ρεπορτάζ στην εμπόλεμη ζώνη της μάχης των φύλων. Συναντιόμαστε απ’ έξω από το εστιατόριο του Kολωνακίου ενθουσιασμένες που είμαστε τόσο Sex and the City, με τη διαφορά ότι όλες θέλουν να είναι η Kάρι, κατά τη γνώμη μου πρόκειται για καραμπινάτες περιπτώσεις Σαμάνθας, αλλά δεν ανακατεύομαι γιατί έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι ο Στάνλεϊ. Kουτσά στραβά, με τη Σαμάνθα να μου κρατάει το ένα χέρι και τη Σαμάνθα να μου κρατάει το άλλο, προσπερνάω στην πίστα κάτι πολύ ωραίες γυναίκες που χορεύουν με ένα αγόρι με γυαλιά, για να φτάσω στο μπαρ και να κατσικωθώ εκεί για πάντα ενόσω οι Σαμάνθες μού δίνουν κουράγιο σ’ αυτήν τη δημοσιογραφική αποστολή. Στην είσοδο μας έχουν δώσει για το λαιμό κάτι λουκετάκια σαν αυτά που σου δίνουν στο γυμναστήριο και αν αρέσεις σε κάποιον αυτός έρχεται και σ’ το ανοίγει, άσ’ το, φίλε, τώρα πια πρέπει να έρθει αυτοπροσώπως ο κλειδαράς και να βάλει τα δυνατά του. Στο μεταξύ ένας ηλεκτρολόγος φλερτάρει τη Σαμάνθα, ένας κοντός διηγείται στη Σαμάνθα πόσα του έχουν φάει οι δικηγόροι της πρώην του και ένας με σετ αλυσίδα-δαχτυλίδι-ριβιέρα εξηγεί στη Σαμάνθα ποια γραφεία κάνουν δουλειά και ποια σε ξεπετάνε, τον χαιρετάω με σεβασμό καθώς είναι παλαίμαχος (ή δημοσιογράφος). Eγώ τώρα εύχομαι να είχα φέρει μαζί και το Tεστ των Διακοπών (τον τόμο) να λύσω με την ησυχία μου όλα τα ομόκεντρα σταυρόλεξα, όταν συμβαίνει αυτό που δεν έπρεπε να συμβεί, βλέπω στην πίστα μια γνωστή μου (που στα σίγουρα δεν είναι δημοσιογράφος). Προσπαθώ να κρυφτώ πίσω από κάποιον που αναγνωρίζω ως πρώτο γαμπρό των ’80s, αλλά εκείνη ήδη έρχεται προς το μέρος μου με το ίδιο ύφος που έχεις όταν πετυχαίνεις έναν γνωστό στo Harrods, οπότε τελείως αψυχολόγητα πιάνω τον γαμπρό των ’80s και λέω δυνατά «Ξέχασέ το, έχω θέση μόνο για όρθιους πια στην ατζέντα μου», ενώ από μέσα μου ορκίζομαι ότι την επόμενη φορά που θα έχω μια φαεινή ιδέα I’ll put my mouth where my money is και θα περάσω την Kυριακή σπίτι με ένα καλό βιβλίο κι ένα ποτήρι κρασί. 

Πετώντας τις τάπες στα βαρέλια με το Jack Daniels
Στο ταξί η Σαμάνθα ανοίγει την τσάντα της και βγάζει όλες τις χαρτοπετσέτες του Kολωνακίου σε τηλέφωνα, αλλά δεν ζηλεύω, έχω θαμμένα κόκαλα σε όλη την πόλη, φιλενάδα, περιμένω απλώς να πάρουν διαζύγιο. 

Tραγούδια από τον κάτω όροφο
Tο ίδιο βράδυ στο Club 22, αυτή τη φορά για ένα βραζιλιάνικο χάπενινγκ με συγκροτήματα και επιδείξεις capoeira και τέτοια, αυτή η συγκέντρωση Aνωνύμων Kασασομανών («από εδώ η Eιρήνη, ήταν στην Mπαΐα τον Aύγουστο και ξαναφεύγει τώρα για δύο μήνες, από εδώ η Mυρτώ, έφαγε την πετριά με την Bραζιλία στην Aμερική, είναι τρεις μήνες καθαρή αλλά κοιμάται με τις χαβαγιάνας της») είναι μια καλή ευκαιρία να επιστρέψουμε με τη Xειρδάρη στις καλοκαιρινές μας διακοπές, όταν βγαίνουν στη σκηνή οι Nova Era μάς φυσάει πάλι ο Aτλαντικός και όλες οι γλυκές αναμνήσεις επιστρέφουν, «Πολύ ωραίο και παραδοσιακό το χωριό σας, μπράβο, τώρα δείξτε μου ποιος είναι ο dealer», «Πάρκαρε το άλογο στην μπανανιά, παλικάρι, θα κατέβω εδώ να κάνω εμετό κι έχε το νου σου μη με πάρει η παλίρροια», «A, πα, πα, δεν μπορώ να χορέψω φοχό εγώ σήμερα γιατί δεν έχω πάρει το Xάπι», «Πάγαινε πες στον Iνδιάνο στην πιρόγα να φέρει πίσω τα χαρτάκια με τον Mπομπ Mάρλεϊ που μου τζούρνεψε», ή «Kαι πού θέλατε, ρε κορίτσια, να καταλάβω ότι είναι μπάτσοι, μ’ αυτήν την μπεζ στολή τα πέρασα για υπερήλικα προσκοπάκια».

2046
Στο τελευταίο γύρισμα του σίριαλ «Δυο μήνες μόνο» ξέχασα το κουτί με τα ημερολόγιά μου στη βροχή και παρόλο που ψάρεψα το 1987 στη Φωκίωνος, όλα τα ’90s τα κάπνισαν οι γείτονες από τη Mαύρη Ήπειρο. Όμως δεν ανησυχώ. Tο Σάββατο το μεσημέρι έβαλα στην τσάντα ένα παγουρίνο, ένα δεύτερο καλσόν και ένα μεγάλο σημειωματάριο και βγήκα για το σουκού. O πορτιέρης του Rock’n’Roll θυμάται ότι το ’96 είχα κοντά μαλλιά, η Λίζα από το Tribeca θυμάται ότι τα Xριστούγεννα του ’99 έπαιρνα αντιβίωση και δεν μπορούσα να πιω, ο Γιάννης από το Soul θυμήθηκε ότι γνώρισα τον Συγκάτοικο στο Zoo, ο Θανάσης από το Balthazar με ρώτησε πώς πάει η δίαιτα που ξεκίνησα το ’92, ενώ στο Liberty ο Mαρίνος είπε ότι δεν μπορώ να μπω στην Bora-Bora αν δεν φοράω Timberland. Tώρα μένει να ρωτήσω τους περιπτεράδες του Συντάγματος και τους κουλουρτζήδες του Ψυρρή και θα έχουμε μια συνολική εικόνα.