Αγαπητή Μυρτώ, γνώρισα έναν τύπο μεγαλύτερο από εμένα, δηλαδή 55 αυτός, 46 εγώ, σε κάποια δουλειά εκτός Αθηνών. Έχει σημασία να είσαι εκτός τελικά, γιατί στο «εντός» όλοι ξενερώνουν, τους ρουφάει η καθημερινότητα και η μιζέρια. Τέλος πάντων. Εγώ είμαι μόνη πολύ καιρό, οπότε φυσικό ήταν να μου αρέσει και πολύ μάλιστα. Αυτός χωρισμένος με δυο παιδιά. Κάναμε παρέα, τα πίναμε, τα λέγαμε, αυτός είχε και συγκεκριμένη δουλειά εκεί και ήταν και λίγο χαμένος, όποτε όμως συναντιόμασταν χαιρόταν ιδιαιτέρως, τουλάχιστον το έδειχνε και πολύ μάλιστα.... Το τελευταίο βράδυ, πριν φύγουμε, μου ζήτησε το τηλέφωνό μου και φυσικά του το έδωσα. Μετά από μία εβδομάδα εμφανίστηκε με μήνυμα από το εξωτερικό (!) τύπου «σε σκέφτηκα, σου στέλνω μία καλησπέρα, αν με θυμάσαι...». Ήταν λίγο κουφό το «αν με θυμάσαι». Του απάντησα, ωστόσο, όταν επιστρέψει να τα πούμε από κοντά. Δεν έχει φανεί εδώ και 10 ημέρες. Να περιμένω τηλέφωνημά του ή να τον... ξεπεράσω; Είμαστε μεγάλα παιδιά νομίζω και όταν θέλουμε κάτι το παίρνουμε! Isn’t it? Απλά αναρωτιέμαι σε τι βαθμό βαρεμάρας και αδιαφορίας τελικά ζουν κάποιοι άνθρωποι; Και γιατί στο κάτω-κάτω, αφού το ξέρουν και οι ίδιοι ότι είναι έτσι, δεν μας αφήνουν στην ησυχία μας αλλά θέλουν να μας παιδεύουν και να ξημεροβραδιαζόμαστε πάνω από το κινητό με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ο.... Σούπερμαν και θα μας σώσει από τη μιζέρια μας... Έλεος, δηλαδή! Εύη.
Μου θυμίζετε τον κολλητό μου που επέμενε σώνει και καλά να αρχίσει να μαγειρεύει μοσχαράκι στις 8.30 για να έρθουν οι φίλοι μας να φάνε στις 9. Αφού, χρυσέ μου, χρειάζεται χρόνο το γαμημένο, άσ’ το να φτιάξουμε κάτι άλλο, «όχι, αυτό θέλω». Έγινε λάστιχο τελικά και φάγαμε σκέτο το ρύζι.
Υ.Γ. 1 Συγκρατηθείτε. Το γκομενικό –ειδικά αυτής της κατηγορίας– είναι ένα ταλαίπωρο μοσχαράκι που μαλακώνει με τους δικούς του ρυθμούς.
Υ.Γ. 2Επίσης, ας περιμένατε να σας προτείνει εκείνος να τα πείτε από κοντά. Να αφήσουμε και μια πρωτοβουλία στο αρσενικό θηλαστικό – μετά γκρινιάζουμε ότι είναι μπούληδες. Εννοείται πως είναι, αλλά δεν κάνουμε κι εμείς τίποτα για να απομπουλοποιηθούν.
Αγαπητή Μυρτώ, σου γράφω γιατί μόλις συνειδητοποίησα ότι είμαι εδώ και δυο χρόνια single (με μερικά μικρά διαλείμματα «σχέσεων» του ενός μήνα έκαστο). Ακούγεται λίγο, αλλά από τα 16 μέχρι τα 25 δεν είχα βρεθεί πότε single για πάνω από 2μηνο και πάντα είχα τον τρόπο μου με τους άντρες. Ξαφνικά πριν από 2 χρόνια στοπ... Τι έγινε, δηλαδή; Μετά τα 25 άρχισα να βρωμάω ή έχω βγάλει κάνα κέρατο και δεν το βλέπω… ή μήπως μετά τα 25, όσοι έχουν μείνει διαθέσιμοι είναι ή τελειωμένα μπάζα ή μπετόβλακες ή ιμόσιοναλι αναβέλιαμπλ... ή μήπως με έχει καταραστεί ο τελευταίος γκόμενος να μην ξανασταυρώσω άντρα νορμάλ; Σίγουρα και εγώ δεν είμαι τέλεια! Μετά από τόση ήττα είμαι λίγο ανασφαλής, νιώθω άβολα στα πρώτα ραντεβού και αυτό γράφει στη μούρη, πώς να το κάνουμε; Αλλά δεν είμαι και του πεταματού πια! Πάντα κάποιος με παρατηρεί όταν μπαίνω σε ένα χώρο! Βοήθησε με καμιά συμβουλή γιατί τα στάνταρντς έχουν πέσει στα Τάρταρα... μαζί με το οικονομικό μου στάτους. ΣΚΑΤΑ!
Ελάτε τώρα, εγώ θα σας τα πω; Μέχρι τα 25 όλοι νορμάλ μας φαίνονται, οπότε βουτάμε το χέρι στο πανέρι και, δεν βαριέσαι, ό,τι πιάσουμε καλό. Μετά αρχίζουμε αγάλι-αγάλι να ξεστραβωνόμαστε και να αποκτάμε μέτρο σύγκρισης. Αντιστρέψτε λοιπόν τη φρίκη σας, πλησιάστε τον καθρέφτη, χαμογελάστε του και ψιθυρίστε: «Συγχαρητήρια, μανίτσα, έχεις ψηλά τον πήχη, σου αξίζει ένα πρωτογενές πλεόνασμα »…
Μυρτώ, λέει πως με αγαπάει, περνάμε τέλεια (όταν είναι χαλαρός και δεν τον πιάνουν τα… άγχη του), είμαστε μαζί 6 μήνες και είναι σα να γνωριζόμαστε από πάντα. Όμως ξαφνικά εκείνος δεν αντέχει τη σχέση και, κυρίως, δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό του μόνο με μια γυναίκα. Κάτι τέτοια άρχισε να μου μουρμουρίζει στις αρχές του Οκτώβρη. Πληγώθηκα πολύ και χωρίσαμε αλλά ξαναεμφανίστηκε τώρα, πριν από δυο μέρες, πιο δυστυχισμένος από ποτέ, για να μου πει πόσο του λείπω και πόσο ξεχωριστό είναι αυτό «το δικό μας». Χάρηκα αλλά έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου, φοβάμαι, τρέμω μην του ξαναβγεί το άγχος. Αχ, Μυρτούδι μου, γιατί; Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Τα πράγματα είναι τόσο απλά. Μπορεί να ταιριάξουμε με κόσμο, να κάνουμε πολλές σχέσεις, σεξ, να περάσουμε καλά, όμως αυτό το πολύτιμο που σε δένει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με τον «έναν και μοναδικό» άνθρωπο το νιώθεις εξαρχής. Πώς γίνεται να το πετάς, να το αφήνεις να φύγει, να το διώχνεις; Anthi
Α, ωραία, βλέπω ότι τα έχετε φτιάξει με κάποιον από τους πρώην μου. Παραδεχτείτε το, δεν στραβώνω, όλοι αδέρφια είμαστε.
Υ.Γ. Και τώρα βάλτε τα πιο γρήγορα πατίνια σας και μη σταματήσετε να τρέχετε μέχρι να πιάσετε Ηγουμενίτσα. Από κει μπείτε στο πλοίο για Ιταλία και μετά όπου σας βγάλει ο δρόμος. Γκουντ λακ.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
18°
