Μίλα μου βρώμικα 453

Αγαπητή Μυρτώ, είμαι ομοιοπαθής με τα άλλα παλικάρια της στήλης σου που τυγχάνουν παντρεμένοι επί σειρά ετών, πλην όμως αρνούνται να καταθέσουν τις σφαίρες των κυνηγετικών τους επιδόσεων εις τον βωμό του έγγαμου βίου. Συγκεκριμένα εγώ είμαι 10 συναπτά έτη υπό… το ζυγό αλλά δεν παραπονιέμαι, μιας και η γυναίκα μου είναι ευπαρουσίαστη και μορφωμένη και καλή νοικοκυρά και στο κρεβάτι μια χαρά τα καταφέρνει. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι στο σπίτι, αλλά έξω. Βλέπεις η… παράνομη ύπαρξη (και τι ύπαρξη, ξανθιά τριαντάρα κόλαση) που απολαμβάνει την «καραμπίνα» μου εδώ και 9 μήνες, ξαφνικά μου τραβάει κάτι γκρίνιες του στιλ «τι θα γίνει με εμάς, για πόσο θα το πας έτσι; γιατί δεν το λες στη γυναίκα σου;» και παπαριές. Τι λες, ρε κούκλα μου, μου’ ρχεται να της πω, που θα διαλύσω το σπίτι μου για χάρη σου, σου υποσχέθηκα ποτέ κάτι; Δεν μιλάω, όμως, γιατί, ρε Μυρτώ, όποτε βρισκόμαστε σε καναπέ ή γραφείο ή όπου να ’ναι τέλος πάντων γυρνάνε τα ταβάνια στα πατώματα από το ξεσκίζειν. Πώς να πράξω, παίδες, δεν ξέρω. Το σπίτι μου δεν το διαλάω, αλλά και τέτοια τορπιλάκατο μαλάκας είμαι να την αφήσω; Σταμάτης ο Ασταμάτητος

Στην επόμενη φάση να βάλετε και κάνα καταδρομικό μαζί με τις τορπιλάκατους και τις καραμπίνες, να ολοκληρωθεί το πολεμικό έπος και από αέρος.

Υ.Γ. 1 Το κείμενό σας είναι σπάνιας γλαφυρότητας, πλούσιο σε χρώματα, εικόνες, συναισθήματα και γενικότερα διακοσμητικά στοιχεία. Φανταστική η παρομοίωση με την καραμπίνα, αλλά κι εκείνο το απαρέμφατο με το ξέσκισμα σάρωσε τα Όσκαρ.

Υ.Γ. 2 Συλλυπητήρια. Και στη γυναίκα σας και στην ξανθιά τριαντάρα κόλαση.

Μυρτώ μου, είμαι 16 χρονών, έχω σεξουαλικές σχέσεις με το αγόρι μου από πέρυσι και σχεδόν πάντα χρησιμοποιούμε προφυλακτικό. Αυτή τη φορά όμως έγινε το μεγάλο λάθος γιατί το κάναμε ελεύθερα σε επικίνδυνη μέρα και εκείνος δεν πρόλαβε. Όταν είδα ότι είχα πέντε μέρες καθυστέρηση έπαθα πανικό, έκλαιγα, ενώ το αγόρι μου προσπαθούσε να με πείσει να κάνω το τεστ. Αλλά εγώ φοβόμουν. Κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι έχω μείνει έγκυος. Τελικά την έβδομη μέρα το έκανα και βγήκε θετικό (πήγα και στο γιατρό και όντως είμαι). Τώρα όμως ψάχνουμε να βρούμε άλλο γυναικολόγο που να αναλαμβάνει τέτοιες περιπτώσεις, αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο επειδή λένε ότι είμαι ανήλικη και θέλουν τη συγκατάθεση των γονιών μου για να κάνω έκτρωση. Τι να κάνω, Μυρτώ, η μητέρα μου θα με σκοτώσει αν της πω ότι έμεινα έγκυος, αν και ξέρει για τη σχέση μου. Υπάρχει κάποιος γιατρός που δεν χρειάζεται τη συγκατάθεση; Νίκη

Τι λες, ρε Νίκη, πλάκα μάς κάνεις βραδιάτικα; Ότι θα σου έλεγα, ναι, υπάρχει ένας, πάρε τηλέφωνο και τρέχα; Μίλα στη μητέρα σου, ένα χρόνο σχέση έχεις, αποκλείεται να πέσει από τα σύννεφα. Κι αν πέσει, θα ξανασηκωθεί – δεν είναι αυτό το θέμα, οπότε σοβαρέψου και τελείωνε.

Λοιπόν, Μυρτώ, εγώ σου γράφω όχι απαραίτητα για το ερωτικό μου δράμα, αλλά επειδή πολλή μαυρίλα έπεσε στη ζωή μας. Στέλνω λοιπόν ένα γράμμα-δήλωση προς όλους εμάς τους 25άρηδες πτυχιούχους και πεισματικά άνεργους, ότι η ζωή είναι από μόνη της τόσο όμορφη και τόσο ανεξάρτητη που όταν της δείχνεις το χαμόγελό σου στο ανταποδίδει στο διπλάσιο… όχι, δεν έπαιξα τζόκερ και κέρδισα, ούτε σε interview γνώρισα τον πρίγκιπα. Ίσα-ίσα, μόλις αποχαιρέτησα το αγόρι που αγάπησα, γιατί τα ψίχουλα που μου πέταγε έπρεπε να μου είναι αρκετά. Όμως, πρώτη φορά είπα «σ’ αγαπώ» και το εννοούσα, χωρίς να σκεφτώ ότι μπορεί να φανώ γελοία, γιατί απλά έτσι ένιωσα και γούσταρα που δεν το έφαγε η μαρμάγκα του εγωισμού. Έχω την οικογένειά μου που κάθε μέρα κερδίζουμε μια μάχη σαν ομάδα, έχω τις τρελιάρες τις φίλες μου που βγάζουν φωτό σε κάθε γωνιά της Αθήνας και χορεύουμε στους δρόμους σαν να μην υπάρχει αύριο. Και το σημαντικότερο: ότι κάθε «όχι» που ακούω το μετατρέπω σε «ναι» στα όνειρά μου, γιατί έτσι θέλω! Τελικά, η μόνη μετοχή που δεν θα πέσει σε κανένα χρηματιστήριο είναι οι άνθρωποι και οι αξίες μας. Γι’ αυτό αγαπηθείτε, τρελαθείτε, πληγωθείτε για έναν έρωτα, ακολουθήστε τα ένστικτά σας και μείνετε πιστοί στον εαυτό σας και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Η ζωή ξέρει…

Κι εγώ μια φορά έφαγα κάτι μανιτάρια στο Άμστερνταμ και επί πέντε ώρες τα μετέτρεπα όλα σε «ναι» στα όνειρά μου. Επίσης μετέτρεπα τους ανθρώπους σε σκίουρους και τα περαστικά οχήματα σε μοβ ιπτάμενους νάνους.

Υ.Γ. Εννοείται πως χόρευα στους δρόμους σαν να μην υπάρχει αύριο. Στο καπάκι πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου και της είπα να αγαπηθεί, να τρελαθεί, να πληγωθεί για έναν έρωτα, να ακολουθήσει τα ένστικτά της και να μείνει πιστή στον εαυτό της. Και ότι προ ολίγου, στο μουσείο της μαντάμ Τισό, μου έκλεισε το μάτι ο Λένιν.

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.