Γεια σου, κούκλα, δεν θέλω απάντηση, τον πόνο μου θέλω να καταθέσω που μου έφυγε το μωρό μου στη Θεσσαλονίκη που σπουδάζει κι έχω μείνει μπάκουρος να τη σκέφτομαι και να βα-σα-νί-ζο-μαι. Δέσποινααα, τα μάτια χαμηλά εκεί πέρα. I’ m your man.
Μπα σε καλό σας, με κάνατε και γέλασα πρωί-πρωί. Λοιπόν, πείτε στη Δέσποινα να έρθει αμέσως πίσω και να πάει να γραφτεί στον Αμάραντο. Το πρόβλημά σας λύθηκε διά παντός γιατί τα πανεπιστήμια κλείνουν και πάνε στο διάολο. Κυβέρνηση, Υπουργείο Παιδείας και Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης είναι στο πλευρό σας.
Υ.Γ. 1 Θέλετε και πανεπιστήμια, τρομάρα σας. Άντε τσακιστείτε να μάθετε καμιά πολεμική τέχνη, κάνα νονιλίκι, τίποτα μπουνίδια, τέτοια έχει το μενού.
Υ.Γ. 2 Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας…
Μυρτώ μου! Ένα χρόνο και κάμποσους μήνες πριν έγινε η μεγάλη γνωριμία, έπεσε η βροντερή ματιά, αναβίωσαν οι πεταλούδες στο στομάχι. Και να σου τα μηνύματα στο «Σε είδα» και να σου οι εφημερίδες κάθε Πέμπτη με κατάληξη να διαβάζουμε μαζί πάντα τη στήλη σου στην Athens Voice, είτε στο αυτοκίνητο, είτε στην καφετέρια, είτε στο αμάξι. Σήμερα, εγώ μακριά, εκτός Αθήνας, Αττικής και Ελλάδος για μικρό χρονικό διάστημα. Μυρτώ μου, κράτα του παρέα με τη στήλη σου, συνέχισε αυτά τα υπέροχα καυστικά σχόλιά σου για να είμαι σίγουρη ότι αυτό το μουτράκι θα περνάει λεπτά με ένα χαμόγελο στα χείλη. Καμιά από τις ωραίες συνταγές σου για την αγάπη εξ αποστάσεως; -little treasure
Η αγάπη εξ αποστάσεως είναι συνταγή από μόνη της, μικρέ μου θησαυρέ – ένα πολύ ισχυρό παραισθησιογόνο. Τίποτα δεν θα τη βλάψει, τίποτα δεν την απειλεί, τίποτα δεν την προσγειώνει. Άμα πας κοντά, τότε αρχίζουν τα όργανα.
Υ.Γ. Αν πάλι υπάγεστε στην κατηγορία του πρώτου γράμματος και την έχετε σκαπουλάρει στο εξωτερικό για κάνα μεταπτυχιακό, λυπάμαι που το μαθαίνετε από μένα, αλλά τζάμπα δρόμο κάνατε.
Τι κάνεις όταν είσαι με έναν άνθρωπο 5μισι πανέμορφα χρόνια και εκείνη/εκείνος ξαφνικά σου λέει «γιοκ» και ότι μας τελείωσε ο έρωτας; Τι κάνεις όταν ήσασταν κολλητοί με τον έρωτά σου, τι κάνεις όταν μοιράστηκες πολλά, τι κάνεις όταν έχεις γεμίσει αξέχαστες μικρές καθημερινές αναμνήσεις και μία μελλοντική ζωή γεμάτη όχι όνειρα τρελά αλλά πολλά μικρά απλά σχέδια, τα μικρά εκείνα «θέλω»;
Το σημαντικότερο, τι τα κάνεις όλα εκείνα τα βράδια που πλάγιασε δίπλα σου, που τα θυμάσαι ένα-ένα τα καρδιοχτύπια και σε στοιχειώνουν καιρό;
Τι κάνεις όταν δεν θες να την/τον ξαναδείς, πώς προχωράς εσύ μπροστά; Κ.Τ.
Μα αυτά τα έχουμε πει από το πρώτο έτος και θα ’πρεπε να τα ξέρουμε νεράκι. Τέλος πάντων, πάμε πάλι: Ερώτηση: «Πώς τρώγεται ένας ελέφαντας;» Απάντηση: «Τρώγεται μπουκιά-μπουκιά». Ω, ναι, με μαχαίρι και με πιρουνάκι. Και διάλειμμα. Και ξανά. Και μέχρι να τον χωνέψεις, έχει σκάσει μύτη το επιδόρπιο με το παρόν του το ωραίο, το λαχταριστό, με το φρέσκο φρέσκο «τώρα» του, και ξαφνικά (αλλά όχι και τόσο ξαφνικά) ο ελέφαντας είναι πια παρελθόν…
Υ.Γ. 1 Εγώ με τούτο εκπλήσσομαι: Τι βιονικά στομάχια έχουμε φτιάξει, ρε μάγκες, με τόσους ελέφαντες που καταβροχθίσαμε μπουκιά-μπουκιά!
Αγαπητή Μυρτώ, σου γράφω κυρίως γιατί με πιάσαν τα διαόλια μου νυχτιάτικα και το ματάκι μου δεν λέει να κλείσει, να ηρεμήσει και το κεφαλάκι από την κούραση της ημέρας. Σκέφτομαι, τελικά, λες το πρόβλημα να το ’χω γω; Από όσα άτομα έχω γνωρίσει στα 23 μου χρόνια, φίλη πραγματική μόνο μία μπορώ να πω και αυτό το βρίσκω όσο να ’ναι θλιβερό. Εννοώ πως, στη σκέψη ότι αν, ίσως, συμβεί κάτι με τη σχέση μου, τι έχω; Μια φίλη (ενώ όλοι οι άλλοι περιτριγυρίζονται τουλάχιστον από καμιά δεκαριά) και τους γονείς μου.
Έχω δίκιο που το βλέπω αποτυχία του ίδιου μου του εαυτού τελικά;
Πλάκα κάνετε, ξέρετε τι πάει να πει οικοδομή; Έχει συνεργεία εκσκαφής, θεμέλια, μετά ρίχνεις μπετά, φτιάχνεις σκελετό, ανεβάζεις τοίχους, κουφώματα, υδραυλικά, ηλεκτρικά, δάπεδα – πολύ πράμα σας λέω. Άμα μιλάμε για στέρεα κατασκευή δηλαδή, όχι ό,τι κι ό,τι.
ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΟΛΑ: Ποιος να το ’λεγε ότι θα ερχόταν ένα φθινόπωρο που τα πιο πολλά θα έμοιαζαν ανεπίκαιρα; Ανεπίκαιρο το πάθος, οι καινούργιες ταινίες, οι παρέες, τα σημάδια του μαγιό στους ώμους, οι πλάκες που κάναμε, οι διηγήσεις ιστοριών του καλοκαιριού, οι πατημένοι αχινοί, μοιάζει ανεπίκαιρη η ανάγκη για έρωτα, το να μιλάς για σένα, για την τρέλα σου, για τα πήγαιν’ έλα σου, για το «κάθε μέρα» σου. Αυτές τις μέρες φαντάζει ανεπίκαιρο ό,τι δεν σχετίζεται με μία και μοναδική πραγματικότητα, το φασισμό. Μοιάζει ανεπίκαιρη η φαντασία, μοιάζουν απλώς ναρκισσισμός τα έξυπνα άρθρα, πλαδαρά τα τραγούδια αγάπης, ο χαβαλές μοιάζει με λιποταξία, θέμα περιφερειακό η μαστογραφία μου, ο χωρισμός της φίλης μου, ο διαβήτης της μάμας μου, μοιάζει ανεπίκαιρο ό,τι δεν έχει σχέση με θυμό, με κυνηγητό, με τιμωρία, με ενοχή. Ανεπίκαιρο το γέλιο, το φλερτ, η καύλα; Ποιος να το ’λεγε…
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
18°
