Athens Voices 675

«Μα είναι δυνατόν, ρώσικο μπαλέτο, και οι χορευτές να είναι με πεσμένα στήθη σαν να έχουν γυναικομαστία;»
(Ώριμη κυρία γκρινιάζει στην παρέα της. Ζόναρς, Πέμπτη βράδυ)

Δημόσια υπηρεσία. Ουρές πολιτών περιμένουν να εξυπηρετηθούν, ανάμεσά τους και αρκετοί ηλικιωμένοι άνθρωποι. Μία από τις υπαλλήλους πίσω από το γκισέ δίνει τηλεφωνική παραγγελία για καφέδες, ενώ η διπλανή της λέει φωνάζοντας:
«Παράγγειλε και μερικούς καθετήρες μαζί, θα τους χρειαστούμε». Και σκάνε και οι δύο στα γέλια.
(Κέντρο Αθήνας, Πέμπτη πρωί)

Οκτάχρονο αγοράκι προς τη μαμά του, σε έκθεση αθηναϊκού μουσείου:
«Το ήξερα ότι ήταν παγίδα! Να μας φέρεις πρώτα στο εστιατόριο και μετά εδώ!»

Το ίδιο αγοράκι, όταν η μαμά του του δείχνει μία περίτεχνα ξυλόγλυπτη σκάλα:
-Κοίτα, αυτό είναι ένα έργο τέχνης!
-Εγώ αυτό το βλέπω σαν πλαστικό!

Αίθουσα αναμονής ιατρείου, με αρκετό κόσμο να περιμένει. Κάποια στιγμή βγαίνει η βοηθός του γιατρού και λέει: Η κυρία Γαρυφαλλιά τάδε, παρακαλώ;
Μεσόκοπη κυρία: Τριανταφυλλιά με λένε.
Βοηθός: Ω, με συγχωρείτε.
Κυρία: Δεν πειράζει καλέ, και τα δύο λουλούδια είναι.
(Τετάρτη απόγευμα, Κολωνάκι)

«Μην κάνετε τον σταυρό σας, την ώρα χτυπάει».
(Συντροφιά σε cafe απέναντι από τη Μητρόπολη, την ώρα που χτυπάει η καμπάνα. Παρασκευή βράδυ)