Ο κουμπάρος βγάζει συμπέρασμα

(Περίληψη προηγουμένου: Όταν ο κουμπάρος είδε το τυφλό ραντεβού του σκέφτηκε να εξαφανιστεί, αλλά μετά είπε να το πιει κι αυτό το πικρό ποτήρι…)

Απομακρύνθηκε λίγο από το Μοναστηράκι, κοιτώντας τις περαστικές που εκείνη τη μέρα φορούσαν όλες σορτσάκια και μίνι και τηλεφώνησε στο 120 κιλών ραντεβού του να συναντηθούν λίγο πιο πέρα, τάχα ότι ήθελε να αποφύγει κάτι γνωστούς. Όταν την είδε να πλησιάζει, έφυγε κάθε αμφιβολία. Ήταν αυτή. Πώς μπορούσε να έχει πέσει τόσο έξω; Πώς είχε φτάσει να πειστεί ότι αυτή θα ήταν αν όχι όμορφη, τουλάχιστον γλυκούλα;

Μάλιστα, έκανε και σχέδια. Ότι θα τα φτιάχνανε και θα την προσκαλούσε στο χωριό για διακοπές. Ότι θα ξυπνούσαν μαζί το πρωί κι εκείνη θα του ετοίμαζε καφέ και θα ασχολιόταν με τον πιτσιρικά όσο εκείνος θα αναπαυόταν στον ίσκιο στην αυλή. Ότι θα πήγαιναν για μπάνιο και θα την άλειφε λάδι, ότι το απόγευμα θα ξάπλωναν στα δροσερά σεντόνια για έναν υπνάκο, ότι το βράδυ θα της άφηνε τον πιτσιρικά να τον προσέχει και να τον κοιμίζει για να βγαίνουμε μαζί, που στο μεταξύ θα είχα νοικιάσει δωμάτιο σε κοντινό ξενοδοχείο.

Οι γλυκές αυτές σκέψεις απομακρύνθηκαν γρήγορα καθώς εκείνη τον πλησίαζε, και πήγαινε και δεν πήγαινε πάνω σε κάτι τακούνια που κόντευαν να σπάσουν, κραδαίνοντας μια τεράστια τσάντα. Φιλήθηκαν στο μάγουλο, αλλά εκείνη ήταν θυμωμένη. Την είχε στήσει ήδη πάνω από μισή ώρα.

Εκείνη: «Μπορείς να μου πεις τι έγινε;»

Κουμπάρος: «Τίποτα, απλώς είδα κάτι γνωστούς και ήθελα να τους αποφύγω, σόρι…»

Εκείνη: «Να σου πω πώς μου φάνηκε εμένα; Ότι κατάλαβες ποια ήμουν δεν σου άρεσα και ήθελες να φύγεις»

Κουμπάρος: «Καλά, πλάκα κάνεις; Πώς σου πέρασε αυτό από το μυαλό;»

Χώθηκαν σε κάτι στενά και ο κουμπάρος είχε ακόμα ταχυπαλμίες κι εκείνη παραπονιόταν: «Ψάχνεις ένα μέρος να μην έχει κόσμο;»

Μετά από λίγο ο κουμπάρος αναφώνησε: «Να, εδώ είναι ωραία! Θέλεις να κάτσουμε;». Ήταν ένα ήσυχο καφενείο όπου δεν υπήρχε ψυχή και έκατσαν ο ένας απέναντι από τον άλλο. Κάπως είχε αρχίσει να ηρεμεί, όταν βγήκε η σερβιτόρα. Την ήξερε. Ήταν φίλη μιας άλλης σερβιτόρας, που δούλευε κάπου αλλού, και ο κουμπάρος όλο και της κολλούσε με τρόπο. Χαμογέλασε με το χαμόγελο του υπεράνετου που δεν τρέχει τίποτα και παρήγγειλε ένα καραφάκι ούζο. Μετά είχαν τον εξής διάλογο:

Εκείνη: «Δεν χρειαζόταν να πάρεις ολόκληρο καραφάκι. Αν θέλεις μπορούμε να φύγουμε σε λίγο»

Κουμπάρος (που σκεπτόταν τουλάχιστον μην πάει χαμένο κοτζάμ ούζο): «Γιατί να φύγουμε; Ωραία είναι εδώ…»

Εκείνη: «Μάλιστα. Τι άλλα νέα;»

Τότε, ήρθαν δυο πιτσιρίκες και έκατσαν στο δίπλα τραπέζι. Το μάτι του κουμπάρου έπεσε πάνω τους, αλλά από ευγένεια προς το ραντεβού του τράβηξε γρήγορα το βλέμμα του κι εκείνο έπεσε χαμηλά. Τότε διαπίστωσε ότι ο αστράγαλος του ραντεβού του δεν είχε καθόλου κόκαλο και ήπιε μια γερή γουλιά απ’ το ποτήρι του.

Μετά με πήρε τηλέφωνο και είχαμε τον εξής διάλογο:

Κουμπάρος: «Έλα ρε μαλάκα, τώρα ξεμπέρδεψα»

Μπάμπης: «Πού είσαι;»

Κουμπάρος: «Πίνω ένα ουζάκι να χαλαρώσω. Θα έρθεις να στα πω;»

Την επόμενη μιάμιση μέρα ο κουμπάρος έπεσε σε βαθιά περισυλλογή. Σκεπτόταν πώς γίνεται στο δρόμο να του αρέσει όποια βλέπει, αλλά όσες έβγαιναν από το τσατ να είναι σαν δεινόσαυροι. Κατέληξε ότι αυτές που κάνουν όλη την ώρα τσατ δεν βγαίνουν στο δρόμο και μετά με πήρε τηλέφωνο: «Έλα ρε μαλάκα. Ξέρεις τι σκέφτηκα; Ελληνίδες σε τσατ και μάλιστα χωρίς φωτογραφία κατά 99% θα είναι χοντρές. Καλύτερα να ψάχνω Ρωσίδες. Αυτές τουλάχιστον θα έχουν ωραίο σώμα…»

Γέμισε ένα μεγάλο ποτήρι ούζο, άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε να κοιτάει φωτογραφίες από μια ρώσικη ιστοσελίδα γνωριμιών. Αν αυτές οι φωτογραφίες ήταν αληθινές, περισσότερες από τις μισές τις παντρευόταν την άλλη μέρα. Αναθάρρησε. Έβαλε κι άλλο ούζο, άναψε κι άλλο τσιγάρο κι άρχισε να στέλνει μηνύματα. Του απάντησε η Μιμή, από τη Μολδαβία. Εκείνη 26, ο κουμπάρος 48 αλλά δήλωσε 40, εκείνη του είπε με σπαστά ελληνικά «και ο πρώην μου 40 ήταν, δε μ’ αρέσουν τα μικρά» και δώσ’ του να χαχανίζει και έδωσαν ραντεβού για την επόμενη μέρα.

Συνεχίζεται…