Mίλα μου βρώμικα 442

Είναι 25 και ακόμα ρωτάει τη μαμάκα για τα πάντα. Α ναι, σωστά, ξέχασα, είναι που «δεν έχει δικά του λεφτά ακόμα, και φταίει αυτό». Είναι και το άλλο, που βλέπεις ότι όποτε γυρνάς την πλάτη, αυτή, η άλλη, θα πάει, αλλά κατά τα αλλά εγώ δεν την έβαλα στη θέση της. Και ερωτώ: περιμένεις να το φας το κέρατο για να έχεις αποδείξεις, ξενοιάζεις ή απλά αδιαφορείς, αρκεί να περνάς εσύ καλά και ας περνάνε και άλλες;

Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν τον έχω το συνδυασμό «περνάω καλά κι ας περνάνε κι άλλες», αλλά όποιος/α είναι σε θέση να το πετύχει, έχει το θαυμασμό και την αμέριστη συμπαράστασή μου. Ειδικά όταν το «διακύβευμα» είναι ένα άβουλο 25χρονο χαζοπούλι σαν αυτό που περιγράφετε.

Υ.Γ. Όσο για τη μαμάκα, άλλοι τη ρωτάνε μέχρι τα 125. Δείξτε, λοιπόν, επιείκεια και συγκεντρωθείτε μόνο σε ό,τι έχετε να πάρετε. Ώσπου να βαρεθείτε και να τον στείλετε μια και καλή.

Μυτρούδι  μου, υπάρχει συγκεκριμένη δοσολογία για το πόση σοκολάτα πρέπει να φάει κανείς για να ξεπεράσει έναν πρώην; Γιατί κοντεύω να φάω ολόκληρο το εργοστάσιο του Τσάρλι και τίποτα (τον Τσάρλι πρέπει να τον έχω ήδη φάει). Χώρισα προ δύο μηνών, και ακόμα πενθώ! Ναι, πολύ drama. Σοκολάτα, τσιγάρα, Cosmopolitan και δακρύβρεχτα βράδια έχουν γίνει η νέα μου καθημερινότητα (άραγε ο Τολστόι θα με έβαζε για κανένα ρολάκι στα βιβλία του;). Δεν βγαίνω, μένω μέσα, και όχι γιατί δεν έχω πού να πάω αλλά, να, είμαι ο ελεύθερος πολιορκημένος, πλαντάζω με την ησυχία μου. Χωρίσαμε γιατί ήμουν το τρίτο σώμα –με το που το μαθαίνω, σοκ–, το βράδυ του χωρισμού κλαίγαμε αγκαλιά (μέχρι και στο χωρισμό υπεράνω, άι σιχτίρ πια!), βλέπεις ούτε εγώ ούτε εκείνος ήθελε να χωρίσουμε, αλλά ήταν μπερδεμένο το έρμο –μην πω τίποτα χειρότερο– και έτσι πάπαλα. Έχουμε μιλήσει μια, δύο φορές για να ανταλλάξουμε τα πράγματα που έχει ο ένας του άλλου, αλλά ως εκεί, ακόμη κανένας δεν έχει καταφέρει να πει το πότε και το πού για να τα επιστρέψουμε – καλύτερα, γιατί έτσι ακόμα ελπίζω σε κάτι, ναι, κράξε όσο θες αλλά τον θέλω πίσω, θέλω να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία μόνο εγώ και εκείνος, απλά εμείς. (Α, μην ξεχάσω να σου πω πως όταν χωρίσαμε την επόμενη μέρα τηλεφωνηθήκαμε, ανταλλάξαμε ένα «πώς είσαι;» κι ένα πνιχτό «σ’ αγαπώ»). Ρε, Μυρτώ, έχω κολλήσει και θέλω άλλο τέλος γι’ αυτή την ιστορία. Κι αν στο τέλος νικάμε εμείς, οι ευαίσθητοι της γης, τότε έχουμε ακόμα ελπίδες...

Κάτι μου λέει ότι αυτή τη δεύτερη ευκαιρία θα την έχετε σύντομα. Ως γνωστόν, ό,τι περιέχει δράμα, περιέχει και ένταση, ψευδαίσθηση και ιδεοληψία – τα βασικά συστατικά του έρωτα, δηλαδή. Δεν ξέρω βέβαια αν όλο αυτό είναι για καλό, ούτε αν είσαστε εσείς οι ευαίσθητοι της γης – εκτός αν έτσι ονομάζεται στις μέρες μας η τρέλα του ανικανοποίητου.

Υ.Γ. Τι σημαίνει «τρίτο σώμα»; Ότι ο ευαίσθητος της γης είχε άλλη μια σχέση εκτός από σας;

Αγαπητή Μυρτώ, μια βδομάδα πριν φύγω και πω τέλος στη φοιτητική μου ζωή (σε ένα νησί του Ιονίου) και λίγες μέρες πριν φύγει αυτός, νιώθω ότι τον έχω ερωτευτεί και δεν έχω περιθώριο να κάνω τίποτα. Εκείνος δάσκαλος εδώ, τον είχα γνωρίσει μέσω κοινών φίλων και τον είχα προσέξει από παλιά, αλλά δεν πίστευα ποτέ ότι θα κολλήσει για τα καλά στο μυαλό μου, όπως τον τελευταίο καιρό. Είχα προσπαθήσει και στο παρελθόν να τον προσεγγίσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Και πάνω που μου δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα, φεύγουμε και οι δυο. Έχει καταλάβει ότι μου αρέσει, ενώ όταν βρισκόμαστε με κοιτάζει έντονα. Του χρόνου πιθανότατα να είναι πάλι εδώ, ενώ εγώ Αθήνα. Και ξέρω πως όσο και να τον θέλω, είναι δύσκολο να τον έχω. Θέλω όμως (τουλάχιστον) πριν φύγω να του μιλήσω. Οι φίλες μου λένε να μη ρίξω τα μούτρα μου. Εσύ τι λες; Sos, Μυρτώ, τον θέλω και τον χάνω!

Εγώ λέω να ρίξετε αμέσως τα μούτρα σας, να στριμώξετε το δάσκαλο στην πλησιέστερη γωνία και να του σκάσετε μια φιλάρα που θα τον στείλει στην Ανδρομέδα.

Άσχετο 1. Επιτέλους. Τετάρτη 3 Ιουλίου, το Κοτσετάκι και το Παντσάκι με τα σιντάκια τους, back to back στο ΧΟΡΟΣΤΑΣΙΟ, στην ταράτσα, κάτω από τα παθιασμένα άστρα του καλοκαιριού. Να έρθετε, θα περάσουμε μαγικά. Θα πίνουμε, θα λικνιζόμαστε, θα χοροπηδάμε και θα αγκαλιαζόμαστε όλη νύχτα. (Άσε που θα τους σπάω και τα νεύρα παρεμβάλλοντας ACDC στο πρόγραμμα...)

Άσχετο 2. Πανσέληνος του Αγίου Πνεύματος στην τζιώτικη βεράντα με Tanqueray tonic και με μια αγάπη που έρχεται από πολύ μακριά. Ω ναι, κάπως έτσι αποκτάς αντισώματα επιστρέφοντας στην Αθήνα και μαθαίνοντας ότι έχεις υπουργό Υγείας τον Άδωνι Γεωργιάδη. Καλή ανάρρωση, εύχομαι.

Ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά... και στα fm! Το «Μίλα μου βρώμικα» κάνει τα ερωτικά σας θέματα να ακούγονται σαν παθιάρικο τραγούδι στο Athens Voice Radio 102.5