Ο κουμπάρος διστάζει να συναντήσει το ραντεβού του

(Περίληψη προηγουμένου: Μετά το τελευταίο αποτυχημένο ραντεβού στα τυφλά, ο κουμπάρος ήταν σίγουρος ότι αυτή θα ήταν καλή περίπτωση…)

Μιλούσαν στο τηλέφωνο και ο κουμπάρος προσπαθούσε να καταλάβει από τη φωνή της αν ήταν χοντρή – είχαν ήδη μιλήσει κάποιες φορές και ντρεπόταν να τη ρωτήσει λεπτομέρειες για την εμφάνισή της. Κάτι όμως μέσα του τού έλεγε ότι αυτή θα ήταν όμορφη. Του φαινόταν και ισορροπημένη. Εκείνη του είχε πει «μην περιμένεις να δεις κάνα μοντέλο», αλλά ο κουμπάρος έτσι κι αλλιώς δεν είχε τέτοιες απαιτήσεις. Ήθελε μια κοπέλα νορμάλ, που να βλέπεται. Τόσο δύσκολο ήταν πια;

Είχανε δώσει ραντεβού στο Μοναστηράκι κατά τις 8 και ο κουμπάρος έκανε την εμφάνισή του νωρίτερα. Είχε πολύ κόσμο στην πλατεία. Τουρίστες που χαζεύανε τριγύρω, μετανάστες που πουλάγανε ελικοπτεράκια και μπαλόνια, πιτσιρικάδες που κάνανε σκέιτ και κορίτσια. Πολλά κορίτσια. Και όλα του άρεσαν. Λες και ήταν η μέρα της πασαρέλας. Αισθανόταν σα να βρίσκεται σε ένα μικρό παράδεισο όταν το μάτι του έπεσε σε μια κοπέλα που πρέπει να ήταν τουλάχιστον 120 κιλά και του κοπήκανε τα πόδια. Τον κυρίευσε μια παράξενη βεβαιότητα ότι ήταν το ραντεβού του.

Κρύφτηκε πίσω από μια μεγάλη κολόνα και την πήρε τηλέφωνο για να δει αν θα το σηκώσει. Το σήκωσε και είχαν το εξής διάλογο:

Εκείνη: «Έλα, πού είσαι;»

Κουμπάρος: «Έρχομαι, σε κάνα 5λεπτο θα είμαι εκεί. Τι φοράς για να σε γνωρίσω;»

Εκείνη: «Άντε, έλα και θα με γνωρίσεις»

Αμέσως μετά με πήρε τηλέφωνο.

Κουμπάρος: «Έλα ρε μαλάκα, δε βλέπεται λέμε»

Μπάμπης: «Τι έγινε ρε;»

Κουμπάρος: «Έτσι κι έτσι»

Μπάμπης: «Ρε, είσαι σίγουρος ότι είναι αυτή;»

Κουμπάρος: «Είναι μακριά αλλά μου φάνηκε ότι απάντησε στο κινητό την ώρα που την πήρα. Κατά 95% είμαι σίγουρος ότι είναι αυτή. Κυκλοφορούν κι άλλες 3-4 που φαίνονται σαν κάτι να περιμένουν. Τι να κάνω; Να φύγω; Κι αν είναι καμιά άλλη; Τι να κάνω ρε μαλάκα, βρίσκομαι σε απόγνωση. Υπάρχουν ένα σωρό ωραία κορίτσια εδώ, εγώ θα κυκλοφορώ με τον βρικόλακα;»

Μπάμπης: «Τι να σου πω ρε, καλύτερα κοπάνα τη…»

Κουμπάρος: «Καλά, θα σε ξαναπάρω σε λίγο»

Τον έπιασε ταχυπαλμία. Προχώρησε, πέρασε από μπροστά της κάνοντας τον αδιάφορο, μπήκε μέσα στο σταθμό και άρχισε να πηγαίνει πέρα δώθε. Κοιτούσε από ένα παράθυρο έξω και παρακαλούσε να εμφανιστεί κάποιος, να την πάρει και να φύγουνε. Τίποτα. Μετά, κρύφτηκε πίσω από μια άλλη κολόνα και είδε κάτι τουρίστες να τον κοιτάνε περίεργα, αλλά ήταν το τελευταίο που τον ένοιαζε. Την ξαναπήρε τηλέφωνο και τώρα ήταν σίγουρος ότι το σήκωσε και πως ήταν αυτή. Μετά, είχαν τον εξής διάλογο:

Εκείνη: «Έλα, ακόμα να φτάσεις; Πού είσαι;»

Κουμπάρος: «Έλα ρε, μου έτυχε μια δουλειά ρε γαμώτο, κάτι πολύ επείγον, είδα ένα γνωστό και…»

Εκείνη: «Τι; Δηλαδή τι εννοείς; Να μη βρεθούμε; Να φύγω;»

Κουμπάρος: «Ίσως να είναι καλύτερα…»

Εκείνη: «Πλάκα μου κάνεις τώρα, έτσι;»

Κουμπάρος: «Κάτσε, κάτσε, μήπως το κανονίσω, και σε παίρνω σε 5 λεπτά»

Μετά με ξαναπήρε τηλέφωνο αλαφιασμένος.

Κουμπάρος: «Έλα ρε μαλάκα, αυτή είναι. Έχω γίνει ρεζίλι σε όλο το Μοναστηράκι, πάω από κολόνα σε κολόνα σαν τον Βέγγο»

Μπάμπης: «Εντάξει ρε, άντε να πιεις ένα καφεδάκι και στο μισάωρο κοπάνα τη»

Κουμπάρος: «Δεν έρχεσαι κι εσύ ρε;»

Μπάμπης: Δεν μπορώ ρε, έχω δουλειά, μπορεί αργότερα. Πάρε να μου πεις τι γίνεται»

Συνεχίζεται…