Athens Voices 645

Παρασκευή βράδυ. Στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Πέερ Γκυντ», έχουν πάει σχολεία από το Ηράκλειο Κρήτης και από την Καβάλα. Ατάκες που ακούστηκαν στο διάλειμμα:

-Ωραίο είναι, ε;
-Τι, το βλέπεις;!

Πρέπει να μπούμε, χτύπησε η καμπάνα.

Στο τέλος της παράστασης:
-Εμένα στο δεύτερο μισό με πήρε ο ύπνος.
-Το ξέρουμε. Ροχάλιζες.

-Έλα, μάνα! Τώρα τελείωσε!

-Γιατί χειροκροτούσατε, ρε σεις;
-Γιατί ήταν γαμάτο.

«Είναι να μη βάλεις κάτι στο μυαλό σου, ξεπερνάς ακόμη και τον εαυτό σου!»
(Μότο που φωνάζουν ρυθμικά όλοι μαζί, τα παιδιά που δουλεύουν στο Starbucks, Μοναστηράκι, Τρίτη μεσημέρι)

Στο ίδιο κατάστημα:
Πιτσιρίκες παίρνουν καφέδες, όταν μία από αυτές λέει:
«Όταν τον πίνω σκέτο είναι φαρμάκι. Όταν τον πίνω μέτριο μού φαίνεται γλυκός. Όταν τον πίνω γλυκό είναι σαν μαρμελάδα. Πώς να τον πίνω, ρε συ;»
(Μοναστηράκι, Τρίτη μεσημέρι)