Λοιπόν το στόρι έχει ως εξής, είμαι δυο χρόνια single με κατά καιρούς φάσεις «οκ είμαι καλά, περνάω όμορφα» και άλλες που πέφτω στα πατώματα και σκέφτομαι τι σκατά έχω πάνω μου και δεν πλησιάζει άνθρωπος! Όπως κι οι υπόλοιπες αναγνώστριές σου είμαι μια κανονική κοπέλα με κανονικά μυαλά και standards! Δεν θα μπω στο τριπάκι να σου περιγράψω εμφάνιση κτλ! Το ερώτημά μου είναι το εξής: είμαστε 6 κοπέλες, διαφορετικοί τύποι η καθεμία 27-33 ετών αλλά όλες ελεύθερες! Τι πιστεύεις κάνουμε λάθος ή σωστό; Βγαίνουμε έξω, έχουμε δραστηριότητες, λίγους μηδαμινούς άντρες φίλους, αλλά οι άντρες έξω δεν μας φλερτάρουν... για την ακρίβεια ούτε καν μας δίνουν σημασία! Πιστεύεις είναι λάθος που κυκλοφορούμε μόνο γυναίκες; Στείλε μου τα φώτα σου, ρε Μυρτώ, μπας και δούμε φως τώρα το 2018! Θα θέλαμε κάποιες πρακτικές και ρεαλιστικές συμβουλές! Υ.Γ. Για όσους άντρες γράψουν από κάτω ότι ενδιαφέρονται να μας γνωρίσουν κτλ. να ανοίξουν τα μάτια τους στον πραγματικό κόσμο και να σταματήσουν να κοιμούνται όρθιοι!! Σε ευχαριστώ και σε φιλώ! - Κ.
Μήπως να δοκιμάζατε να βγαίνατε δύο δύο; Τρεις τρεις; Η αλήθεια είναι ότι έξι διψασμένες για αγάπη γυναίκες μπορεί να δείχνουν λίγο τρομακτικές στον αντρικό πληθυσμό. Επίσης η τελευταία σας αποστροφή για τους άντρες που πρέπει να ανοίξουν τα μάτια τους, εχμμμ, ίσως να μη δείχνουν πολύ φιλικές προθέσεις απέναντι στους επίδοξους φλερταριστές. Τέλος, ποιος σας είπε ότι τις υπόλοιπες γυναίκες αυτής της βασανισμένης πόλης τις φλερτάρει κανείς; Δεν έχετε τίποτα στραβό, απεναντίας είσαστε μέσα στο trend της εποχής: γυναίκες που ψάχνουν αυτό που θα ήθελαν να υπάρχει αλλά που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πουθενά γύρω τους γιατί όλοι σαλιαρίζουν στο ίντερνετ.
Υ.Γ. Αν δεν πετύχουν όλα αυτά, μήπως να φορούσατε τίποτα περικεφαλαίες και φτερά τσαλαπετεινού και να βγαίνατε όλες μαζί μπούγιο; Ε δεν παίζει, κάποιος θα σας προσέξει. Και τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναρωτηθείτε αν όντως θέλετε σχέση και αν η παρουσία ενός συντρόφου θα έκανε καλύτερη τη ζωή σας.
Μυρτώ μου, γεια σου. Το πρόβλημά μου το έχεις ξαναδιαβάσει και έχεις πει πολλές φορές τη γνώμη σου σε άλλους αλλά ήθελα να σου στείλω κι εγώ. Είμαι 27 χρονών και σε αυτή τη φάση της ζωής μου έχω καταφέρει με πολύ κόπο να απαλλαγώ από δώδεκα κιλά που με βάραιναν και στο σώμα και στην ψυχή. Ποτέ δεν υπήρξα αδύνατη. Στα παιδικά - εφηβικά χρόνια ήμουν πάντα η στρουμπουλή αδελφή της Κάτιας (που είναι το ακριβώς αντίθετό μου, όμορφη, αδύνατη, με αυτοπεποίθηση, πάντα δημοφιλής κ.λπ.), αλλά τότε δεν με στεναχωρούσε τόσο όσο αργότερα στο λύκειο που έγινα το κέντρο της καζούρας και της χοντρής πλάκας για όλο το σχολείο. Αυτά στα λέω, Μυρτώ μου, γιατί παρά την κατάθλιψη, την ντροπή και τη βαθιά μου στεναχώρια δεν έμπαινα ποτέ σε διαδικασία δίαιτας ή, τουλάχιστον, δεν το έπαιρνα στα σοβαρά όσο χρειαζόταν για να βρω τη δύναμη και το πείσμα να χάσω βάρος. Μια ζωή ξεκινούσα, έχανα τα πρώτα πέντε, χαιρόμουν και, μετά, με την πρώτη απογοήτευση το ξανάριχνα στο φαγητό. Η μόνη φορά που αποφάσισα να σταματήσω την αυτοκαταστροφή ήταν αυτή που έζησα και ζω τώρα. Αφορμή, ένας έρωτας. Ένας έρωτας που ούτε τον φανταζόμουν ούτε τον περίμενα και που κατάφερε να με ενεργοποιήσει όσο τίποτε άλλο. Άρχισα να ονειρεύομαι, να φαντάζομαι τον εαυτό μου να ταξιδεύει, να χορεύει, να πηγαίνει βόλτες, σινεμά, μπαράκια μαζί με κάποιον που θα με αγαπούσε και θα στεκόταν δίπλα μου. Αυτός ο έρωτας έμεινε στο μυαλό μου. Δεν ξέρω γιατί νόμισα ότι το ενδιαφέρον του για μένα ήταν κάτι παραπάνω από φιλικό ή συμπονετικό, πάντως μου ξεκαθάρισε ότι δεν με βλέπει ερωτικά. Και σε ρωτάω, Μυρτώ μου, τι κάνουμε τώρα; Είμαι μείον δέκα κιλά, νιώθω καλύτερα, πάω γυμναστήριο, έχω να χάσω άλλα πέντε. Μόνο που δεν ξέρω για ποιον να τα χάσω... Τι να κάνω; - Μάρω
Ψυχοθεραπεία.
Υ.Γ. Ωραίες οι αφορμές, Μάρω μου, αλλά η απάντηση στην ερώτηση «δεν ξέρω για ποιον να τα χάσω» είναι απλή όσο και κλισέ. Τα κιλά που έχασες και που θα χάσεις είναι για πάρτη σου. Και δεν χρειάζεται σώνει και καλά μια μαγκούρα (που γαμώ είναι και η μαγκούρα, δε λέω) για να συνδεθούμε με τον εαυτό μας, να τον φροντίσουμε, να τον ομορφύνουμε, να τον νταντέψουμε και να του βάλουμε όρια, πράγμα που δυστυχώς δεν μας έμαθαν αυτοί που έπρεπε να μας το μάθουν. Όλα αυτά που είπες, ταξίδια, χοροί, βόλτες, σινεμά, μπαράκια –η ζωή γενικώς– θα σου συμβούν αν σε αγαπάς και σε προσέχεις.
Υ.Γ. Με τα ειλικρινή και σοβαρά γράμματα που μου στέλνετε, δεν μπορώ και να κανιβαλίσω. Πού πήγαν οι ανώμαλοι αναγνώστες μου; Πού πήγαν οι ανώμαλοι αυτής της πόλης; Τόσοι ματάκηδες, τόσοι επιδειξίες, από πού παίρνουν συμβουλές;
13°
