Μίλα μου βρώμικα 435. Η Μυρτώ Κοντοβά απαντά σε ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά.
Μίλα μου βρώμικα 435. Η Μυρτώ Κοντοβά απαντά σε ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά.
Μυρτώ, προ τριών περίπου ετών έκανα μια σχέση που ατύχησε, με πολύ κόστος εκ μέρους μου, γιατί ο τύπος ήταν από δω κι από κεί. Έκτοτε τον συναντούσα αραιά και πού και σιγά-σιγά αποκαθηλωνόταν, μέχρι που έπεσε από το βάθρο εντελώς. Παρ’ όλα αυτά, και επειδή είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, πότε-πότε πηγαίναμε σε κανένα θέατρο αφού και οι δύο το αγαπούμε πολύ. Τέλος πάντων, προχθές σε μια έξοδο στο Μέγαρο ήταν με δύο κινητά, ένα στο κάθε χέρι (τάχα μου να φωτογραφίζει τα εντυπωσιακά κομμάτια), αλλά να παίρνει και αυτή με την οποία βρίσκεται αυτό τον καιρό για να κανονίσει το μετά, αφού προηγουμένως μου είχε διευκρινίσει ότι είναι μια σχέση ανάγκης για να μην είναι μόνος. Κάποια στιγμή του είπα ότι αυτό (με τα κινητά) το βρίσκω τουλάχιστον άκομψο, μου απάντησε ότι δεν είχαμε κάνει καμιά συμφωνία να μην κανονίζει το μετά του, του είπα ότι υπάρχουν και οι λεγόμενες συμφωνίες μεταξύ Κυριών, αλλά εδώ το αυτονόητο έγινε ζητούμενο, τσαντίστηκε κι έφυγε. Στο τσακ ήμουν να του πω «Στα τσακίδια», είπα όμως το ευτελές μέρος να τον αφήσω να το χρεωθεί μόνος του. Επειδή αισθάνομαι πολύ πληγωμένη και επειδή του χρεώνω τεράστιο έλλειμμα ευαισθησίας και τακτ, αναρωτιέμαι μήπως εγώ ασυνείδητα επιτρέπω τέτοιου είδους συμπεριφορές και μήπως ειδικεύομαι στο να μετατρέπω κανονικούς ανθρώπους σε γαϊδούρια. Με εκτίμηση SALT PEPPER
Μπα, δε νομίζω ότι κάνατε καμιά μετατροπή. Σκεφτείτε, λοιπόν, τι θα λέγατε εσείς σε κάποια που συνεχίζει να αποζητά την παρέα ενός γαϊδουριού. Το οποίο παίζει μπάλα για πάρτη του και δεν του φαίνεται καθόλου γαϊδουριά, αφού πιστεύει ότι τα ’χει ξεκαθαρίσει. Ούτε θα καταλάβει ποτέ τίποτα – και σκασίλα του κιόλας, αφού είναι σούπερ βολικό να παίρνει από τον καθένα ό,τι χρειάζεται, μια και όλοι το δίνουν ευχαρίστως.
Υ.Γ. 1 «Σχέση ανάγκης για να μην είναι μόνος του». Πόσο πιο ντουβάρι;
Είμαι εγώ που σου έγραψα για την κοπέλα μου, που τη βρήκα να χαμουρεύεται με τον αδερφό μου. Φυσικά την έστειλα την ίδια μέρα. Με τον αδερφό μου από τότε δεν έχουμε πει ούτε «γεια», όμως εκείνη άρχισε να με παίρνει τηλέφωνο (πέντε φορές τη μέρα), να στέλνει απανωτά sms και να παρακαλάει να με δει έστω για πέντε λεπτά. Στο τέλος είπα «οκ, δε γαμιέται» και τελικά δώσαμε ραντεβού. Μου ήρθε βουρκωμένη, με το κεφάλι κάτω, σαν βρεγμένη γάτα. Για να μου πει τι; Ότι το μεταξύ μας δεν τραβάει αλλά είμαι πολύ σημαντικός για αυτή, ότι είναι ερωτευμένη με τον αδερφό μου και εκείνος μαζί της και ότι αυτός δεν μπορεί να το χειριστεί, γι’ αυτό ήρθε να το λύσει η ίδια. Με παρακάλεσε κιόλας κλαίγοντας να τον πάρω τηλέφωνο γιατί, λέει, νιώθει πολύ άσχημα και είναι ράκος. Έχεις να πεις κάτι ή έμεινες άφωνη, όπως εγώ;
Νιώθω ότι με τα χρόνια μειώνεται η αισιοδοξία μου. Σε βαθμό που έφτασα να αμφισβητήσω τις φετινές προθέσεις της άνοιξης. Για την ακρίβεια, νομίζω δεν θα έρθει. Θα γίνει κατευθείαν καλοκαίρι μια μέρα.
Έβγαλα και ένα απόσταγμα: το μόνιμο και διαρκές σεξ είναι πολύ καλό, ξελαμπικάρει ο εγκέφαλος, παίρνουν ανάσα επιτέλους τα τσάκρα σου που τείνουν γενικά να ξαναβουλώνουν από μόνα τους. Αλλά! Δεν είναι το παν. Είναι απαραίτητο, αλλά δεν είναι το παν. Να μου πεις, τώρα που το έχεις, τώρα μιλάς; Αμέ! Γιατί έφαγα φλασιά τύπου «Χελόου, Ντόλυ». Θες και κανένα καλό βιβλίο πού και πού, σίγουρα κανέναν Χάνεκε (ένας ετησίως είναι καλός). Όλα αυτά σε συνδυασμό με το σεξ.
Το μυαλό μου βολοδέρνει στα νιάτα μου... Δηλαδή, πριν εφτά οχτώ χρόνια (νιάαααατα, λέμε) που ήμασταν όλοι αθάνατοι, έτσι; Τότε ο Χάνεκε, η «Αγάπη» (με άλφα κεφαλαίο) του Αμούρ δεν είχε πολύ νόημα (παρεξόν για κάτι καταθλιπτικούς). Τότε βλέπαμε «Τρέχα Λόλα» και ονειρευόμασταν ταξίδια. Τώρα δεν μας βλέπει το σπίτι μας από τα ταξίδια (γιατί πλέον η Λόλα τρέχει, αλλά δεν φτάνει). Πάντως, δεκαπέντε χρόνια τώρα, ακόμα Λ. Κοέν και Δ. Σαββόπουλο ακούω. Δεν άλλαξαν και όλα, ε;
Καμιά ιδέα για το πού να βρω την αισιοδοξία μου; Το κομμάτι εκείνο που ξεθώριασε, δηλαδή...
Ντόλυ-Λόλα (Ντολόρες δηλαδή, ακά Λολίτα – τι μου θύμησες τώρα, τον Ναμπόκοφ, που κάποτε ήμουν κι απ’ αυτό. Μετά, τέλειωσε...)
Αν η αισιοδοξία σας είχε σχέση μόνο με την πίστωση χρόνου, τότε, ναι, είναι ώρα για νέο format. Η Λολίτα διαρκεί μέχρι τα 20. Η αθανασία μέχρι τα 27. Ψάξτε το μενού, εκεί που λέει «ρυθμίσεις», αλλάξτε ώρα και ημερομηνία, κάντε και κάνα update στα προγράμματα. Μόλις η Ντολόρες του σήμερα σκάσει μύτη στην επιφάνεια, θα επιστρέψει και το χρώμα στο κομμάτι που λέτε ότι ξεθώριασε.
Υ.Γ. Το «τότε» δεν υπάρχει. Στο «τώρα» να ποντάρετε όλες τις μάρκες σας.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
4°
