Έλα τώρα να σοβαρευτούμε... Στα 45, με γραμμένα πάνω από τα μισά χιλιόμετρα του βίου επί του μάταιου τούτου κόσμου, να ερωτοχτυπηθώ; Εγώ η λογική, η ώριμη, η δυνατή; Παντρεμένη με μεγάλα παιδιά και ταμένη χρόνια τώρα να υπηρετώ τις επιλογές μου με προσήλωση, συνέπεια και αγάπη. Και από το πουθενά, ένα ανώδυνο παιχνίδι που ξεκίνησε για γούστο, για μικρή επανάσταση (μέσης ηλικίας;), να γίνεται οσκαρικού επιπέδου έρωτας δίχως αύριο; Τι έγινε, ρε παιδιά; Βιωματική εκμάθηση αυτού που έλεγε η μανούλα «μην παίζεις με τη φωτιά, θα καείς». Οι πίκρες μπροστά, μια που, όπως λέει το άσμα, παντρεμέεενοι και οι δυοοο... Αλλά μια φορά το ζεις, κορίτσι μου, το παραμύθι τέτοιου έρωτα. Οπότε, Μυρτούλι μου, μαζεύω stock μαντίλια να κλάψω όταν φτάσει το αναπόφευκτο και εντωμεταξύ μαζεύω μοναδικές αναμνήσεις για τα... γεράματα. Ευχήσου μου να είμαι δυνατή, όταν έρθει η ώρα. Φοβάμαι, αλλά δεν θα λιγοψυχήσω. Σε φιλώ αγαπημένη, να καλοπερνάς.
Μπορεί και να μην κλάψετε, πού ξέρετε; Ή μπορεί και να κλάψετε αλλά όχι για το λόγο που εννοείτε. Μπορεί το αναπόφευκτο να μην είναι να εγκαταλείψετε το παραμύθι αλλά την πραγματικότητα που ζήσατε μέχρι τα 45. Οπότε καλά κάνετε και μαζεύετε μαντίλια, αλλά κάτσε να δούμε για ποιο λόγο θα κλάψετε. Σας ασπάζομαι με θέρμη και αλληλεγγύη.
Μυρτώ, θα τα πω σε σένα γιατί μόνο εσύ θα καταλάβεις. Η Αστερόπη τα ’χει τρία χρόνια με τον Τριαντάφυλλο. Τα ’φτιαξαν με δυσκολία και δίχως ιδιαίτερη καψούρα εκ μέρους της στην αρχή (γιατί γούσταρε κι αυτή έναν ψηλό, ας πούμε), αλλά μετά τα βρήκαν τέλεια και ειδικά τον τελευταίο χρόνο έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας. Ο Τριανταφυλλάκος άλλωστε είναι το πιο γαμάτο των γαμάτων παιδιών κι έτσι και πει ότι θέλει να τον χωρίσει θα φάει μούντζα από όσους τους ξέρουν, μαζί με ένα «άμα-ξανα-βρεις-τέτοιον-να-με-χέσεις». Αλλά γνώρισε τον Φίλιππο (3ος Φίλιππος που καψουρεύεται, κάτι τους βάζουν στο λάδι, δεν εξηγείται αλλιώς) και η καρδιά της χορεύει ικαριώτικο. Σημειωτέον, ο Φίλιππος είναι λίγο κούκου – αλίμονο που δεν θα ήταν. Αλλά, ρε Μυρτώ, έχει και κάποια στοιχεία πολύ ωραία που ο Τριαντάφυλλος, όσο καλόπαιδο και να ’ναι, δεν τα ’χει, πώς να το κάνουμε. Η Αστερόπη τον αγαπάει τον Τριαντάφυλλο, πάρα πολύ, σταυρό φιλάει, είναι ο αγαπημένος της άνθρωπος, αλλά γι’ αυτό ακριβώς δεν πρόκειται να τον κερατώσει, οπότε θα χωρίσει. Μα γίνεται να τον αγαπάει τόσο απέραντα και να συζητάει να τον χωρίσει (να της πάει); Αυτό μόνο ότι δεν τον αγαπάει και ότι είναι κατακαραεγωίστρια δεν δείχνει; Τι να κάνει; Μούντζα θα φάει άμα χωρίσει, ρε Μυρτούδι, αλλά γίνεται να νιώσεις καψούρα και να την κάνεις γαργάρα; Είναι σαν να σου δώσουν μπαλόνι με ήλιο και να το σπάσεις με καρφίτσα. Μόνο εμένα μου φαντάζουν οι επιλογές ως ισοβίως κότα (που δεν έτρεξες πίσω απ’ τον έρωτα) ή ισοβίως ηλίθια (που έτρεξες); Δεν τα λέει κανενός η Αστερόπη γιατί φίλοι, αδέρφια και συγγενείς θα την πάρουν με τις πέτρες... Οπότε αφού μόνη της θα την πάρει την αποφασάρα, δώσε τα φώτα σου τα πορείας να δούμε ποιος θα πάρει το φύλλο.
Υ.Γ. Όχι να σε εκβιάσω συναισθηματικά να απαντήσεις άμεσα, αλλά όταν λέμε είναι επείγον, είναι κατεπείγον.
Πρώτον, σ’ αγαπώ. Δεύτερον, πας καλά, είναι δυνατόν να σου πω εγώ τι θα αποφασίσεις να κάνεις; Τρίτον, σόρι για την καθυστέρηση – μόλις σε ανακάλυψα. Τέταρτον, όταν λέμε για έναν γκόμενο ότι είναι το πιο γαμάτο των γαμάτων παιδιών και πώς θα τον χωρίσουμε γιατί δε θα ξαναβρούμε ίδιο, λυπάμαι, αγαπητή Αστεροπίτσα, μα δεν ξέρεις πώς λυπάμαι...
Αχ, Μυρτώ, θέλω να σε ρωτήσω κάτι αλλά δεν βρίσκω τις λέξεις για να το εκφράσω όπως με καίει. Η ιστορία, εν συντομία: Έχω δεχτεί απόρριψη μεγατόνων για το μικροσύμπαν μου. Έχω εκπέσει από το αστραφτερό αντικείμενο του έρωτα και μαζί ο κόσμος όλος έχει χάσει τη λάμψη του, την ορμή και τη ζωντάνια του. Πώς σηκώνεις κεφάλι; Πώς, όταν δεν μπορείς να κάνεις την ελπίδα –ότι μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν, ότι μπορεί να μην κατάλαβες καλά, ότι μπορεί να μην είναι αλήθεια ότι δεν είσαι εσύ ο μεγάλος έρωτας του μεγάλου σου έρωτα– να βγάλει το σκασμό; Πώς σκατά δέχεσαι να επιτρέψεις να απο-μαγευτείς; -Μία
6°
