Η Νέα Κυψέλη, στα όρη και στα βουνά, με την πάλαι ποτέ θέα στο Σαρωνικό, είναι ο τόπος στον οποίο ζω. Σε πρώτο όροφο διπλοκατοικίας. Η θέα πλέον ανύπαρκτη από τόσο χαμηλά. Τι χαμηλά, δηλαδή, που από τις πολλές ανηφόρες σε βρίζουν οι ταξιτζήδες. Τα οκταώροφα επιτράπηκαν με τη λεγόμενη μεταφορά συντελεστή. Χαρά που μένει στα παλιά μονώροφα, τα δεντράκια που φύτεψε ο Δήμος (επί Μπέη ασφαλώς), που κάθε άνοιξη ανθίζουν μοβ λουλουδάκια μεθυστικής μυρωδιάς, και κάτι άλλα που ανθίζουν άσπρα λουλουδάκια καλοκαίρι. Με αυτά τα δέντρα ψηλωμένα δεν κλαίμε πια την απλωσιά της θέας που χάθηκε, ούτε τέντα παραγγείλαμε ούτε και κλιματιστικό ανάψαμε πέρυσι το καλοκαίρι. Ούτε και γκαράζ κατασκευάσαμε, γιατί θα ’πρεπε ένα από αυτά τα δέντρα να κοπεί. Άρα το αυτοκίνητο το παρκάρουμε άπαξ και το μετακινούμε σε περίπτωση κούφια η ώρα. Με τα πόδια ή με συγκοινωνία οι μετακινήσεις μας και με βίντσι στα δύσκολα. Καλά ως εδώ; Ναι.
Σήμερα ήρθαν έξι υπάλληλοι του δήμου και τα κλάδεψαν τα τρία δέντρα της πρόσοψης σε βαθμό χαμηλού γλυπτού που αναπαριστά ακρωτηριασμένο τύπου ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του.
Πρώτον γιατί έξι; Αυτό δεν τους το ρώτησα. Για εναλλαγή στο σκαρφάλωμα, φαντάζομαι. Βγήκα για να τους ζητήσω να κλαδέψουν τα κάτω κλαδιά, όπως με είχε συμβουλέψει φίλος γεωπόνος, για να ανασάνει το ισόγειο και να έχει πιο πολύ πράσινο ο όροφος. Άρνηση ασυζητητί. Ωραία, ας μην τα κλαδέψετε καθόλου προτείνω. Όχι και σε αυτό. Έπρεπε οπωσδήποτε να κλαδέψουν – μιας και ήρθαν, μιας και πληρώνονται, μιας και προσλήφθηκαν. Η απάντηση στο γιατί κλάδεμα δεν ήταν «για να δυναμώσουν και να έχετε πιο πολύ οξυγόνο», που θα με έπειθε - παύλα - παρηγορούσε εκ της προθέσεως και μόνο να παρουσιαστεί το κλάδεμα ως παροχή υπηρεσίας στο δημότη, αλλά «για να έχω “πατήματα” την επόμενη φορά που θα έρθω να τα κλαδέψω». Δηλαδή το δέντρο υπάρχει ως γλυπτό στο οποίο κάθομαι να το κλαδέψω για να δημιουργήσω πατήματα, για να καθίσω την επόμενη φορά (που αυτή είναι η αρμοδιότητά μου κι εμένα και των υπολοίπων πέντε που με κοιτάζουν από κάτω εν προκειμένω, αλλιώς γιατί έχω προσληφθεί, συμπληρώνω εγώ από μέσα μου). Παρακολουθούμε το σκεπτικό; Ή –λιγότερο παράλογο αυτό– αν ψηλώσουν θα χρειάζεται ανυψωτικό το κλάδεμα. Που για κάποιο λόγο, και χωρίς καλώδια ΔΕΗ ή τρόλεϊ, τα δημοτικά τέλη που πληρώνω δεν επαρκούν για να μου χαλαλιστεί το ανυψωτικό και να μου μείνει και το δέντρο.
Τηλεφωνώ στον υπεύθυνο πρασίνου 6ου διαμερίσματος, κ. Πολύζο. Ευγενικά (καλημέρα και καλή εβδομάδα) και επειγόντως διαμαρτύρομαι και εξηγώ για τη χρησιμότητα του πράσινου και ότι ως άμεση γειτόνισσα των δέντρων αν δεν μπορούν να καθίσουν πάνω τους και δεν μπορεί να έρθει και ανυψωτικό, να μη ξαναέρθουν ποτέ να τα κλαδέψουν, δεν μας πειράζει κ.λπ. Αμάν, λέει, εκατό τηλεφωνήματα μας πήραν σήμερα από την οδό σας. Τα οποία δεν είναι αρκετά, σχολιάζω από μέσα μου. Λέει ωραία, θα ειδοποιήσω να σας αφήσουν ένα (δέντρο). Είχα ήδη καταφέρει να μου αφήσουν το πρώτο της γωνιακής οδού ως μισό. Το οποίο το είπαν και βρομόδεντρο, «μελία», διότι πέφτουν μπαλάκια, τα οποία, να πω εγώ, δεν θεωρείται αρμοδιότητα κηπουρού ή υπαλλήλου καθαριότητας δήμου να έρθει να τα μαζέψει. Πιο τιμητικό του φαίνεται του ανά εξάδες κυκλοφορούντος κηπουρού το καβάλα πάει στην εκκλησιά κλάδεμα. Ύστερα από λίγο τα είχαν κατακρεουργήσει, σε βαθμό Τζόνι όμως. Ηττημένη ξαναπαίρνω τον υπεύθυνο κ. Πολύζο και του λέω έμεινα με την εντύπωση ότι θα παρεμβαίνατε. Δεν σας άφησαν ενάμισι; με ρωτά. Μισό, του λέω. Τέλος τηλεφωνήματος.
Αυτές οι εξάδες των κηπουρών δεν μπορούν να απασχοληθούν σε κάτι πιο εποικοδομητικό, ορθολογικό να το πω απλά. Τώρα θα πάρω ένα δανειάκι να αγοράσω τέντες και θα ανάβω και το κλιματιστικό που δεν χρησιμοποιήθηκε πέρυσι. Ή μήπως να αγοράσω ανεμιστήρες ως πιο φύση φρέντλι γκατζετάκι; Επίσης ο κάτω Τζόνι μπορεί να φύγει πια, να κάνουμε και το γκαράζ να το κυκλοφορούμε κι εμείς το αμαξάκι μας, μας φάγαν οι ανηφόρες και οι βρισιές των ταξιτζήδων πια. Παράδεισο θα το κάνω το πυργάκι μου.
