Μίλα μου βρώμικα 431

Για να μην κάνω προλόγους, η κατάσταση έχει ως εξής: διαφορά ηλικίας αρκετή (28 με 47), δονήσεις σωματικές και συναισθηματικές σε πλήρη αρμονία, σχέση με ποιότητες και ουσία. Ενάμιση χρόνο μαζί, εκείνος παντρεμένος σε διάσταση, με ένα γιο 17 χρονών και με μπόλικες ενοχές, μια και η γυναίκα του τον λαχταράει κάθε τρεις και λίγο, πότε γιατί το «παιδί» τής μίλησε άσχημα, πότε γιατί κάθεται όλη μέρα στο pc, πότε γιατί είχε κλειστό το κινητό του κι αυτή ανησύχησε κ.λπ. Εγώ δείχνω ψυχραιμία (όταν το τηλέφωνο χτυπάει στις 2 το πρωί για μια μαλακία) επειδή ξέρω ότι όλες οι σχέσεις έχουν προβλήματα και, αν το θέλεις, αντιμετωπίζονται. Και ξαφνικά… ανακαλύπτω ότι είμαι έγκυος! Παθαίνω μια τρέλα, του το λέω, παθαίνει κι εκείνος άλλη μία, εγώ ξεπερνάω τον πρώτο πανικό και ξαφνικά μου έρχεται μια τεράστια χαρά και δεν με νοιάζει τίποτα.

Νιώθω αναστατωμένη, ζωντανή, ριψοκίνδυνη για το μέλλον, κάπως σαν την Αλίκη που μπαίνει στη Χώρα των Θαυμάτων κυνηγώντας ένα μυστηριώδες κουνέλι που κάνει την καρδιά της να χτυπάει. Τρέχω με φόρα να του το πω. «Αυτή τη στιγμή, δεν είμαι έτοιμος γι’ αυτό το βήμα» λέει. Και τρώω τα μούτρα μου πάνω σε έναν τοίχο που πριν δεν υπήρχε. Δηλαδή, αυτός δεν είναι έτοιμος στα 47 του και έχοντας ήδη ένα παιδί, ενώ εγώ είμαι, στα 28 μου, και μάλιστα με κάποιον που μου ρίχνει μια εικοσαετία και που σέρνει «βεβαρημένο» παρελθόν. «Δηλαδή, θέλεις να κάνω έκτρωση;» τον ρωτάω. «Δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ξέρω ότι σ’ αγαπάω» μου απαντάει σχεδόν βουρκωμένος. Από τότε, πέρασε μια βδομάδα. Δεν τον έχω δει, δεν του έχω τηλεφωνήσει. Ούτε κι εκείνος. Είμαι στο κενό… Αν τα βάλουμε στη ζυγαριά, Μυρτώ, ποιος διακινδυνεύει περισσότερα; Π.Ρ

Δεν σας αδικώ για τις μαλακίες που γράφετε στο τέλος της επιστολής, μόνο και μόνο γιατί καταλαβαίνω ότι όντως νιώθετε στο κενό και φοβάστε. Επειδή όμως αγαπάτε κι αγαπιέστε, έχει σημασία να κατανοήσετε, να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση του και αντί να στήνετε στρατόπεδα από δω κι από κει, να δείτε ο ένας την πλευρά του άλλου – όχι για να χωρίσετε, αλλά για να σεβαστείτε τη συνθήκη του. Όπως ξέρετε, ο καθένας μας μπαίνει μέσα σε μια σχέση με το προσωπικό του σύμπαν, άρα, δυστυχώς, δεν ντιλάρετε μόνο με έναν άνθρωπο. Όπως εσείς θα αντιμετωπίσετε τους γονείς σας, το περιβάλλον σας, τους φίλους σας και δεν ξέρω ποιον άλλο, έτσι κι εκείνος θα αντιμετωπίσει τη γυναίκα του, το διαζύγιο που δεν έχει πάρει, το παιδί του, τους γονείς του, την προοπτική μιας ευθύνης που δεν την είχε σκεφτεί. Και πάει λέγοντας.

Υ.Γ. Μην πιάνεστε καθόλου στην απαίσια παγίδα του ποιος κερδίζει τι και ποιος χάνει τι. Μπακαλίστικα, μικροεγωιστικά διλήμματα που κατακρεουργούν το «εμείς» και μας αφήνουν μόνους και ξένους στις δυο άκρες της πόλης.

Σου γράφω σχετικά με το θέμα Ελληνίδα μάνα και γιος... Έχω σπουδάσει και δουλέψει έξω και οι γονείς μου προσπαθούν με κάθε τρόπο να με κλείσουν σε γυαλί σε θέματα σχέσεων. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να με χωρίσουν σε διαφορετικές μου σχέσεις (σε όλες ως τώρα) και φοβάμαι ότι άμα αναγκαστώ να είμαι στην ίδια πόλη μαζί τους, θα μου τρενάρουν τη ζωή σε όλα της τα στάδια... Γενικά διάφορα περνούν από το μυαλό μου, όπως το ότι αφού μεγάλωσαν την αδερφή μου με έναν τρόπο πρέπει τα ίδια να κάνουν και με εμένα κ.λπ. κ.λπ. Άκρη μέσω διαλόγου μαζί τους δεν νομίζω να βρω... και καυγάδες (με ανθρώπους που χρειάζονται επιχειρήματα και ορισμούς για κάθε τι που λες ή που θες να εννοήσεις) νομίζω είναι περιττοί...

1) Οι γονείς για ποιο λόγο ανησυχούν για τα παιδιά τους, ακόμα και αν αυτά επιβιώνουν και χωρίς τη βοήθειά τους;

2) Είναι άσχημη ιδέα, αν αφήσω να εννοηθεί στους δικούς μου ότι είμαι ομοφυλόφιλος, για να τους δώσω μάθημα; (πραγματικά δεν θέλω να γελοιοποιήσω τη σεξουαλικότητα κανενός, απλά πρώην κοπέλα μου έχει αντιμετωπίσει μέχρι και ρατσισμό).

3) Το να κόψω κάθε προσωπική επαφή με οποιονδήποτε συγγενή το βρίσκεις ακραίο;

4) Σε ποιες περιπτώσεις επεμβαίνουν στα προσωπικά;

Πιστεύω πως γενικά οι γονείς αυτοπροσδιορίζονται μέσα από τα παιδιά τους. Γι’ αυτό κάνουν τόσες προβολές πάνω τους και γι’ αυτό δεν είναι ευέλικτοι ως προς τα κριτήριά τους. Πιστεύω επίσης, ότι το θέμα σας θα λυθεί τη στιγμή που θα τραβήξετε το καλώδιο από την πρίζα και το μηχάνημα θα πάψει να λειτουργεί. Τι εννοώ; Ότι όσο ασχολείστε με το τι προσπαθούν να σας κάνουν και με το αν θα τους δώσετε ένα ή δυο μαθήματα, τόσο παίζετε κι εσείς το παιχνίδι σας μαζί τους. Όταν πάψει αληθινά να σας αφορά ο ρόλος του «αγανακτισμένου γιου» μέσα σας, τότε θα νιώσετε αρκετά δυνατός και συναισθηματικά ωριμότερος και θα βάλετε τα όριά σας χωρίς σόου και –ελπίζω– χωρίς να χρειαστεί να κόψετε την επαφή μαζί τους.

Υ.Γ. 1 Είμαστε σαν τον κισσό. Όσο μας δίνουν χώρο, τόσο απλωνόμαστε.

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».