Ήταν από τους πρώτους χαρισματικούς τύπους που βγήκαν στο YouTube φέρνοντας ένα άλλου τύπου κωμικό ιδεώδες από εκείνο των επιθεωρήσεων ή της τηλεόρασης. Χιούμορ σε δεύτερο επίπεδο. Αργότερα άρχισε να γεμίζει ασφυκτικά τους χώρους που εμφανιζόταν για τις stand up comedy παραστάσεις. Βάζοντας κάθε viral κατεργάρη στον πάγκο του, μέσα από τα βίντεό του, ο Jeremy διαβάζει την επικαιρότητα αλλιώς, απορεί και αφήνει εκείνη τη γλυκιά αίσθηση που έχει ένα χαμόγελο που σου χαρίζει ένας αυθεντικός κωμικός. Δώσαμε ραντεβού στο κέντρο της πόλης και νιώσαμε τη Δύναμη του Δράκου μαζί του. Αυτά είναι 22 πράγματα που του έμαθε η ζωή, το YouTube και η Αθήνα.
Θυμάσαι πώς πήρες απόφαση να ετοιμάσεις και να σηκώσεις το πρώτο σου βίντεο;
Ξεκίνησα μία άκρως ερασιτεχνική σειρά με drug dealers, για πλάκα μαζί με ένα φίλο μου. Είχε βρεθεί μία βιντεοκάμερα στα χέρια μου και είπαμε να την αξιοποιήσουμε κάπως. Κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με τν σκέψη να πούμε μία καλή ιδέα για τη σειρά. Ή εγώ τουλάχιστον από όσο θυμάμαι. Στα γυρίσματα γελούσαμε αρκετά στην προσπάθειά μας να υποδυθούμε κάποιους ρόλους. Μετά από αυτήν τη σειρά, άρχισα να κάνω και κάποια βίντεο που ήταν πιο προσαρμοσμένα όσον αφορά στην αφήγησή τους πάνω στο ΥouTube.
Σπούδασες σκηνοθεσία, γράφεις, φτιάχνεις κλιπ. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι είναι αυτό που σε τράβηξε στην κάμερα;
Αυτό που με τράβηξε στο σινεμά και γενικά στον οπτικοακουστικό κλάδο, είναι το ότι μπορείς να μεταφέρεις εικόνες, συναισθήματα, βιώματα, όλα αυτά μέσα από μία ιστορία, στον θεατή. Να μιλήσεις για θέματα που σε απασχολούν, να προβληματίσεις και να δώσεις τη δική σου ματιά. Και όλα αυτά με τρόπους αφήγησης που σε εκφράζουν. Να πούμε ότι έχω ασχοληθεί ελάχιστα με τον κινηματογράφο. Απλώς έχω κάνει μία μικρού μήκους και σιγά σιγά θα κάνω και την επόμενη.
Τι έχεις μάθει στα 27 σου, μετά από 6 χρόνια στο YouTube και εκατομμύρια views;
Το YouTube είναι μία επιτυχημένη πλατφόρμα. Ποικίλουν τα είδη βίντεο όπως, για παράδειγμα, βίντεο για μακιγιάζ, comedy, gaming, vlogs, μαγειρική, lifestyle, unboxing και μουσική φυσικά. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό τα κανάλια που έχουν τη μεγαλύτερη επιτυχία είναι προσωποκεντρικά. Είναι διαφορετικό με τα άλλα μέσα. Η τηλεόραση έχει παρουσιαστές. Το ΥouΤube έχει προσωπικότητες. Οπότε αν με ρωτάς, αρχικά αυτό που ξέρω είναι ότι για να κάνεις ΥouΤube δεν χρειάζεται να σε πηδήξει κάποιος. Και αυτό είναι καλό. Όχι για όλους, αλλά είναι πρόοδος για την ψυχαγωγία. Ούτε χρειάζεται να είσαι ευπαρουσίαστος επίσης. Από την άλλη, το YouTube έχει το κακό ότι είναι χαοτικό. Υπάρχει πολύ υλικό και άχρηστη πληροφορία. Αλλά μπορείς να ψαχτείς και να φιλτράρεις το τι βλέπεις. Αυτό που το διακρίνει είναι η αμεσότητα που υπάρχει.
Από τα καυστικά βίντεο και την οθόνη στη σκηνή και το live, πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές;
Παίζουν ρόλο τα μέσα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Στο βίντεο μπορείς να βασιστείς στο μοντάζ για πολλά πράγματα. Το βίντεο είναι συνδυασμός σεναρίου, σκηνοθεσίας και μοντάζ. Στο stand up comedy λείπει το μοντάζ, αλλά προσθέτεις μεγαλύτερη βαρύτητα στο performance. Ουσιαστικά παίζεις, γράφεις και σκηνοθετείς τον εαυτό σου. Επίσης σε ένα βίντεο μπορείς να δεις μία ιστορία. Δηλαδή να τη δεις να συμβαίνει. Στο stand up πρέπει να την αφηγηθείς ή να κάνεις κάποιο act out. Πάντα με κωμικό τρόπο. Καλά όχι και πάντα. Μπορεί να θες ένα σημείο της παράστασής σου να είναι πιο συναισθηματικό για παράδειγμα. Τέλος, αν το κοινό είναι θερμό, αυτό σε βοηθά να απογειώσεις το performance σου πιστεύω.
Ποιο από τα δύο προτιμάς περισσότερο και γιατί;
Εξαρτάται. Όσον αφορά την κωμωδία, προτιμώ το stand up από την άποψη ότι σε σχέση με τα βίντεο υπάρχει live διάδραση με τον κόσμο και είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα να κάνεις τον κόσμο να γελάει. Αν αφορά μία ταινία είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα. Μπορεί να θέλω να κάνω δράμα. Όσον αφορά τα βίντεο όμως, επειδή κάνω διαφόρων ειδών, πολλές φορές αν είναι, για παράδειγμα, μυθοπλασία, δεν έχω σκοπό να βγει πάντα κωμικό. Ή τουλάχιστον σε όλα του τα σημεία.
Η διάδραση σε αυτό που κάνεις είναι μεγάλη. Σε επηρεάζουν τα σχόλια που σου αφήνουν ή όχι; Τα παρακολουθείς;
Αν υπάρχει κάποιο σχόλιο με επιχειρήματα που βασίζεται κάπου, τότε θα το ακούσω. Αλλά όσον αφορά γενικά τα σχόλια, τα διαβάζω κυρίως τις μια-δυο πρώτες μέρες που θα δημοσιευτεί το βίντεο. Τα διαβάζω και κρίνω και εγώ αναλόγως το κάθε σχόλιο πόσο εύστοχο είναι ή όχι. Όσον αφορά τα θετικά, χαίρομαι που υπάρχει ανταπόκριση και αρέσει το περιεχόμενο του καναλιού μου.
Έχουν εξήγηση οι keyboard warriors στα social media; Από πού πηγάζει όλο αυτό το μίσος και ο ξερολισμός;
Αρχικά η ανωνυμία. Γράφουν εκ του ασφαλούς χωρίς να δεχθούν τις επιπτώσεις, εάν το κάναν επώνυμα. Αυτό όσον αφορά το ΥouTube. Οι ξερόλες υπάρχουν και στην πραγματική ζωή. Είναι γνωστό ότι όσο πιο ημιμαθής είναι κάποιος, τόσο περισσότερο νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Σαφώς κάποιος μπορεί πει την άποψή του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύστοχη, αλλά όταν η οπτική κάποιου εκφράζεται με μίσος, τότε κάποιο πρόβλημα θα υπάρχει. Δεν γνωρίζω ακριβώς τι μπορεί να έχει ο καθένας, αλλά ένα στοιχείο που μπορεί να χαρακτηρίσει αυτά τα άτομα είναι το ότι έχουν ένα αίσθημα κατωτερότητας. Πολλοί μπορεί να πάσχουμε από αυτό, αλλά κάποιοι το έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό. Για αυτό και αφήνουν μειονεκτικά σχόλια, για να αισθανθούν πιο σημαντικοί. Μπορείς να πεις την άποψή σου πολιτισμένα. Στην τελική εσύ γίνεσαι δακτυλοδεικτούμενος.
Ποια είναι η μεγαλύτερη μαλακία που έχεις κάνει;
Θα σου πω 3 και κράτα όποια θέλεις. Σε πιο μικρή ηλικία, είχαμε πάει με έναν φίλο μου, ο οποίος και οδηγούσε, σε ένα πάρκινγκ στις 02.00 το βράδυ και αρχίσαμε να κάνουμε drift. Περιττό να σου πω πόσο ακουγόταν. #Μεγάλωσα_μέσα_στην_αλητεία
Ένα άλλο. Είχα ακολουθήσει ένα αμάξι, βράδυ, επειδή το οδηγούσε ένας περίεργος παππούς. Και θέλαμε να δούμε πού θα πάει. Ξαφνικά σταματάει μες τη μέση ενός δρόμου, βγαίνει έξω, και πάει στο πορτμπαγκάζ. Εμείς χεζόμαστε από τον φόβο μας, κάνω όπισθεν και φεύγουμε άρον άρον. #blameno
Σε ένα γύρισμα μαζί με τον Παναγιώτη Δελαβίνια που παίζει συχνά στα βίντεό μου, έπρεπε να γυρίσουμε μια σκηνή με δυο κλέφτες που συναντιούνται σε έναν εξωτερικό χώρο. Υπήρχε κάμερα που μας τράβαγε και εμείς γυρίσαμε την σκηνή 5-6 φορές για να βγει. Συνεχίσαμε όμως να φοράμε τα full face (γιατί φορούσαμε full face όλη αυτήν την ώρα). Τελειώσαμε το γύρισμα, δεν τα βγάλαμε και πηγαίνουμε προς το αμάξι. Μπαίνω μέσα και ξαφνικά από πίσω είναι η ΔΙΑΣ και μας σημαδεύουν με όπλα. Και να φωνάζουν να βγούμε με αργά βήματα με τα χέρια ψιλά έξω από το αμάξι. Βγαίνουμε έξω, εγώ βγάζω το full face και περιμένουμε απλά να μας αφήσουν να τους πούμε ότι κάναμε γύρισμα. Τελικά η Ζωή που ήταν κάμερα, αρχίζει να φωνάζει και να λέει ότι κάναμε ένα απλό γύρισμα. Και αυτοί ήταν σε φάση «ρε παιδιά μας κοροϊδεύετε τώρα;». Οπότε, ναι. Κάποιος είχε φωνάξει την αστυνομία να μας τσακώσει. Μάλλον ο παππούς που ακολουθούσαμε. #payback_is_a_bitch
Τι χρειάζεται για να έχει ένας άνθρωπος χιούμορ κατά τη γνώμη σου;
Ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω; Καλά θα κρίνω. Σιγά το πράγμα. Νομίζω αίσθηση του χιούμορ. Και θάρρος για να αποτυπώνει και λεκτικά τις αστείες σκέψεις του. Βέβαια το χιούμορ είναι υποκειμενικό. Είναι και θέμα γούστου. Αν βλέπεις ότι δεν έχει ανταπόκριση, μην το συνεχίσεις. Μάλλον δεν έχετε το ίδιο γούστο ή δεν είναι κατάλληλο το περιβάλλον ή είναι μαζεμένος ο άλλος ή είσαι απλά άχρηστος στο να κάνεις χιούμορ. Αφήσαμε το πιο σημαντικό για το τέλος.
Πιστεύεις πως αρέσουν όντως οι έξυπνοι άνδρες στις γυναίκες ή είναι μύθος;
Εξαρτάται την γυναίκα. Σε γενικές γενικές γραμμές νομίζω πως ναι. Άλλο απλώς να είναι κάποιος έξυπνος και άλλο να είναι εξυπνάκιας. Και άλλο να είναι κάποιος υδραυλικός. Το δεύτερο καταντάει ενοχλητικό. Το τρίτο σε συνδυασμό με το πρώτο σου δίνει την δυνατότητα να ρίξεις και γκομενάκι εν ώρα δουλειάς.
Αισθάνθηκες πως σου την έχουν πέσει επειδή είσαι γνωστός;
Τι είμαι, ο Σάκης Ρουβάς; Φυσικά και όχι. Άσε που είμαι και φλώρος.
Αυτό που κάνεις είναι DIY. Θα μπορούσες να γίνεις δημόσιος υπάλληλος;
Δεν νομίζω. Είμαι περισσότερο του δημιουργικού. Θα έπληττα πάρα πολύ. Εάν με πλήρωναν και δεν είχα άλλη εναλλακτική, θα συμβιβαζόμουν. Αλλά θα βαριόμουν πολύ. Παρ’ όλα αυτά, θα προσπαθούσα να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Αν και δεν θα ήταν καθόλου ασυνήθιστο για αυτή τη δουλειά να βαριέμαι. Θα το έκανα όμως, επειδή τι να κάνεις… Παρ’ όλα αυτά, θα δούλευα μέχρι να έβρισκα κάτι που μ’ αρέσει να κάνω και να μπορώ να βιοπορίζομαι από αυτό. Αν τίποτα από αυτά δεν πετύχαινε, θα γινόμουν δημόσιος υπάλληλος. Θα συμβιβαζόμουν. Και θα ζούσα μία συμβιβασμένη ζωή. Στεναχωρημένος. Μόνος. Και θα ξεσπούσα στην οικογένειά μου για τη ζωή που ήθελα και δεν κατάφερα να έχω. Τι μαλακίες λέω; Ή μήπως δεν λέω μαλακίες; Ή μήπως είναι κάτι ενδιάμεσο; Ενδιάμεσο σε μη μαλακία και μαλακία;
Τι έχεις να πεις στους haters που ό,τι διαφημιστικό δουν θα πουν πως ο τάδε πουλήθηκε για τα φράγκα;
Καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μικρότερες ηλικίες. Θα τους έλεγα, λοιπόν, ότι το Playstation που έχουν στο σπίτι τους ή το κινητό τους προέρχεται από λεφτά των γονιών τους. Οι οποίοι δουλεύουν και πληρώνονται για να τους το αγοράσουν. Οπότε να βγάλουν το σκασμό θα τους έλεγα. Επίσης είναι αστείο γιατί νομίζουν ότι βγάζεις δισεκατομμύρια. Που και δισεκατομμύρια να έβγαζες, πάλι ok είναι. Αρκεί να δίνεις αρκετά λεφτά και σε φιλανθρωπίες. Η διαφήμιση αξίζει να υπάρχει, διότι στηρίζει έτσι τους δημιουργούς που θέλουν να δώσουν ποιοτικό περιεχόμενο. Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που δεν βγάζουν δουλεμένο περιεχόμενο αλλά έχουν άλλα στοιχεία που αρέσουν στο κοινό που τους ακολουθεί. Είναι και θέμα γούστου.
Για μένα οι συνεργασίες με τους χορηγούς, πρέπει να γίνονται με τρόπο που δεν υποτιμά τη νοημοσύνη του θεατή και τον σέβεται, ενώ παράλληλα να είναι και ευχάριστο στην παρακολούθησή του. Και η τοποθέτηση να είναι όσο πιο διακριτική γίνεται για να μην κουράζει. Όσον αφορά την αλλοίωση του περιεχομένου ή τη λογοκρισία, εκεί βρίσκεις χορηγούς που να είναι διατεθειμένοι να προσαρμοστούν στο δικό σου στιλ και να μη χρειαστεί εσύ να αλλάξεις για εκείνους. Επίσης, σε κάθε creator θα πρέπει να του αρέσει όντως ο χορηγός για να μπορέσει και να τον υποστηρίξει. Αλλιώς καλύτερα να μην το κάνει. Πρέπει να τον εκφράζει το brand που συνεργάζεται.
Η σάτιρα λένε πως γεννήθηκε εδώ. Πόσο χιούμορ έχουν σήμερα οι Έλληνες; Το αντέχουν πραγματικά ή όχι;
Δεν ξέρω να σου απαντήσω εάν οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους σαν λαός έχουν χιούμορ. Έτσι αυθαίρετα αυτό που μπορώ να πω είναι ότι σίγουρα υπάρχει ανάγκη για χαβαλέ και για μουχαμπέτι.
Αυτολογοκρίνεσαι; Υπάρχει κάποιο θέμα που δεν θα έβλεπες ποτέ κωμικά;
Αυτολογοκρίνομαι σε μεγάλο βαθμό. Και δεν μου αρέσει… που… κάτσε μισό, γιατί διορθώνω αυτό που έγραφα… Ναι. Το κάνω γιατί πολλές φορές μπορεί να γράψω κάτι καλό και με την πολλή λογοκρισία να το σβήσω ή να μην το τολμήσω. Γενικά ισορροπία χρειάζεται, όπως σε όλα. Ωστόσο έχω πάρει τα μέτρα μου, μιας και αν τσεκάρεις κάτι που δεν ξέρεις αν θα ήθελες να το πεις, μετά από καιρό το βλέπεις πιο καθαρά. Άλλος τρόπος είναι να δοκιμάσεις να το πεις σε άλλα άτομα. Θα έγραφα για όλα τα θέματα. Δεν έχω πρόβλημα. Αρκεί κάτι να με εμπνεύσει. Συνήθως βλέπω ενδιαφέρον σε «ασήμαντα» αντικείμενα, όπως το άζαξ ή το πανάκι που καθαρίζεις τα γυαλιά σου. Μία σκέψη που έκανα σήμερα είναι ότι, όταν θα σκεφτώ την Παναγία, η εικόνα που θα μου έρθει στο μυαλό είναι η ίδια η εικόνα της Παναγίας. Δηλαδή αν με ρωτήσεις ποια είναι η εικόνα σου για την Παναγία θα σου πω η εικόνα της. Σου είπα, είναι περίεργες. Μία άλλη παρατήρηση που έκανα, είναι ότι δεν έχω δει ποτέ στο δρόμο παπά να κρατάει καφέ.
H επικαιρότητα φαντάζομαι σε τροφοδοτεί. Αισθάνεσαι πως σε ξεπερνά ενίοτε; Έχεις κάποια περίπτωση που θυμάσαι;
Σίγουρα μερικές φορές με αυτά που βλέπω απορώ. Αλλά τα παρακολουθώ από απόσταση. Δεν θα νευριάσω. Ούτε θα χαρώ. Γιατί να χαρώ; Εντελώς αψυχολόγητο. Το τελευταίο πράγμα που θα δεις νομίζω, όταν δεις επικαιρότητα, είναι η χαρά. Μια συμμαθήτριά μου από το δημοτικό. Έχω πολλά χρόνια να την δω. Σίγουρα δεν θα εμφανιζόταν την ώρα που θα παρακολουθούσα επικαιρότητα αμέριμνος στο σπίτι μου. #kryo
Ποιο είναι το πιο αστείο πράγμα αυτή τη στιγμή στην Αθήνα;
Θα μιλήσω πολύ γενικά. Οι άνθρωποι. Αυτοί είναι η Αθήνα. Και ό,τι συμβαίνει στην Αθήνα. Σαν σλόγκαν της Athens Voice ήταν αυτό. Και όταν τα στερεότυπα των ανθρώπων ενός επαγγέλματος επιβεβαιώνονται. Μπαίνεις σε ταξί και αρχίζει και σου λέει για ένα περιστατικό που του συνέβη, σαν να είστε φίλοι. Εκεί βιώνεις την επιβεβαίωση. Είχες ακούσει για τους ταξιτζήδες, ότι μιλάνε πολύ, και το δες με τα μάτια σου. Όμως δεν θα συμβεί πάντα, αλλά έτσι είναι η Αθήνα. Είναι ό,τι συμβαίνει. Athens Voice.
Ποια είναι η χειρότερη αντίδραση που είδες σε ένα αστείο σου;
Τίποτα. Συνήθως απλώς μπορεί κάποιος να μη γελάσει. Εκεί απλώς συνεχίζεις τη ζωή σου, περπατάς με αργά βήματα πάνω σε ένα βουνό και χάνεσαι στην ομίχλη.
Πόσο διαφορετικός νιώθεις από έναν τηλεοπτικό σταρ;
Πολύ. Δεν υπάρχει καμία σύνδεση. Δεν ξέρω καν πώς σου ήρθε αυτή η ερώτηση. Πώς σου ήρθε;
Μου είπε να σου το ρωτήσω ένας fan σου, που με μύησε στον Τζερεμισμό και τώρα ζει στο Λονδίνο.
Ε, όταν βγαίνεις εξωτερικό, βλέπεις τι γίνεται; Χάνεις επαφή με την πραγματικότητα.
Υπάρχουν εύκολα πράγματα σε αυτό που κάνεις που προσπαθείς να αποφύγεις; Ποια είναι αυτά;
Καταρχάς το challenge είναι να φτιάξεις κάτι σωστά οργανωμένο. Για να κάτσεις να γράψεις ένα κείμενο θέλει χρόνο. Να ξεκινήσεις από την ιδέα, να τη χτίσεις, να φτιάξεις και να δομήσεις το σενάριο ή τον κορμό της εκπομπής σου. Από την άλλη, θα αποφύγω να κάνω κοινότυπα σχόλια ή να βρίσω χωρίς ιδιαίτερο σκοπό.
Ποιος επώνυμος θα ήθελες να σε παρακολουθεί;
Η Μαντόνα. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Θα γαμούσε να με έβλεπε η Μαντόνα. Να είναι στον καναπέ της και να παρακολουθεί κάποιο βίντεό μου.
Τι πρέπει να κάνουμε για να νιώσουμε τη Δύναμη του Δράκου;
12°
