Μίλα μου βρώμικα 626

Ωραία, πήγαμε διακοπές, κολυμπήσαμε, αράξαμε στον ήλιο, φάγαμε καρπούζι (με μύγες) στη θάλασσα κοιτάζοντας τη δύση, γεμίσαμε άμμους και χαλίκια, ξενυχτήσαμε, ήπιαμε, χορέψαμε με το νεαρό Γάλλο που σπουδάζει ανθρωπιστικές επιστήμες, τον ερωτευτήκαμε, στεναχωρηθήκαμε όταν έφυγε, το ξεπεράσαμε, γνωρίσαμε άλλον (Ολλανδό αυτή τη φορά), έφυγε κι αυτός, το ξεπεράσαμε κι αυτό, χάσαμε το πλοίο της επιστροφής, μπήκαμε στο επόμενο, γυρίσαμε πίσω και τώρα τσατάρουμε και με τους δύο ανταλλάσσοντας υποσχέσεις επανασύνδεσης και ζούμε με τις αναμνήσεις μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Πώς περνάει όμως, Μυρτώ, ένας ολόκληρος χειμώνας; Πώς αντέχεται η ανία και η ρουτίνα όταν λίγο πριν ο εγκέφαλός σου καιγόταν από ευτυχία, Μυρτούδι μας;

Ποια ανία και ρουτίνα; Αν κρίνω από την ταχύτητα με την οποία τα ζείτε, τα αισθάνεσθε και τα ξεπερνάτε, είμαι σίγουρη ότι μέχρι να πεταχτείτε μια Γαλλία και καπάκι μια Ολλανδία, να μπείτε στο δίλημμα ποιον από τους δύο διαλέγετε για να ζήσετε την υπόλοιπη ζωή σας μαζί του (sure), να διαλέξετε τον λάθος, να το μετανιώσετε, να τον χωρίσετε, να κλαφτείτε στους φίλους σας και να τους πρήξετε τα παπάρια μέχρι να σας απαντήσει ο σωστός ότι τελικά σας συγχωρεί που τον γειώσατε και σας θέλει, να τον χωρίσετε κι αυτόν γιατί στο μεταξύ γνωρίσατε ένα τιμημένο ελληνόπουλο που γουστάρετε τρελά αυτό που σπουδάζει, να βαρεθείτε και το ελληνόπουλο και να πάθετε κρισάρα ότι δεν θα στεριώσετε πουθενά, ε μέχρι τότε θα είναι ήδη Αύγουστος. 

Αγαπημένη, λατρεμένη, αποθεωμένη, Mυρτώ, θα μπω στο ψητό γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και μιας και έχουμε από την άλλη φτώχεια να μην έχουμε και αυτή. Ζω και εργάζομαι στη νησιώτικη περιφέρεια. Είμαι 32 Μαΐων πλέον και, πίστεψέ με, είναι πάρα πολύ δύσκολο να βλέπεις όλο το σόι, τις φίλες, τα πουλάκια, τα σκυλάκια, όλο το σύμπαν να έχει ένα ταίρι κι εσύ τίποτα! Και ακόμα πιο δύσκολο να ανέχεσαι τη θεία που σε βλέπει λες και έχεις ξοφλήσει και να κουνάει το κεφάλι της συγκαταβατικά κάθε που θα σε δει, λες και έχεις κάποιας μορφής ανίατη ασθένεια και σου μένουν λίγοι μήνες ζωής! Αφήνω στην άκρη τη θείτσα και ξαναγυρνώ στο ζουμί. Λέω λοιπόν ότι είναι παρά πολύ δύσκολο να είσαι 30+ και να μην έχεις σχέση. Και φτάνω στο φοβερό ερώτημα που δεν το απευθύνω σε εσένα αλλά στο ανδρικό κοινό σου, στο υπερπέραν, σε μια ανώτερη δύναμη: «Αγοράκια, τι στο καλό θέλετε; Καλή μαμά; Το έχουμε (έχω αναθρέψει 4 ανιψάκια). Καλή μαγείρισσα (μέχρι και μουσακά φτιάχνω). Καλό σεξ; Το έχουμε (έτσι λένε τουλάχιστον). Κολλητάρι; (Ξέρω τι σημαίνει off side!). Ομορφούλα; (Δεν είμαι και Kardasian αλλά ένα στιλ το έχω). Και φτάνω στο ζουμί. Μήπως λοιπόν θέλετε ένα κοριτσάκι που να μην τα έχει όλα αυτά; Δηλαδή να μην ξέρει πού πάνε τα 4, να μην έχει άποψη για να ικανοποιείται το αρχέτυπο της γυναίκας που το μόνο που τη νοιάζει είναι το χρώμα του μανό; Μήπως λοιπόν να τα βάψω ξανθά, να πατήσω ένα erase σε όσα ξέρω και ένα delete σε όλα όσα πιστεύω μπας και κάνουμε κάτι; Ουφ, τα είπα και ξεθύμανα! Με αγάπη, το Κυκλάμινο με άποψη!

Τουλάχιστον ξεθυμάνατε, κάτι είναι κι αυτό.

Υ.Γ. Όλα είναι δύσκολα, αγαπητό Κυκλάμινο. Και το να έχεις και το να μην έχεις. Και το να ψάχνεις και το να μην ψάχνεις. Και το να χωρίζεις και το να μη χωρίζεις. Σε γενικές γραμμές, η ζωή μετά τα 12 αρχίζει να δυσκολεύει πολύ. Μαλακία. 

Αγαπητή Μυρτώ, σε χαιρετώ. Θα ήθελα να θέσω προς εσένα και τους αναγνώστες της στήλης το εξής «βρώμικο» και βασανιστικό ερώτημα. Γιατί οι γυναίκες που είναι σε θέση να καταλάβουν ακρωνύμια, λέξεις ή συμβολισμούς όπως BDSM, 24/7, Dom, Sub, fetish κ.τ.λ., έχουν υψηλό Δείκτη Νοημοσύνης (IQ) αλλά, δυστυχώς, εξίσου υψηλό Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) (ή ηλικία), ή, ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή χαμηλό ΔΜΣ αλλά και χαμηλό IQ (ή ηλικία); Είναι τόσο εξωτικό είδος στην Αθήνα οι γυναίκες με τους Δείκτες τους στα φυσιολογικά όρια και μια ηλικία που να μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι πραγματικά έχουν ενδιαφέροντα γούστα και δεν προσπαθούν απλώς να εντυπωσιάσουν την κολλητή τους ή να τη σπάσουν στη μαμά τους; Αναμένω την επιστημονική σου γνώμη. Κακός Νίκος

Αγαπητέ κακέ Νίκο, σας συμβουλεύω να σταματήσετε τις έρευνες. Δεν οδηγούν πουθενά. Το μόνο που πετυχαίνετε είναι να χτυπάτε την καρδιά σας πάνω στον τοίχο, όπως έλεγε και ο Γιώργος Ζαμπέτας στο ομώνυμο τραγούδι του. Κάντε υπομονή και περιμένετε την τεχνολογία να σας λύσει το πρόβλημα και τα χέρια. Μέχρι τότε να πίνετε φυσικούς χυμούς και να κάνετε συχνές επαναλήψεις στο Westworld. Καλή σχολική χρονιά και καλά κρασά.

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».