Αthens Voices 255

«Κάτσε, κάτσε εσύ και θα ’ρθω να σας βρω, και γυρίζουμε Πρωτομαγιά μαζί»

(Κυρία στο κινητό, μέσα στο ταξί, 2η εβδομάδα του Πάσχα-ποτέ-δεν-τελειώνει)

«Ρε συ, πρέπει να βρούμε δύο στρόγγυλα οπωσδήποτε μέχρι αύριο στις 10 και μισή…(;)»

(Ταξιτζής στο κινητό του)

«Έτσι κάνουν όλοι οι προμηθευτές πια. Σε στήνουν. Επειδή δεν τους πληρώνουν…»

(Εργάτες με φραπόγαλα λιάζονται στα σκαλιά μισοτελειωμένης οικοδομής)

«Κοίτα, εμένα η μουσική του δεν μ’ αρέσει αλλά, ρε παιδάκι μου, του έχω και πολύ ρισπέκτ του τύπου γιατί είναι και πολύ άρτιστ»

(Νυχτερινό λεωφορείο Χ14, νέος, χαμηλοκάβαλο, χρυσή αλυσίδα. Ρισπέκτ)

«Εεε... σας ενημερώνουμε ότι αύριο ο ηλεκτρικός θα φτάνει μόνο μέχρι την Κηφισιά»

(Αμήχανος υπάλληλος του μετρό ενημερώνει παγερά ανέκφραστο κοινό. Ευχαριστούμε)

«Δεν καταλαβαίνω γιατί μας κοιτάνε λες και είμαστε διαφορετικοί. Ίσως γιατί χαμογελάμε»

(Δύο μαύροι, στ’ αγγλικά, στις κυλιόμενες της Βικτώριας)

- Τι ώρα είναι;

- Ώρα να χωρίσουμε…

(Σαββατόβραδο, αγόρι παρατάει κορίτσι. Πλατεία Μαβίλη)

- Δωδεκάμιση.

- Μου το λες τώρα για να σημειώσω την ώρα θανάτου;

- Μην το κάνεις πιο δύσκολο.

(Συνέχεια από πριν. Κορίτσι έξαλλο. The end)