Είμαι στο πίσω κάθισμα ενός ταξί στη Θεσσαλονίκη και οδεύω στο σπίτι. Ξάφνου, ο οδηγός σταματάει για να πάρει επιπλέον άτομο. Και μπαίνει στο ταξί, Μυρτώ, ο θεός ο ίδιος. Ένας ήλιος καλοκαιρινός μες στον Μάρτη, ο χαμένος δίδυμος αδερφός του Χαβιέ του Μπαρδέμ, η απόδειξη ότι η ζωή είναι ωραία – η ζωή είναι μαγκιά. Ψηλός, μελαχρινός, με ολίγη από κοιλίτσα (έτσι για το κιμπαριλίκι) κι ωραίο άρωμα. Κάθεται δίπλα μου. Με θωρεί. Ζητωκραυγάζω εντός μου και ολίγον τι κι εκτός μου, γιατί όσο και να θέλω να κρυφτώ η χαρά δεν μ’ αφήνει, και τον θωρώ κι εγώ. Σηκώνει το δεξί του φρύδι και μου χαμογελάει. «Άτιμο αγόρι» σκέφτομαι. Αντανακλαστικά χαμογελώ κι ευχαριστώ την υπέρτατη δύναμη που δημιούργησε το σύμπαν. Κρατάω το «Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία» του Έριχ Φρομ. Ο ωραίος φίλος μας το περιεργάζεται και, με το μειδίαμα να εξακολουθεί να κοσμεί το πρόσωπό του, μου πιάνει κουβέντα. Είναι, λέει, από τα αγαπημένα του βιβλία. Του απαντώ, καταπνίγοντας το γέλιο που μου προκαλεί η σκέψη ότι την Κυριακή έβλεπα σαρβάιβορ και υποστήριζα μαχητές. Ο κλώνος του Χαβιέ, όμως, αυτό ΔΕΝ το ξέρει και συνεχίζει, μακάριος μέσα στην άγνοιά του, την κουβέντα. Κι εκεί πάνω στη συζήτηση, εκεί πάνω στο eye contact, εκεί που η σχέση μας ήταν κατά ήμισυ τελειωμένη υπόθεση (διότι εγώ ήθελα), συμβαίνει το μοιραίο: Αρχίζει να με γαργαλάει το δεξί μου το ρουθούνι. Αρχίζω κόλπα ζόρικα μπας και σωθούν τα άσωστα. Μάταια. Ίσα που προλαβαίνω από τακτ να στρέψω το κεφάλι δεξιά –μην τον πάρουν τα σκάγια, τον Χριστιανό– και ηχεί το πιο δυνατό φτάρνισμα που έκανε ποτέ άνθρωπος στον πλανήτη. Μιλάμε για αψού μεγατόνων. Τράνταξε το ταξί, Μυρτώ. Βρόντηξε κι άστραψε ο ουρανός. Σείστηκε ο πάνω κόσμος. Ο, δε, κάτω άνοιξε κι έτριξαν τα θεμέλια. Κι εγώ σε μία γωνία να κρύβω τη μύτη-πολυβόλο. Η σιχασιά στο στραμμένο αλλού βλέμμα του Χαβιέ καθώς παρέτεινε το χέρι του για να μου δώσει χαρτομάντηλο και το «γείτσες» που ουδέποτε ακούστηκε, ακόμη με πληγώνουν. Τέλος πάντων, εάν μας διαβάζει, θέλω να ξέρει ότι τον ερωτεύτηκα και δεν πρόλαβα, καν, να του πω ότι μου διεγείρει έως και τη ρινική μου κοιλότητα...
Φιόγκος με ρινίτιδα
Εννοείται πως μας διαβάζει, τι άλλο να διάβαζε δηλαδή, Έριχ Φρομ;
Υ.Γ. 1 Τρέχω αμέσως στα Public για ψώνια.
Υ.Γ. 2 Βάλτε μια τάπα στα ρουθούνια και στηθείτε αύριο για ταξί την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο. Θα ’ρθει.
Υ.Γ. 3 Αν δεν έρθει είναι επιφανειακός και χαζός, οπότε κρίμα τα νιάτα κι η τσαχπινιά και η κιμπάρικη κοιλίτσα. Δεν πειράζει. Ας πάει στην ευχή του Θεού. Εμείς θα βρούμε κάποιον καλύτερο (not) που θα αγαπήσει παράφορα τη ρινίτιδα, τις μύξες και τις μύτες μας και δεν θα ξινίζει με σιχασιά όταν φτερνιζόμαστε.
Υ.Γ. 4 Μέχρι τότε πάρτε και κάνα πακέτο χαρτομάντηλα να το ’χετε καβάτζα όταν μπαίνετε σε ταξί, έλεος.
Aγαπητή Μυρτώ, ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ ... τα είχα/έχω με ένα παιδί, η πρώτη μου σχέση εδώ και 3 χρόνια... μια σχέση με πολλές εντάσεις και πολλή αγάπη. Δηλώνει ότι με αγαπάει, ότι θέλει να είμαστε μαζί, αλλά στο παρελθόν έχουμε τσακωθεί και με έχει βρίσει, έχει πει ότι είμαι η χειρότερή του κοπέλα, πήγε διακοπές με φίλους του ενώ μου είπε ότι δεν έχει λεφτά να πάμε μαζί. Πικραμένη πάω για δουλειά σε μια κατασκήνωση και γνωρίζω ένα παιδί τέλειο, όμορφο και πολύ καλό, με πολλά ενδιαφέροντα. Φασωνόμαστε, μιλάμε, βγαίνουμε μετά τη κατασκήνωση – πολύ τέλειος. Το λέω στον πρώην/νυν και θυμώνει, νευριάζει, αλλά μου λέει να το προσπαθήσουμε, αρκεί να ξεκόψω. Δεν ξεκόβω όμως γιατί είναι τόσο καλό παιδί και τόσο γλυκός, που πιστεύω ότι θα μου λείπει αν το χάσω. Ο πρώην μου είναι φαντάρος, οπότε δεν πολυμιλάμε αλλά νιώθω άσχημα που μιλάω με το παιδί από την κατασκήνωση. Τι να κάνω; Είμαι πολύ τσουλάρα που το κάνω αυτό; Κοροϊδεύω και τον εαυτό μου και αυτούς; Βοήθησέ με, όλο λέω θα ξεκαθαρίσω αλλά όλο διστάζω.
Άμα ήταν ξεκάθαρη η ζωή αφενός θα αυτοκτονούσαμε από ανία ο ένας μετά τον άλλο, αφετέρου θα έμενα χωρίς δουλειά.
Υ.Γ. Δεν είμαι εγώ αυτή που θα σας πει τι να κάνετε αλλά μην κάνετε καμιά μαλακία και ξεκόψετε. Σιγά το ξέκομα, δηλαδή. Αν κατάλαβα καλά με το «δεν ξεκόβω» εννοείτε ότι απλώς συνεχίζετε να μιλάτε με το τέλειο, όμορφο και πολύ καλό, με πολλά ενδιαφέροντα αγόρι από την κατασκήνωση. Τέτοια αγόρια δεν τα πετυχαίνεις κάθε μέρα, έχω πάει κατασκήνωση και ξέρω.
17°
