Athens Voices 608

«…μου ανεβαίνει μία αηδία από τα σωθικά μου στο λαιμό και επιστρέφει κάτω στο στομάχι, φαρμάκι, οξύ… Και όχι, δεν είναι τα χάπια και τα φάρμακα που παίρνω, είναι που τον είδα πριν λίγο αγκαζέ με το τσουλί που μου ’κλεισε το σπίτι…»

(Πηγαδάκι με 65άρες, Mall, Δευτέρα απόγευμα)

«Μέχρι το Πάσχα, τέρμα το γιουβετσάκι που ξέρατε. Τώρα μόνο με γαρίδες. Νηστεύουμε».

(Ευτραφής κυρία προς το σύζυγο και το γιο της, την ώρα που παραγγέλνουν σε εστιατόριο του κέντρου. Ιστορικό τρίγωνο, Σάββατο μεσημέρι)

Κυριακή με λιακάδα. Κοριτσοπαρέα, εικοσάχρονες, κάθονται σε καφέ συζητώντας, όπου ακούγεται και η ατάκα:

«Πάει ο χειμώνας, είναι στα τελευταία του. Σπαρταράει σαν ψάρι έξω από το νερό τώρα, μέχρι να φύγει».

(Θησείο, Κυριακή μεσημέρι)

Η ίδια κοριτσοπαρέα, λίγο αργότερα, έχουν πιάσει κουβέντα για το Survivor:

«Το μακιγιάζ στα κορίτσια είναι μόνιμο. Άκουσα ότι τους το έχουν κάνει τατουάζ για να βγαίνουν ωραίες. Ε, βέβαια, τόσες μέρες στη ζούγκλα είναι δυνατόν να μην τους έχουν φουντώσει τα 

φρύδια τους;…

…Εγώ μια βδομάδα να

 λείψω στα Κουφονήσια και γυρίζω αγνώριστη!»

(Θησείο, Κυριακή μεσημέρι)

«Αν δεν παίξει μουσική, εγώ θα φύγω».

(Γυναικοπαρέα στους πρώτους Χαιρετισμούς, βράδυ Παρασκευής, στον Άγιο Διονύσιο της Σκουφά)