Ξυλιές…

Με τη δερμάτινη κοντή φουστίτσα και το λευκό t shirt χόρευε μπροστά του σαν τη Βραζιλιάνα βασίλισσα του Καρναβαλιού πάνω στο άρμα.

«Εσύ μια ντράμερ χορεύεις τέτοια πράγματα;», παρατήρησε αυτός ολοσόβαρος όπως πάντα. Η Λίζα άκουσε, χαμογέλασε, έβγαλε τη γλώσσα της, σήκωσε του ώμους και συνέχισε να χορεύει για ώρες αλλάζοντας τους παρτενέρ σαν τις τσίχλες που έχαναν τη γεύση και την ελαστικότητά τους. Φτυμένες τσίχλες, ακριβώς.

Όταν δίψασε για τα καλά, τον πλησίασε λαχανιασμένη και κάπως ιδρωμένη στον αυχένα και με ανασηκωμένα τα μαλλιά του είπε «Με φυσάς λίγο;», πίνοντας βιαστικά νερό απ’ το μπουκάλι. Δεν θα μπορούσε να μην υπακούσει. Τραβώντας την απαλά πάνω του στέγνωσε το υγρό σβερκάκι ενώ τα χέρια του χάιδευαν τολμηρά το περίγραμμα του κορμιού της. Η αναστάτωσή του αισθητή έτσι όπως τριβόταν πάνω της. «Το νιώθεις;», την ρώτησε. Αυτή, αχόρταγη για χορό εκείνο το βράδυ, τινάχτηκε μακριά του αλλά όχι πολύ. «Δεν δίνω αυτόγραφα!», του φώναξε μέσα στις μουσικές και χάθηκε στο πλήθος.

Το ξημέρωμα στο κρεβάτι τους τον ρυθμό έδιναν οι ξυλιές του.