Μίλα μου βρώμικα 603

Την πρώτη φορά που έκανα σεξ ήμουν δεκαοχτώ, προέκυψε μία μεγάλη σχέση, μετά ήρθε ένας απολαυστικός χωρισμός και μετά ακολούθησε μία περίοδος με random σεξ. Ναι, το γεγονός ότι στα καπάκια του χωρισμού μου έφυγα Γαλλία για erasmus διευκόλυνε αρκετά την όλη φάση. Την πρώτη φορά που ήρθα σε οργασμό ήμουν μόνη μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του μικροσκοπικού δωματίου της εστίας που έμενα. Οι δονήσεις της συσκευής μασάζ, που μου είχε κάνει δώρο ένας Ισπανός bisexual για τα εικοστά δεύτερα γενέθλια μου, με έκαναν να χύσω μέσα σε λίγα λεπτά. Από εκείνη τη μέρα και μετά, το να χρησιμοποιώ τις δονήσεις της συσκευής μασάζ για να φέρω τον εαυτό μου σε οργασμό έγινε μία καθημερινή συνήθεια. Όμως το απωθημένο μου να με κάνει ένας άντρας να τελειώσω ήταν μέσα στο μυαλό μου και με στοίχειωνε. Ονόμασα την προσπάθειά μου να έρθω σε οργασμό κάνοντας σεξ με έναν άντρα «less vib, more dick» και το σχέδιο ήταν να βρω άντρες με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπειρία στο σεξ. Επέλεξα να χρησιμοποιήσω το sugardaters γιατί ήταν το μόνο site στο οποίο ήμουν σίγουρη ότι θα βρω το είδος των αντρών που έψαχνα: μεγάλοι σε ηλικία και με πολλή εμπειρία. Υπήρχαν όλων των ειδών άντρες: παντρεμένοι, χωρισμένοι, ελεύθεροι, πρόστυχοι, ντροπαλοί, άντρες που έψαχναν για παρέα, άλλοι που έψαχναν για σεξ, και άλλοι που έψαχναν για ξενοπηδήματα τα Σαββατοκύριακα. Όλοι τους όμως είχαν κοινό το πόσο απολάμβανα την αλληλεπίδραση μαζί τους. Ερωτεύτηκα τον τρόπο που με ακουμπούσαν αλλά χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους, το ότι με άφηναν χωρίς ανάσα αλλά με πολύ ζωντάνια και καύλα. Μου άρεσε να τους προσελκύω, να τους προσεγγίζω, να φλερτάρω μαζί τους και να ζω ξανά και ξανά από την αρχή όλο αυτό το παιχνίδι του φλερτ. Η φάση δεν ήταν μονάχα να κάνω σεξ μαζί τους έτσι ακριβώς όπως τους άρεσε, αλλά περιλάμβανε επίσης και τα εξής: κολακεία, προσποίηση ενδιαφέροντος, επικύρωση, συνομιλία, συναισθηματική στήριξη, και κάποιες φορές ακόμα και συναισθηματική κακοποίηση. Για αντάλλαγμα, μου έκαναν ακριβά δώρα, μου πλήρωναν δείπνα, ξενοδοχεία και αεροπορικά εισιτήρια. Οι άντρες που γνώρισα νόμιζαν πως ήθελαν να είμαι μαζί τους ο εαυτός μου, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό δεν ισχύει. Ήθελαν να είμαι αυτή που ήθελαν εκείνοι να είμαι. Ήθελαν κάποια άλλη. Δεν ήθελαν να είμαι ο εαυτός μου. Όλο αυτό κράτησε περίπου ένα χρόνο. Δεν είμαι σίγουρη για τους λόγους που σταμάτησα. Ίσως απλά βαρέθηκα. 

Ένα τολμηρό και θαρραλέο κορίτσι περπατάει μόνο του στο δάσος.

Υ.Γ1. Θα έλεγα ότι το συμπέρασμά σας ακουμπά έτσι κι αλλιώς στις αφετηρίες κάθε διαδρομής που έχει να κάνει με σχέσεις. Πάντα δεν θέλουμε να είναι αυτοί που θέλουμε να είναι; Και ειδικά όταν πρόκειται για τις φαντασιώσεις μας γιατί να κάνουμε σκόντο; Οπότε ελπίζω ότι τόσο καιρό δεν ψάχνατε για κάτι άλλο εκτός από αυτό που περιγράψατε.

Υ.Γ. 2. Η ιστορία σας μπορεί άνετα να γίνει πηγή έμπνευσης για μικρού μήκους. Σκεφτείτε το. Εγώ το σκέφτηκα ήδη.

Δεν καταλαβαίνω, Μυρτώ, γιατί να ξεχάσουμε την καύλα επειδή δεν έχουμε λεφτά! Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει από τώρα να βάλω τον εαυτό μου στο καλούπι μόνο και μόνο επειδή ζω σε μια τελειωμένη χώρα χωρίς ελπίδα! Πνίγομαι όταν νιώθω την ανάγκη μέσα μου να φωνάζει να βγω, να κάνω μαλακίες, να γαμηθώ με έναν άγνωστο, να πιω, να με βρει το ξημέρωμα καυλαντίζοντας εδώ κι εκεί ενώ είμαι άνεργη. Πρέπει και σήμερα να ψάξω για δουλειά (και φυσικά να μη βρω), πρέπει και σήμερα να φάω τα μούτρα μου, πρέπει και σήμερα να ζήσω την αφασία του σπιτιού μου με έναν πατέρα και μια μάνα φρικαρισμένους που φοβούνται τα πάντα και βλέπουν όλη μέρα τηλεόραση. Πνίγομαι, Μυρτώ μου, πραγματικά!

Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι σαν να το έγραψα εγώ αυτό το γράμμα. Ή μάλλον, αισθάνομαι σαν να το έγραψαν όλοι οι φίλοι και οι συγγενείς μου, οι άνθρωποι που ξέρω κι εκείνοι που συναντώ, ο κόσμος που βλέπω στο δρόμο, τα πρόσωπα που τσεκάρω φευγαλέα καθώς με προσπερνάνε τα λεωφορεία, τα βλέμματα μιας ολόκληρης πόλης, μιας ολόκληρης χώρας.

Υ.Γ. 1 Μάτριξ. Μάτριξ. Μάτριξ. Μάτριξ. Μάτριξ. Μάτριξ.

Υ.Γ. 2 Να μας πιάσει το πείσμα, ο μόνος διάδρομος προς το φως, να τηλεφωνούμε στους φίλους μας, να βλέπουμε τους ανθρώπους μας, να μιλάμε, να ανοίγουμε την καρδιά μας, να τσακωνόμαστε έστω, να βγαίνουμε έξω, να γκομενίζουμε, να κάνουμε σεξ, να περπατάμε, να παρακολουθούμε τις αλλαγές των εποχών, τις βροχές, τους ήλιους, τον τρόπο που επιμένει η ζωή να ζήσει. Μόνο έτσι.

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V.  ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».