Αγαπητή Μυρτώ, εδώ και ενάμιση χρόνο έχω γνωρίσει στη σχολή μία κοπέλα. Ίσως ακούγεται κοινότυπο, αλλά αυτή η συγκεκριμένη κοπέλα είναι η πιο απίθανη και μαγευτική κοπέλα που έχω γνωρίσει ή συναντήσει! Γενικά, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με το να προσεγγίσω μία κοπέλα, να της πιάσω κουβέντα, και γενικά με όλα τα επακόλουθα τα πήγαινα μία χαρά. Ώσπου γνώρισα αυτή...! Ξαφνικά δυσκολεύομαι να της μιλήσω και να φερθώ όπως ξέρω καλύτερα σε μια κοπέλα! Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει. Ξέρω ότι σαν άντρας πρέπει να διεκδικώ αυτά που θέλω. Ωστόσο όταν με κοιτάει –πράγμα που συμβαίνει συχνά– νιώθω λες και φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου, ενώ ταυτόχρονα βιώνω συναισθήματα που μόνο εκείνη έχει καταφέρει να μου προκαλέσει. Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι θα μπορούσε να είναι «εκείνη». Αλλά τι κάθομαι τώρα και σε ζαλίζω με τα ρομαντικά;! Το θέμα είναι ότι παρόλο που γενικά είμαι άνθρωπος των ρίσκων, δεν βρίσκω τη δύναμη να της πω αυτά που θέλω (έχω σπαταλήσει πολλές ευκαιρίες να της μιλήσω για τον λόγο που μόλις ανέφερα) και να μάθω τι ακριβώς μου συμβαίνει με αυτήν την κοπέλα, αν δηλαδή έχουν κάποιο σκοπό ύπαρξης αυτά τα συναισθήματα, αν οδηγούν κάπου, ρε γαμώτο. Είσαι η τελευταία μου ελπίδα για μία ανθρώπινη απάντηση και μία ειλικρινή συμβουλή πάνω σε αυτό το θέμα που τόσο με έχει απασχολήσει και δεν θέλω με τίποτα να το αφήσω να φύγει έτσι απλά, χωρίς τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια και διεκδίκηση!
Υ.Γ. Αυτό το πράγμα που τις περισσότερες φορές είναι με την παρέα της και δεν μπορώ να προσπαθήσω να της μιλήσω, έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα!
Μην το διυλίζετε πολύ. Την ερωτευτήκατε και απέκτησε το ύψος που δίνει στα αντικείμενα του πόθου ο έρωτας και τώρα δεν ξέρετε πώς να τη φτάσετε. Κακώς που είμαι η τελευταία σας ελπίδα, δεν έχω να πω κάτι πρωτότυπο – μόνο ηρεμήστε, δεν σας είπε κανείς «όχι», ούτε φάγατε τα μούτρα σας, ούτε έφυγε χωρίς να έχετε προσπαθήσει λίγο ή πολύ διότι προς το παρόν δεν έχετε καν προσπαθήσει. Το πώς πλησιάζουμε κάποιον έχει να κάνει με την προσωπικότητά μας, αλλά η ζωή μου και η ζωή των φίλων μου μέχρι σήμερα μου έδειξε ότι οι άνθρωποι νιώθουν άνετα μαζί μας –κι εμείς μαζί τους– όταν πηγαίνουμε σ’ αυτούς με την αλήθεια μας και τέλος. Και δεν είναι ανάγκη να βρείτε καμιά δύναμη να της πείτε όλα αυτά που θέλετε με τη μία, ο χρόνος υπάρχει για να γνωριζόμαστε, να εξερευνούμε και να πλησιαζόμαστε. Ελπίζω λοιπόν πως δεν εννοείτε ότι ψάχνετε μια ευκαιρία να πάτε να της «επιτεθείτε» συναισθηματικά αλλά απλώς να την πλησιάσετε και να της πείτε κάτι ωραίο, απλό και αληθινό ή να της προτείνετε κάτι ωραίο, απλό και αληθινό.
Μυρτώ μου, μπορείς να με βοηθήσεις; Το αγόρι μου επιμένει να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα στο σεξ και αυτό με κάνει να νιώθω πάρα πολύ αμήχανα γιατί εγώ δεν έχω αυτή την ανάγκη και την επιθυμία. Πρώτα μου ζήτησε να το κάνουμε από πίσω. Στην αρχή αρνήθηκα αλλά σιγά-σιγά με έπεισε και το αποφάσισα. Αλλά δε μου άρεσε καθόλου και του ζήτησα να σταματήσει. Εκείνος νευρίασε, άρχισε να λέει ότι τον κάνω να βαριέται και ότι οι προηγούμενες κοπέλες που ήταν στη ζωή του γούσταραν τα πειράματα ενώ εγώ είμαι πάρα πολύ προβλέψιμη και αναμενόμενη. Τελικά υποχώρησα, το ξανακάναμε και ήταν κάπως πιο υποφερτό. Τώρα μου ζητάει τρίο με ένα φίλο του ή μια δική μου φίλη (που δυστυχώς μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι η συγκεκριμένη του αρέσει) και έχει φτάσει στο σημείο να με ζαλίζει όλη μέρα κάθε μέρα με αυτό το θέμα. Τι να κάνω, δε θέλω να τον χάσω ούτε και να υποχωρώ πάντα σε πράγματα που δεν μου αρέσουν.
Η γνώμη μου είναι ότι το αγόρι σας είναι παπάρας και σας συλλυπούμαι που είναι το αγόρι σας.
Υ.Γ. Εύχομαι να τον στείλετε στο διάολο το συντομότερο και να βρείτε ένα άλλο αγόρι που να ακούει τα θέματα του κοριτσιού του, να μην το υποτιμάει, να μην το κάνει σκουπίδι λέγοντας μαλακίες για τις πρώην του, να σέβεται το άγχος και τους φόβους του άλλου αντί να τους ενισχύει και να τους πολλαπλασιάζει και γενικά να μη φέρεται σαν κακομαθημένο σκατόπαιδο που αν δεν γίνει το δικό του, επιμένει τσιρίζοντας. Όξω.
10°
